GDýr ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Á þeim bæ er í Brekku heitir í Ólafsfirði bjó sá maður er Þorsteinn hét og var Halldórsson. En á annarri Brekku bjó Eyvindur Bjarnarson og Sigríður móðir hans. Það var mælt að Þorsteinn væri vel til Sigríðar. Þá var Sighvatur hinn mikli út kominn bróðir Eyvindar. Hann hafði verið utan nokkura vetur og verið í víkingu og var hann þar á Brekku. Þeir bræður gátu fyrr lokið heyverki sínu en Þorsteinn átti úti nokkvað og hafði fært heim í tún það er úti var. En meystelpa ein var að fé þeirra bræðra og einn dag rak hún naut að túni en Þorsteinn fór á mót henni og bað hana eigi þangað reka að heyjunum og vísaði í brott fénu en hún kvaðst skyldu fara heim og segja að hann ræki bæði nautin og hana og svo gerði hún. En síðan gengu þeir bræður á Brekku til Þorsteins en hann leiddi hross sitt úr garði og fundust þar. Ræddu um síðan að hann hefði meyna skyndilega brott rekið. En Þorsteinn kvað ekki það og kvað ærna haga annars fénu en í túni þar er hann átti hey. Þeir kváðu þá svo komið sumri að fé átti heimult að ganga þangað er það vildi. Sighvatur hafði öxi í hendi og lýstur til Þorsteins en hrossið var millum þeirra og lagðist hann niður hjá hrossinu og kom öxarskaftið á herðatoppinn og brotnaði í sundur en öxin kom á herðarblað Þorsteini og varð honum ekki mein að því. En hann skaust að Sighvati og hjó til hans með bolöxi og kom á höndina og varð það mikill áverki svo að honum var höndin ónýt síðan og skildust við það. Síðan stökk Þorsteinn í brott. Þeir voru bræður og Arnoddur hinn mikli er bjó að Kvíabekk. Fer Þorsteinn nú á fund Guðmundar hins dýra. Hann var hans þingmaður og var hann þar of veturinn en Þórður húskarl hans annaðist búið eftir. Þeir Bjarnarsynir kváðu ekki fé þaðan mundu rakna. En of vorið fóru þeir út þangað Saxólfur Fornason er bjó í Myrkárdal og Urða-Steinn og Arnþrúðarsynir og tóku upp eigu Þorsteins alla og höfðu til Guðmundar og varð engi forstaða veitt. Síðan bjó Guðmundur mál til á hendur Sighvati um frumhlaup við Þorstein en Önundur Þorkelsson bjó til mál um áverka við Sighvat á hendur Þorsteini því að þeir bræður voru hans þingmenn. Síðan fóru þau mál til þings og var leitað um sættir og gekk til Þorfinnur Önundarson mágur Guðmundar og bað Guðmund að sættast og bauðst til gerða og hét hann að gera Guðmundar hlut góðan og lét hann leiðast að því og sættust þar. Þau voru öll senn á þingi og Ögmundar mál. Síðan fóru menn heim af þingi. Og á mannamóti um sumarið á Skeiðhólmum í Hörgárdal þá gerði Þorfinnur þessa sætt: tólf hundruð til handa Sighvati of áverka en ekki til handa Þorsteini og varð sú sættargjörð óvinsæl en þó galst þetta fé að mestum hluta.