GDýr ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Helgi hét prestur. Hann var Halldórsson. Hann bjó á bæ þeim er heitir í Árskógi inn á strönd frá Svarfaðardal. Hann bjó þar við konu þá er Herdís hét er átt hafði Brandur Gellisson er þar hafði búið og þar var veginn í kirkjudurum. Þórdís hét kona sú er Helgi prestur átti en Þorgerður hét móðir hennar og var Þorgeirsdóttir. Þorgerður bjó á þeim bæ er á Brattavelli heitir öðrumegin ár þar er Þorvaldsdalur var kallaður. Hún átti land það er hún bjó á og vildi hún láta gera upp stofu sína. Helgi prestur sýslaði um með henni og dró viðu að henni og annað það er hún þurfti. Sá maður var þar í sveit er Ingimundur hét. Hann var einhleypingur og hagur. Hann réðst þangað til stofusmíðar. Hann gerði stofuna og dvaldist þar um veturinn og síðan var hann þar mjög lengi og var það mælt að hjal væri á með þeim. Taldi engi maður að því, því að meinalaust var. Var þá og liðlegra hans ráð og svo bú hennar. Þar kom þá að honum entist ekki gæfa þar til og elskaði þá aðra konu er Ásgerður hét og var hún að vistum á Kálfskinni og fór Ingimundur þangað oft og varð þeim Þorgerði það að sundurþykki og stökk Þorgerður í burt stundum af því og ofan í Árskóg. Og föstudaginn næstan eftir jól fór Ingimundur að hitta Ásgerði og er hann kom heim urðu þau Þorgerður sundurorða og hljóp hún í burtu um kveldið og ofan í Árskóg og var þar um nóttina. Og um aftaninn er menn sátu yfir náttverði þá kom Ingimundur þar og vildi hafa Þorgerði í burt með sér en hún vildi eigi fara. Þá spurði Ingimundur Helga ef hann vildi sér nokkuð af skipta um þetta ráð. Hann sagði: Það vil eg að Þorgerður sé aldrei nauðug hér dregin í milli húsa og skal vist hennar heimil hvert hún vill heldur vera. Og voru þau bæði þar um nóttina. Þá var karlfátt og hvíldu allir menn í stofu. Og er menn voru sofnaðir þá gekk Ingimundur út. Hann hvíldi í langbekk en konur á þverpalli. Ljós brann í stofunni og var dregið upp. Og er Ingimundur kom inn gekk hann að Helga og hjó í höfuð honum með öxi og vaknaði hann ekki hingað í heim svo að menn vissu. Síðan hljóp Ingimundur í burtu og kom í Árskóg hinn ytra og kallaði á Sumarliða er þar bjó og mælti að hann skyldi biðja fyrir Helga presti. Síðan fór hann til þess er hann kom vestur til Hóla og hitti Brand biskup og bar upp fyrir honum vandræði sín. En biskup vildi eigi skrifta honum, kallar hann þess verðugan að hann væri af lífi tekinn en kvað það ekki sitt að gera en taldist eigi til fær að skrifta honum en lést mundu leggja til umráð með honum. Sumarliði hét maður og var Ásmundarson er bjó að Tjörn í Svarfaðardal. Hann var frændi Ingimundar og sendi biskup hann þangað og tók Sumarliði við honum. Helgi prestur var frændi Þorvarðs Þorgeirssonar en þingmaður Önundar Þorkelssonar og fékk sinn mann hvor þeirra til að sitja í búinu að Þorgerðar og skyldu vinna fyrir búi hennar og sitja fyrir að Ingimundur væri þar ekki og veiða hann ef þeir mættu. Maður sá hét Þórarinn og kallaður ofláti er Önundur fékk fyrir. Annar maður hét Jón og var Ólafsson er kallaður var skólpa. Hann fékk Þorvarður til. Nú sátu þeir í búinu. En er voraði þá Ingimundur svo eigi vistina að Sumarliða sem vera átti og hljóp hann inn á strönd að hitta Ásgerði og hafði hana burt og út til Svarfaðardals á bæ þann er heitir á Reykjarhamri. Þar bjó sá maður er Eyjólfur hét og var kallaður sopi. Nú urðu þeir við varir í Hörgárdal hvar Ásgerður var niður komin og fóru heiman átta menn og komu á Brattavöll. Þeir fóru þá þaðan Þórarinn og Jón og voru þá tíu og komu á Reykjarhamar snemma um morguninn og urðu varir við að Ingimundur var þar í úthýsi einu og eggjuðu hann út að ganga. Hann svarar og kvað vera liðsmun mikinn en Jón Ólafsson sagði að hann skyldi af sér einum eiga ófriðar von en ekki af öðrum mönnum. Þá gerði Ingimundur skeið að durunum og hugðist mundu sæta áverkum við Jón því að hann var beint fyrir durunum og hljóp hann út síðan en Jón vó hann í því er hann kom út. Síðan grófu þeir hann í skafl áður en þeir gengu frá. Eyjólfur hljóp í burt af bænum og til Tjarnar og sagði Sumarliða svo búið en hann fékk sér menn og fór eftir þeim með fimmtánda mann og hittust eigi og var það vel. Og urðu þessar einar bætur eftir Helga prest og það er þeir fengu á björgum Ingimundar. En þeir fengu ekki af Sumarliða og taldi hann sér mjög misboðið í vígi Ingimundar og hafði hann ætlað að gefa fé til utanferðar honum. Það hið sama vor var bónorð í Svarfaðardal og bað maður konu sá er Snorri hét og var Grímsson vestan úr Skagafirði frá Hofi. Hann bað þeirrar konu er Þuríður hét systur Sumarliða og var hann fyrir svörum með systur sinni og móður. Grímur var maður vitur og lítill vexti og var kallaður Ref-Grímur. Sumarliði svarar svívirðilega, að því er þeim þótti, kvaðst eigi mundu gefa systur sína þeim Reflingum og bar í sundur. Guðmundur Arason var þá staðarprestur á Völlum í Svarfaðardal. Hann lét bera Ingimund í burt upp í Ofsadal og lá hann þar til þess er menn komu af þingi. Þá lét Guðmundur prestur hann upp taka og færa heim á Völlu.