GDýr ch. 5

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Guðrún hét kona og var Þórðardóttir. Hún bjó á þeim bæ er heitir í Arnarnesi út á strönd frá Svarfaðardal. Hún var kvenna vænst og kurteisust. Hún átti þar bæði land og bú. Hún var ung kona og hafði tekið við föðurleifð sinni. Hún þótti þar bestur kostur jafnborinna kvenna. Hennar bað sá maður er Símon hét Þorvarðsson er kallaður var kamphundur. Hann var vinsæll maður og þótti það jafnræði og fór Símon til bús með henni. Ekki varð samlag þeirra hægt og svo gerðist brátt að Guðrún fór stundum frá búinu en stundum heim. Símon var hinn hógværasti. Þau voru saman tvo vetur og var hinn síðara veturinn hægra með þeim. Var hún þá heima. Þá var föstumatar fátt. Og er langafasta kom ræddi hún að hann skyldi sækja föstumat út á Siglunes er hann átti að föður síns. Þá fór hann og sigldi út eftir firði og sigldu á stein upp er kallaður er Svarthöfðasteinn. Þar drukknaði Símon og húskarlar hans tveir og var Guðrún ekkja eftir. Hið sama sumar bað hennar sá maður er Hrafn hét og var Brandsson, vestan úr Skagafirði úr sveit Gríms Snorrasonar og hann gekk með þessu máli. En Þorvarður Þorgeirsson var að umsjá með henni og færðu þeir mágar þau mál saman að Guðrún var föstnuð Hrafni. Og var boð þeirra Hrafns á Hofi að Gríms og var það sagt að hún hljóp úr hvílu hina fyrstu nótt er Hrafn var innar leiddur. Þá fóru þau norður til Arnarness til bús síns og tók Hrafn þar til umsýslu. En Guðrún var enn eigi allskapvær sem fyrr, hljóp hún í brott um sumarið og vestur til Hofs og tók Grímur vel við henni og var hún þar of hríð. Þá varð hún þess vör að Grímur ætlaði til skips í Eyjafjörð með hana. Hún vildi það eigi. Þá hljóp hún brott á laun og varð eftir faraskjóti hennar. Hún nam eigi fyrr staðar en hún kom út á Siglunes til Þorvarðs kamphunds, kom þar grátandi og kvaðst þar unna hvívetna af Símoni. Þorvarður tók við henni og var hún þar lengi. Það var vani Þorvarðs hvert sumar að ferma ferju af föstumat og flytja inn til héraðs og selja bóndum. Og enn gerði hann svo, að hann sigldi inn eftir firði og hafði Guðrúnu við sér. Hann fór til Gása því að þar var kaupskip. Þorvarður tjaldaði þar og var Guðrún í tjaldi með honum. Þeir menn voru þar fyrir er nakkvað er getið við, Þórður Þórarinsson undan Laufási og synir hans Hákon og Hildibrandur og Dagstyggur. Eitt sinn bar saman fund þeirra Hákonar og Guðrúnar svo að þeim varð að málsendum en oft höfðu þau sést. Af því tali gekk Hákon hvern dag til máls við hana meðan þau voru þar. En er Þorvarður hafði keypt slíkt er hann vildi bjóst hann í brott og hafði Guðrúnu við sér. Og er hann kom til Arnarness lét hann Guðrúnu fara heim til bónda síns og búnaðar. Síðan fór hann heim og er hann úr sögunni. En þaðan í frá vöndust komur Hákonar í Arnarnes og fór því fram þann vetur allan. Einn dag mælti Guðrún til Hákonar, kvaðst eigi vilja komur hans meðan Hrafn væri á lífi en ger sem þér sýnist síðan. Það var einn dag að þau sátu á þverpalli, Hákon og Hildibrandur bróðir hans og Guðrún milli þeirra og töluðu lágt en Hrafn sat í bekk og reist spón því að hann var hagur maður. Síðan rísa þeir upp bræður og er þeir gengu utar eftir gólfinu þá lagði Hákon spjóti lágskeftu til Hrafns og kom í brjóstið. Og annað sinn hjó Hákon til hans og varð svöðusár. Síðan gengu þeir út bræður en Hrafn tók til öxar er lá hjá honum og reis upp en Guðrún tók til hans og bað hann eigi fram ganga. Hann svarar: Skammt mun nú farið verða þótt bröstulega sé látið. Hún spurði hve mjög hann væri sár. Hann svarar: Grunn verða svöðusár en svíða get eg bringspaladílann of stund. Hrafn lá þrjár nætur í sárum og fékk alla reiðu og andaðist síðan og var færður á Möðruvöllu.