GDýr ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Björn hét maður. Hann var Gestsson. Hann bjó í Ólafsfirði þar er á Sandi heitir. Hann var fylgdarmaður Önundar og þingmaður. Hann var mikilmenni og óeirinn um allt, bæði um menn og fjárhluti. Hann dróst oft þá menn á hendur er óskil gerðu. Hann hafði það sumar allt fylgt Önundi og kom svo fremi heim til bús síns að lyktað var þessum málum og var lítið forverk orðið en hann átti ómegð en fé lítið. Þann vetur gerðust ill tíðindi í héraðinu, stuldir og búrbrot um Ólafsfjörð og Fljót. Þá varð vart við að illræðismenn voru í húsum Bjarnar. Jón Ketilsson bróðir Ásgríms skálds hafði þar mannaforræði. Hann bjó í Holti en hann var vistum að Hólum með Brandi biskupi. Þá fóru heiman úr Fljótum tveir bændur, hét annar Már og var Runólfsson en annar Þorvarður og var Sunnólfsson, inn til Hóla að hitta Jón og sögðu honum til vandræða sinna. En hann leitaði ráðs við Brand biskup en hann kallaði það ráð margra manna að hreinsa héruð og væru þeir menn af teknir er lengi hefðu reynst að óskilamönnum en það var þar er Björn var. Síðan fór Jón út í Fljót með þeim Þorvarði og Mávi og þaðan fóru Fljótamenn með honum og voru nær fimm tigir manna og fóru til Ólafsfjarðar og komu á Sand. Björn var róinn á fiski. Þeir tóku skip tvö og reru eftir þeim og hittust á sjó og var búið að hann mundi eigi tekinn verða. Eyjólfur hét maður er á skipi var með honum. Þeir tóku Björn og bundu hann á skipi og fóru svo til lands með Björn. Prest-Valdi hét maður. Hann var Másson. Hann var illræðismaður. Hann höfðu Fljótamenn tekið á óráðum og höfðu þeir hann með sér. Hann skyldi vinna það til lífs sér að vinna að Birni og vannst illa að. Síðan kösuðu þeir Björn. Nú spyr Önundur aftöku Bjarnar og kallaði sér mjög misboðið í þessu því að hann virti menn eftir því er honum þóttu sér fylgja en miður að vinsældum við aðra menn, og kallaði fullar vígsbætur eftir Björn því að hann var þá á engum óráðum staðinn er þeir tóku hann. Miðvikudaginn í sæluviku á langaföstu kom sá maður í Fljót er Sölvi hét og var Þórarinsson. Hann kom á þann bæ er á Gili heitir. Þar bjó Þorvarður Bjarnarson er kallaður var Skerja-Björn. Þorvarður hafði verið við víg Bjarnar og var hann sendur til höfuðs Þorvarði. En er menn fóru heiman til nóntíða þá ræðst Sölvi í brott og vildi eigi verða staðinn þar og þóttist fáliður. Síðan fór hann í sauðahús er Jón átti í Holti og sat þar um aftaninn. Glúmur hét sá maður er þar gætti sauða og um kveldið er hann kom til sauðahússins vó Sölvi hann. Eftir þetta hljóp Sölvi um nóttina út til Svarfaðardals og kól hann mjög á fætur og komst hann inn á strönd frá Svarfaðardal en þá var honum fylgt hús úr húsi uns hann kom á Laugaland til Önundar og var hann þar síðan. Um vorið heitaðist Önundur að fara út í Fljót og búa mál til á hendur þeim er verið höfðu að vígi Bjarnar því að þeir voru allir vel fjáreigandi og þóttu málin févænleg. Eftir víg Glúms áttu að mæla þeir bræður Jón og Ásgrímur, og hafði þar sá einn til farið er þeim þótti ekki undir hvort sekur var eða eigi og þóttust Fljótamenn sjá að þeir mundu eigi hafa fullnað úr málum við Önund ef eigi nytu þeir við annarra og fóru til fundar við Brand biskup og leituðu ráða undir hann. En biskup kallar um þau mál er verið höfðu mikilvæglegst hið fyrra sumarið að þar hefði Guðmundur fengið öll hin bestu ráð til og bað þá fara til fundar við hann og vera fyrir málum þeirra. Nú fara þeir bræður Jón og Ásgrímur á fund Guðmundar dýra og báðu hann vera fyrir málum með sér en Guðmundur kallaði sig ekki til skylda, kvað sér að hvorigum langt. Sáu nú að þeir mundu ekki af honum fá um þetta mál. Þá gáfu þeir Guðmundi Fljótamannagoðorð. Það var bæði fjölmennt og vel skipað og þá Guðmundur þessa gjöf af þeim og urðu nú hans þingmenn allir þeir er sakirnar horfðu til. Síðan var stefndur sáttarfundur með þeim Guðmundi og Önundi og sættust á mál sín og voru menn teknir til gerðar, Hallur prestur Gunnarsson af Möðruvöllum og Björn prestur Steinmóðsson af Yxnahóli, og gerðu þeir jafnmikla sekt fyrir víg Glúms og aftöku Bjarnar og kölluðu þeir því févænna málið eftir Björn sem þar voru við fleiri og kölluðu hann þó engra bóta verðan. Og skildu að því að hvorirtveggju skyldu bæta sínum mönnum.