Sts ch. 32

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú leið veturinn og um vorið eftir fór Sturla suður til Borgarfjarðar og reið í Tungu til Böðvars. Síðan sendir hann orð Páli í Reykjaholt að hann skyldi koma í Tungu að heyra á sáttargerð. Það var krossmessu. En er Páll kom þá mælti Sturla: Hversu marga menn viltu skilja undir sættir okkrar svo að þú viljir handsölum upp halda fyrir? Þá mælti Páll: Mig og sonu mína og konu. Þá mælti Sturla: Nakkvað fleiri menn? Þá mælti Páll: Hermund og sonu hans og Torfa Svartsson. Þá mælti Sturla: Viljir þú þá til skilja þá vil eg þá frá skilja því að nú berð þú vitni um hverjir í svikræðum hafa verið við mig. Það er mín ætlan, segir Páll, að í þeim ráðum hafi engir menn sig vafið nema sá er til stýrði. En því nefndi eg þessa menn til að engir menn sýna sig búnari til liðveislu við mig en þessir. Nú muntu eigi bæði vilja að skilja menn undan sættum og gera þó einn um þér til sæmdar. Síðan kom þar að Sturla lauk upp gerðinni og mælti: Hvað munum vér breyta um að gera eftir hins vitrasta manns dæmum, Hafliða Mássonar, er hann fékk vansa í sárafari. Nú geri eg þér á hönd fyrir frumhlaup Þorbjargar konu þinnar til mín tvö hundruð hundraða. Það skal vera vara og búfé, gull og brennt silfur eða aðrir ríflegir aurar. Páll mælti: Víst hefir hér lengi að þrútnað um ójafnaðinn en þó er nú knútur á riðinn og kvað þess von að eigi mundi féið goldið að hinum fyrsta fardag. Þótti öllum mönnum mikil undur er hann kvað slíkt upp og eftir það fóru menn heim. Páll kvaddi á mál sonu sína og spurði hvað þeim sýndist af að kjósa: Hyggi menn svo að ef fé þetta gelst upp að þar munu fara allir vorir peningar. Nú er að kjósa hvort þér viljið sitja fyrir ágangi Sturlu og umsátum eða viljið þér leita trausts á menn með fégjöfum til liðveislu því að flestir munu svo virða að við þetta sé ekki leitanda. Þeir kváðust aldrei vilja sína eigu upp gefa. Síðan sendi Páll Brand son sinn suður í Odda og fékk hann þar góðar viðtökur af Jóni. Bar hann þá upp málið fyrir hann og segir allan málavöxt. Jón kvað eigi vel sama að höfðingjar gengju við svo mikinn ójafnað á hendur svo dýrlegum kennimanni sem Páll var og kvaðst veita mundu honum lið á þingi sem hann hafði föng á. Síðan fór Brandur heim og sagði Páli svo búið og nú líður að þinginu. Páll reið til þings því að hann átti Reykhyltingagoðorð og voru viðsjár og varðhöld með flokkum. Hann reið til búðar sinnar. En Jón Loftsson gekk frá búð sinni og heilsaði honum og bað hann velkominn og far til búðar með mér. Páll bað hann hafa þökk fyrir boðið en eg mun ríða til búðar minnar en vér munum drekka allir samt um þingið. Og svo gerðu þeir. Snemma þingsins kom Böðvar Þórðarson á fund Jóns Loftssonar og kvað Sturlu hafa sent sig og kvað hann þess vænta að Jón mundi eigi mótsnúinn málinu þótt þau orð færu um. Jón kvað með miklum ákafa farið á hendur Páli en lét eigi sama að etjast á við kennimenn gamla og göfga ríkum höfðingjum. Nú mun eg Páli lið veita. Böðvar mælti: Svo segir mér hugur um að höfuðgjarnt verði nokkurum vina Páls ef Sturla er nakkvað minnkaður. Jón svarar: Vita menn það, kvað hann, að Sturla er oft óbilgjarn um manndrápin en fleiri menn kunna að láta drepa menn en Sturla einn. Og það segi eg þér, Böðvar, ef Sturla lætur drepa einn mann fyrir Páli að drepa skal eg láta þrjá menn fyrir Sturlu. Síðan skildu þeir talið og voru miklar viðsjár of þingið. Sturla var oftast í búð sinni og gekk óvíða og lét skemmta sér heima í búð.