Sts ch. 14

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Halldór hét maður er kallaður var hvirfill. Son hans hét Kjartan, hann var húskarl Óspaks í Holti, en Guðbjörg kona. Hún var dóttir Skáld-Þórðar. Hún hafði fylgt Viðari Þorgeirssyni og voru þau þá skild. Hún var þá heimakona í Holti. Það var mælt að Kjartan væri í hjali við hana. Svo bar að eitt sinn er þau fóru frá tíðum að Viðar fann þau á leið. Hann hljóp að Kjartani og rak hann niður og kvað mikil firn er auvirð það lagðist að konum og fór við hann illa. En er bóta var beitt svarar hann: Ef eg skal bæta þetta þá vildi eg fyrir nokkuð eiga að gera. Og enn í annað sinn finnur hann Kjartan og rekur hann niður og fer við hann verr en fyrr og mælti mart svívirðlega til hans. Og er Óspakur varð þessa var beiddi hann enn bóta og virð mig til í þessu máli er hann er húskarl minn. Þeir voru bræður, Oddur faðir Óspaks og Þorgeir faðir Viðars. Hann kvaðst engu mundu bæta, kvað Kjartan hafa verr haft í svörum og tilgerðum og fékkst þar ekki af. Það var um veturinn, Magnúsmessu fyrir jól, að þeir fóru hvorirtveggju til Hvols til tíða. Og er lokið var tíðum búast menn brott. Viðar gekk úr kirkjugarði og heim en Kjartan gekk þegar eftir honum og hjó í höfuð honum og leiddi það sár Viðar til bana. Kjartan fór eftir það suður yfir heiði og kom í Hvamm og sagði Sturlu áverkann. Sturla kvað honum nauðsyn á hafa verið og skaut yfir hann nokkuru skjóli. Kjartan var skyldur þeim bræðrum að Skarði, Narfa og Þorgilsi, og sendi Sturla hann þangað. Þeir tóku við honum og komu honum utan og gáfu fé til farningar honum.