Sts ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Yngvildur Þorgilsdóttir varð ekki unnandi Halldóri bónda sínum og var með nokkurum hæfindum meðan Þorgils faðir hennar var við en síðan nýttu þau ekki af. Ræðst Halldór þá til utanferðar og við honum Þorbjörn Vermundarson. Og er þeir komu of haf réðust þeir til suðurferðar og önduðust báðir. En er það spurðist út hingað þá tóku þau Þorgils og Þóra fé barna Þorbjarnar og bjuggu að Hvoli. Þá réðst þangað Helgi prestur Skeljungsson. Hann var vitur og góður kennimaður og hinn besti læknir. Þá gekk Jón Þorgilsson að eiga Þorlaugu systur Helga prests en hann fékk þá Þorgerðar dóttur Halldórs slakkafóts og Guðrúnar Þorgilsdóttur. Tók þá Jón við búi að Hvoli því að Þorgils og Þóra eltust mjög. Helgi prestur átti bú með Jóni mági sínum. Þóroddur Grettisson hét bóndi mikill og sterkur. Hann gat son við Þórdísi hinni lygnu. Hún var göngukona. Sá sveinn hét Geir og var hinn mesti óaldarmaður, stulda maður og útilegu. Hann var svo skjótur á fæti að engi hestur tók hann. Víðkunnur hét annar maður. Hann var Galmansson og Stutt-Línu. Hann gerðist og óráðamikill. Hann var lítill maður vexti og hinn hvatasti. Þórir hét maður norðlenskur, fóstri Þorgríms assa. Hann var í föruneyti með Geir og gerðu mart illt. Það var eitt sinn að húskarlar frá Hvoli höfðu farið í eyjar út og er þeir komu utan að fjöru sjávar þá festu þeir skip sitt við Salthólm og báru upp föt sín á land og fóru heim of kveldið. En um nóttina komu þeir Geir og tóku brott vistir og klæði og allt það er þar var hirt. Og of morguninn er Hvolmenn komu þangað þá misstu þeir þar vinar í stað og þótti sín för ill. Um haustið nokkuru síðar þóttist Helgi prestur hafa njósn af að Þorgeir að Brunná og Viðar son hans mundu herbergja útilegumenn. Og öndverðan vetur er lagðar voru mýrar þá fóru þeir tíu saman frá Hvoli öndverða nótt því að nýlýsi var á. Þeir fóru ofan til Brunnár og er þeir komu mjög að garði þá fóru í móti þeim menn tveir, þeir Viðar og Þórir hinn fjölkunngi, og fundu þeir eigi fyrr en Hvolmenn komu að þeim því að þeir áttu að sjá í gegn tunglinu. Þeir hljópu á eitt ennisvell og höfðu vopn fyrir sér en Hvolmenn slá um þá hring og sækja að þeim í glett og kastast á orðum. Jón kvað maklegan fund þeirra og kvað Þóri ekki farið hafa kurteislega um byggðir og lét þeim illa sóma að miklir þóttust að stela bitlingum. Þórir kvaðst stundum vera vel áviljaður að skera stærrum segum. Hann hafði öxi snaghyrnda er átt hafði Víga-Steinn. Hann lagði öxinni til Jóns og kom á kvið. Það var mikið sár. Tóku þeir Þóri höndum en Viðar komst á braut og fór á Staðarhól til Einars fóstra síns og sagði honum svo búið og kveðst ætla að hann mundi vilja rétta hans hlut þá er þeir léku saman barnleikum. Einar lést svo gera mundu og kvað hann ekki skyldu rekast um strandir. En Þórir fór í böndum til Hvols og var ætlaður til dráps. Snemma of morguninn kom Einar til Hvols með fimmtánda mann og gengu til stofu og köstuðust menn orðum á. Einar spurði ef þeir vildu manninn lausan láta. Helgi prestur kvað eigi það efni að láta lausan þjóf og fjölkunngan mann en unnið nú til óhelgis sér. Einar svarar: Mart mun mega tína of hann sem aðra menn en lét honum karlmennsku í því að hann verði hendur sínar. Prestur kvað mundu mál manna að of frekt væri að gengið ef þeir tækju hann í brott og kvað meðallagi ráðlegt að hefja svo virðing sína of vændismenn að gera góða menn sér að óvinum. Einar kvaðst mundu manninn í brott hafa og það varð að lyktum að Einar gekk að Þóri og skar af honum böndin og hafði hann við sér. En síðan varð Helgi prestur aldrei slíkur vin Einars sem áður en Jón lá um hríð í sárum og andaðist úr. En Þórir lá úti og var ýmsum stöðum og höfðu þeir sveit og Víðkunnur Línuson. Vigfús hét einn og var austfirskur. Geir var og þar aðra lotu og það kvittað að þeir væru hríðum á Staðarhóli eða að Brunná eða í Tjaldanesi. Um veturinn fyrir föstu er þess getið að Hvolmenn komu og voru fimmtán eða sextán og sóttu þegar að þeim en þeir vörðust úr húsum. Hvolmenn þóttust vita að ójafnt mundi skipt ef Einar yrði var við og hurfu frá. Birningur taldi að er hús hans voru rofin en Hvolmenn kváðu ærna sök til þess er hann hafði hýst óaldarmenn og varð af slíku lítt milli manna. En um vorið tók Helgi prestur Geir í sauðahúsi þeirra frá Brunná og hafði hann upp við sér til Hvols og bað nú eigi fresta að hann væri upp festur eða menn gerðust til að draga hann af þeim. Og svo gert, að hann var upp festur í Kópströð þar að húsbaki. En um sumarið eftir var lagt hestaþing á Staðarhóli. Þá var þar Víðkunnur Línuson. Þeim bar að orðum og Birni Gilssyni. Taldi Víðkunnur að við hann er hann hafði farið í Tjaldanes með Hvolmönnum og beiddi bóta fyrir. Björn kvað hann sýna mikla óhæfu er hann fór á mannfundi, þjófur og stuldamaður. Síðan heitaðist hvor við annan. Björn segir að Víðkunnur mundi eigi þora að ráða á hann framan. Þá mælti Víðkunnur: Sjá þú nú við. Þá lagði hann öxinni Steinsnaut framan í kviðinn og féll þar Björn en Víðkunnur gekk heim á Staðarhól og inn í suðurbúr. Þar var þá Þórir fyrir og var þá lokið búrið í lás. Björn andaðist um nóttina. Síðan kom Einar Þóri utan en vígin voru bótalaus. Víðkunnur var í ýmsum stöðum. En menn höfðu á höndum Einari að hann væri í ráðum um víg Bjarnar en hann færðist undan með eiðum og varð það aldrei umalaust.