Sts ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er frá því sagt að Aðalríkur tók sér vist með Skeggja Gamlasyni. Það varð of sumarið til tíðinda að sex alnar lérefts hurfu Arnóru konu Skeggja en Skeggi þóttist það spurt hafa að Vigdís fylgjukona Aðalríks mundi hafa. Hún var skilalítil kona og var þá vestur í sölvafjöru í Saurbæ og að herbergi í sauðahúsum frá Hvítadal. Skeggi heimti Aðalrík á mál og kvað svo að orði: Svo er með vexti að léreft nakkvað er horfið og hefir hugur minn þar helst á að þið munið handhafa hafa orðið og valda. Vildi eg að þú segðir mér í trúnaði og mun þá létt falla. Hann svarar og kveðst eigi ætla slík orð Skeggja fyrir sitt starf er hann vann fyrir honum. Skeggi mælti: Viljið þið festa járnburð? Aðalríkur lést það gjarna vilja og fór það fram en lést hann þó eigi vilja í vistinni þar til er hann hefði hrundið málinu. Aðalríkur lést sér ekki títt að bera járn ef hann skyldi láta vistina. Skeggi svarar: Svo er að varast óráð að þau lúkast oft eigi vel. En með því að Skeggi var vinsæll og haldsamur á sínu máli, þótt stórmenni ætti hlut að, þá var það öfundsamt því að öllum tengdamönnum Þorgils Oddasonar þóttu allir skyldir til að vægja fyrir þeim en Aðalríkur var þeim á hendi bundinn. Og nú fór hann að hitta Odda Þorgilsson og sagði honum hver ósæmd honum var ger og bað hann ásjá. Oddi svarar og lést óglöggt vita hver maður hann var í trúlyndi eða öðrum hlutum, hvort hann var eftir ásýnd og gervilegleik eða eigi. Aðalríkur kveðst það eigi vita, hversu það vildi verða. Oddi veik þá eigi af hendi of ásjána. Og í þenna tíma hafði Oddi í bú sest að Skarði á Nyrðri-Strönd en Einar bróðir hans bjó í Tungu í Sælingsdal. Það sama sumar hittust þeir á þingi Þorgeir Hallason og Sturla Þórðarson og hafði fram bónorð fyrir sína hönd og bað Ingibjargar dóttur hans. Þorgeir svarar þeim málum vel og átti ráð við vini sína. Hann hafði spurdaga af Sturlu að hann var mikilmenni og ættstór og líklegur til höfðingja og réðst það úr málum þeirra að Sturla fastnar sér Ingibjörgu á því þingi. Hún var vænst kvenna í þann tíð á Íslandi. Hana hafði átt Helgi Eiríksson og hét Einar son þeirra. Hann var þá þrevetur. Móðir Ingibjargar var Hallbera dóttir Einars Arasonar. Þorgeir bjó þá í Krossanesi í Eyjafirði og var mikill höfðingi. Sturla sótti norður þangað brúðkaup sitt og fóru þeir Þorgils Oddason og Einar son hans og Magnús prestur og voru þrír tigir saman og höfðu frítt lið. Faðir hans var þá hrumaður af elli og fór hann eigi. Ingibjörg fór norðan með Sturlu og voru þau undir Felli of veturinn. En of haustið Matthíasmessu var hreppfundur í Hvammi og kom þar fjölmennt. Oddi Þorgilsson var þar kominn á kynnisleið. Og of daginn milli tíða skyldi mæla samkomumálum og var stofan skipuð. Oddi sat í öndugi en Skeggi Gamlason sat í innanverðri stofu á hinn æðra bekk. Menn biðu Böðvars Barkarsonar en hann kom eigi inn. En Aðalríkur var þar kominn og reikaði á gólfi. En er hann kom fyrir Skeggja þá brá hann öxi undan skikkju og hjó í höfuð honum svo að öxin sökk og mælti við: Svo kann eg járn bera. Skeggi hljóp upp við höggið og settist þegar niður aftur en Aðalríkur hljóp þegar til dyra og fram en Böðvar Barkarson hafði staðið fyrir framan hurðina og lauk aftur eftir honum er hann hljóp út. Hann hljóp í fjall upp og svo vestur um heiði. Þá mælti Oddi Þorgilsson: Þetta er illur atburður. Skeggi svarar: Eigi fjarri því sem þér munduð vilja. Og er eigi getið fleiri orða hans og varð það þegar að vígi. En fyrir því að Skeggi var þingmaður þeirra Þórðar og Sturlu og vin þá tók Sturla eftirmálið og kvað slíkt illa að berast er flugumenn hljópu í höfuð mönnum. En til Aðalríks fréttist ekki í bráð.