StÞ ch. 3

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat er frá Sturlu sagt, at hann fór til Íslands með lögbók þá, er Magnús konungr hafði skipat. Var hann þá skipaðr lögmaðr yfir allt Ísland. Váru þá lagaskipti á Íslandi.

Tók hann þá við búi um haustit í Fagradal af Skeggja bónda. Þann vetr var með Sturlu Þórðr Narfason. 

Þat var eitt sinn um vetrinn, at þangat kom til Sturlu Bárðr, sonr Einars Ásgrímssonar. Hann fór á skipi. En þann dag eftir, er þeir fóru á brott, laust á veðri miklu fyrir þeim, ok uggðu menn, at þeir myndi týnast. Þórðr gekk út ok inn, hugði at, ef veðr minnkaði. 

Ok eitt sinn, er hann kom inn, mælti Sturla: "Vertu kátr, Þórðr, eigi mun Bárðr, frændi þinn, drukkna í þessari ferð." 

"Þat muntu aldri vita," segir Þórðr. 

En þat fréttist þá síðar, sem Sturla sagði. 

Nökkuru síðar um várit tók Bárðr sótt. 

Þá spurði Þórðr Sturlu, hvárt Bárðr myndi upp standa ór sóttinni eða eigi. 

"Skil ek nú," segir Sturla, "hví þú spyrr þessa, en fá mér nú vaxspjöld mín." 

Lék hann þar at um hríð. Litlu síðar mælti Sturla: "Ór þessari sótt mun 

Bárðr andast." 

Þat fór svá. 

Sturla fór þá til Staðarhóls búi sínu ok hafði lögsögn, þar til er hófust deilur milli kennimanna ok leikmanna um staðamál. Lét Sturla þá lögsögn lausa ok settist hjá öllum vandræðum, er þar af gerðust. 

Margir menn heyrðu Árna byskup þat mæla, — ok þótti þat merkiligt, — at Sturla myndi nökkurs mikils góðs at njóta, er hann gekk frá þessum vanda. 

Tók þá lögsögn Jón Einarsson ok Erlendr sterki. 

Sturla gerði bú í Fagrey, en fekk Snorra, syni sínum, land á Staðarhóli til ábúðar. Sat Sturla þá í góðri virðing, þar til er hann andaðist einni nótt eftir Óláfsmessudag. Var hann ok Óláfsmessudag fyrst í heim ok Óláfsmessudag síðast. Hann var þá nær sjautugr, er hann andaðist. Var líkami hans færðr á Staðarhól ok jarðaðr þar at kirkju Pétrs postula, er hann hafði mesta elsku á haft af öllum helgum mönnum.