Svínf ch. 9

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú ríðr Brandr ábóti at finna Sæmund, frænda sinn, ok beiðir, at hann taki sætt af Ögmundi.

Sæmundr tekr þessu vel, ef Ögmundr kynni sik með hófi at halda. Bað Sæmundr ábóta þá semja sætt ok fullkomin grið þeira í milli ok fastan frið. 

Ábóti þakkar Sæmundi orð sín ok kveðst vænta, at honum myndi vel fara. Ríðr ábóti heim eftir þat ok kemr í Kirkjubæ ok segir Steinunni, systur sinni, at Sæmundr hafði heitit honum at sættast við Ögmund. 

Hon varð þessu alls hugar fegin ok gerir þegar mann á fund Ögmundar ok biðr hann heim ríða. 

Ögmundr ríðr þegar heim. 

Húsfreyja tekr við honum feginsamliga, ‑ segir enn ekki góz skorta, bat er hafa þurfti. 

Váru nú sett fullkomin grið milli þeira Sæmundar ok Ögmundar ok veittar fullar tryggðir ‑ af góðvilja ok ráðum Brands ábóta ok Steinunnar húsfreyju ok Álfheiðar, móður Sæmundar, ok margra annarra góðra manna tillögu. 

Svá bar at, at Sæmundr reið þann vetr í Kirkjubæ eftir sættina, ok var með honum Þorsteinn Skeggjason ok fáir menn aðrir. 

Ögmundr gekk út móti honum ok allir hans menn, þeir er vígir váru á bænum, ok höfðu allir nökkurt vápn í höndum. Ögmundr sneri þá á gleðil við Sæmund ok bauð honum þar at vera. En hann kveðst ríða mundu, sem hann gerði, til fundar við Brand ábóta. 

Ok er þeir riðu í brott, mælti Þorsteinn við Sæmund, kveðst sýnast Ögmundr ekki trúligr. 

Sæmundr bað hann þegja ok mæla ekki slíkt, "þar sem vér erum menn sáttir." 

Þorsteinn kvað þat þá mundu reynzt hafa, "ef Guðmundr, bróðir þinn, hefði þar verit." 

Fann Sæmundr ábóta ok segir honum, at sumum mönnum þótti Ögmundr ekki mjök trúligr um griðin. 

Ábóti segir hann eigi mundu sannan at því. 

Sæmundr mælti: "Þat býðr mér hugr, herra, at mér þykki þá sárt at segja fjörráðin Ögmundar við mik, er þú trúir." 

Ábóti bað hann halda sem bezt fyrir sína hönd, kvað honum þat mestu varða. 

Sæmundr kveðst svá skyldu gera. 

Ok skildu þá með blíðu ok fundust ekki síðan lífs. 

Ögmundr var [heima] um vetrinn ok heidr fálátr. Hann talaði jafnan mjök vingjarnliga til þeira bræðra, þá er þeira var getit. 

Þat var eitt sinn, þá er á leið vetrinn, fyrir langaföstu, at hann sendi mann til Sæmundar með bréfi. Stóð þat þar í með öðrum vinmælum, at hann bað Sæmund vera hægjan við bændr um þá hluti, er þeir áttu saman, kvað þá því traustari honum vera mundu ok veita honum meira eftirgang, hvers sem hann þyrfti við, ‑ "far ok heldr fámennr um heraðit nú, er hallæri er mikit á komit, því at nú er vetrarríki mikit, ok er bæði illt til matar ok heyja." 

Sæmundr svarar hér fáu um, en íhugaði þó slík orð. 

Þat varð til tíðenda um vetrinn á langaföstu í Kirkjubæ, at Steinunn húsfreyja tók sótt ok lá um alla föstuna. Hon var oleuð skírdag, en hon andaðist laugarkveldit fyrir páska. Váru þá þegar sögð tíðendin til kirkjunnar, ok þótti þat öllum mönnum mikil tíðendi, en bónda hennar mest ok sonum. Var hon jörðuð annan dag páska. 

Yfir grefti hennar stóð Brandr ábóti, bróðir hennar, ok fjöldi annarra manna, því at hon var öllum hugþekk, meðan hon lifði.