Svínf ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú líðr at þingi, ok fjölmennir Sæmundr mjök.

Þórðr Sighvatsson var til þings kominn með mikit fjölmenni. Hann réð þá einn öllum Sunnlendingafjórðungi ok Norðlendingafjórðungi eftir fall Brands Kolbeinssonar. En Gizurr var þá utan. 

Sæmundr hefir þá fram mál þat, er hann hvarf frá it fyrra sumarit, þá er Brandr ábóti var á þinginu. Gekk þat nú auðveldliga, því at engi var til andsvara fyrir Ögmund. Lýkr því svá, at Ögmundr varð sekr. 

Ríðr Þórðr heim norðr. Ok þat sumar ferr hann utan, ok er þat mál manna, at hann skildi harðliga við þetta mál. 

En er Brandr ábóti spyrr þessi tíðendi, lætr hann illa yfir. 

En Sæmundr ríðr í Kirkjubæ ok háði féránsdóma eftir Ögmund. Var þá skipt öllu fé því, er þar var. Fyrst var skipt af staðar eign, en þá síðan í helminga með þeim hjónum. Tók Steinunn til sín allt þat fé, sem hon kallaði sér, ok þar með þat fé, sem Ögmundr hafði gefit henni, því at Sæmundr kvaðst vel því trúa, sem hon segði. En mjök þótti fylgdarmönnum Sæmundar þat í móti skapi, er hann lét þat fé laust. En hann kvað þá ekki því ráða skyldu. 

Þetta fé rak Sæmundr í brott: þrjá tigu kúa ok tólf kúgildi ungra geldneyta, fjóra arðryxn, hundrað ásauðar, fimmtigir geldinga, sjau tigir vetrgamalla sauða, hross tuttugu, hálfr þriði tigr svína, fimm tigir heimgása, tólf skildir, tólf spjót, sex stálhúfur, sex brynjur ok tíu kistur, dúnklæði á hest. Ok er þeir ráku á brott þetta fé allt, þá æptu þeir upp allir senn fylgdarmenn Sæmundar. En hann bað þá þegja. 

Þetta kemr húsfreyju í grát. 

Þá mælti ein kona, at várkunn væri á, at henni þætti mikit at missa þvílíks efnis. 

Hon, húsfreyja, svarar: "Þat muntu ætla, at ek gráta fé þetta, er þeir reka hér í brott. En þat er þó eigi, því at ek vilda gjarna, at þeir hefði, sem meir þyrfti, ef eigi hefði svá til borit sem nú er, ‑ heldr græt ek þat, er ek uggi, at eftir komi síðar." 

Gekk hon þá til kirkju ok bað fyrir öllum þeim jafnsaman. Bað hon þess guð, at við bærist vandræði með þeim mágum, meðan hon lifði. 

Ok svá varð sem hon bað. Þetta fé, sem nú var talit, ráku þeir til Svínafells ok sátu nú um kyrrt, þat sem eftir var sumars, ok höfðu þeir Ormssynir mannmargt.