Svínf ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat var eitt sinn, at Sæmundr lét eiðfæra ómaga á landseta Ögmundar, er Höskuldr hét.

Ögmundr reið þegar at sjá yfir efni hans, ok vildi hann kalla þat, at Höskuldr mætti eigi annast ómagann fyrir fjár sakir. Síðan fekk Ögmundr menn til at færa aftr ómagann. 

Sæmundr varð víð þetta reiðr mjök ok sér nú yfir eignir Höskulds ok þykkir hann fé til hafa at annast ómagann. Sagði hann, at Ögmundr gerði honum rangt ok kveðst eigi svá búit hafa skyldu. Ríðr hann heim eftir þetta, ok er nú kyrrt um vetrinn. 

Eftir um várit ferr Sæmundr stefnuför í Kirkjubæ, ok stefnir hann Ögmundi um þat, at hann þóttist eigi ná réttu af honum. Heyrir Ögmundr á stefnu ok Guðmundr, bróðir Sæmundar. Síðan ríðr Sæmundr ofan í Holt í Meðalland ok tekr þar upp bú Snorra sveims, svá at þar var fátt fémætt eftir. Þaðan ríðr hann í Mörtungu ok skiptir fé með þeim Agli ok Ragnheiði. Síðan ríðr hann í brott ok hefir með sér fé allt þat, er Egill átti, en segir Agli skyrhnakk, at hann skal heimila eiga vist at Svínafelli þeim stundum, er hann vildi verit hafa. Egill tekr því mjök hvárngan veg. 

Þegar Sæmundr er í brottu, ríðr Egill í Kirkjubæ ok segir Ögmundi til svá búins. Ögmundr gerir þar ekki at, en býðr Agli at vera með sér. Egill þakkar honum boðit ok segir, at hann myndi þar lengrum vera en með Sæmundi. 

Ok er þeir tala þetta, ríðr þar at Snorri sveimr, ok berr hann upp vandræði sin ok segir, fyrir hver ju hann er orðinn. Ögmundr bað þá vel við verða, kvað eigi skorta mat ok önnur föng í Kirkjubæ, ‑ "ok skal oss jafndrjúgt verða," segir hann. 

Ögmundr sendi þá mann í Þykkvabæ til Brands ábóta at segja honum tiltekjur Sæmundar. 

Ábóti hét at leggja til samnings með þeim, en bað Ögmund eigi halda vini sína til rangra hluta með ofkappi, ‑ "því at þess er ván, at Sæmundr vili þat eigi hafa, hvárki af yðrum né öðrum mönnum." Ábóta líkar ok illa fjárupptektin, þótt sakir væri til, ok kveðst ugga, at til meira myndi draga með þeim en þá var fram komit, því at Sæmundr var ofsamaðr mikill ok óeirinn ok gerði at því engan manna mun. En Ögmundr var ótillátssamr ok átti mikit undir sér.