HrafnSt ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um várit eftir fór Hrafn suðr til Borgarfjarðar í Reykjaholt til sáttarfundar þess, er þeir Þorvaldr ok Hrafn höfðu ákveðit með sér. Til þess fundar kom Þorvaldr eigi. Þar kom Þorvaldr Gizurarson ok Þórðr Sturluson, er gera skyldi um mál þeira Hrafns ok Þorvalds. En þeim sýndist sem ekki myndi stoða at gera um þeira mál, er Þorvaldr var eigi við staddr. Sýndist þeim Þorvaldr rjúfa sætt, er hann kom eigi, sem ákveðit var.

Um haustit eftir sendi Þórðr Sturluson orð þeim Hrafni ok Þorvaldi, at þeir skyldi koma á Skarðsströnd í Fagradal, ef þeir vildi sættast. 

Til þess fundar kom Hrafn, en Þorvaldr eigi. 

Þá fór Hrafn á Barðaströnd til brúðkaups þess, er Haukr Þorgilsson gekk at eiga Oddnýju, dóttur Steinólfs prests. Þar var ok Eyvindr prestr Þórarinsson. 

Eyvindr fór frá boðínu út yfir heiði til Arnarfjarðar. Ok er þeir fara með Forsfirði, sáu þeir eld brenna ór sævarbökkunum, svá víðan sem stakkgarðsvídd. Þeir sáu lengi ok ætluðu til at fara, en flóð var í ánni niðri. Fara þeir síðan upp með ánni ok sáu jafnan eldinn. Þetta var um kveld, ok var fjúkviðri ok áin upp gengin. En er þeir kómu yfir ána, var horfinn eldrinn. Menn váru rónir á sæ í Selárdal. Þeir sáu eld á sænum út til hafs. Ok litlu eftir þetta sáu þeir blóð á klæðum sínum ok vissu eigi, hvaðan at var komit. 

Blóð sást víða þar, sem menn vissu enga ván til. 

Þorbjörn hét maðr. Hann var Magnússon. Hann bjó í Valþjófsdal. Hann gekk út um nótt fyrir Ambrósíusmessu þann veg, er Hrafn lézt. Hann sá í landsuðr í loftinu, hvar eldr fór ór landsuðri í vestr. En eftir eldinum sá hann mann ríða hvítum hesti í standsöðli. Hann hafði skjöld hvítan ok hjálm á höfði, höggspjót mikit í hendi ok lagði spjótit fram millum eyrna hestinum. Ok sá hann, at spjótit tók lengra fram en hestrinn ok svá aftr. Ok þar eftir sá hann annan mann ríða. Sá hafði hest rauðan ok hálflitan skjöld, hálfan rauðan, en hálfan hvítati. Sá hafði ok hjálm á höfði ok gyrðr sverði ok spjót mikit í hendi ok fór svá með sínu spjóti sem inn fyrri. Hann sá ríða inn þriðja mann með slíkum hætti sem ina fyrri, utan hann hafði brúnan hest ok svartan skjöld ok öll kolmerkt klæði. Hann hafði á höfði sem byskupsmítr væri. Þenna atburð sá Þorbjörn svá gerla, at hann sá allan fótaburð hestanna ok svá þat, at menninir stóðu í stigreipin. 

Þann sama vetr varð sá atburðr á Eyri átta aftan jóla, at sá maðr, er Þórarinn hét, sá mann standa fyrir matborði Hrafns. Hann var mikill ok hafði hjálm á höfði ok sverð í hendi ok studdi niðr blóðreflinum í borðit fyrir hann ok stóð þar um stund ok gekk í brott síðan. Þórarinn sat it næsta Hrafni, þá er hann sá þenna atburð. 

Hallkatla Einarsdóttir sá ok ljós mikit eitt sinn, er hon var at kirkju, heim undir virkit. 

Jón hét maðr, er þar sá ok ljós, ok enn fleiri menn sáu ljós þenna sama vetr. 

Um vetrinn eftir jól fóru þeir Pétr ok Sturla Bárðarsynir norðr í Súðavík ok tóku þar höndum bónda þann, er Jósep hét, ok Einar, son hans. Þeir höfðu sekir orðit um hvalmál. Þeir Sturla færðu þessa menn Hrafni. En hann gaf þeim báðum grið ok kunni enga þökk, er þeir höfðu þangat verit færðir.