HrafnSt ch. 17

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Um várit eftir bjó Hrafn mál til á hendr Þorvaldi ok þeim mönnum öllum, er neytt höfðu hvalsins. Sturla, sonr Bárðar Snorrasonar ok Þórdísar Sturludóttur, hafði mál á hönd Þorvaldi. Á því þingi varð Þorvaldr sekr skógarmaðr ok níu menn aðrir, þeir er at hvaltökunni höfðu verit.

Um sumarit eftir reið Þorvaldr til alþingis með fjölmenni. 

Þat sumar fór Hrafn eigi til þings. Sturla Bárðarson fór til þings fyrir hönd Hrafns ok var í flokki Þórðar Sturlusonar. Sturla segir til sektar Þorvalds ok þeira manna, sem sekir höfðu orðit um hvalmálit. Þat sumar fór Hrafn norðr til Ísafjarðar ok tók upp sektarfé fyrir mönnum Þorvalds, er sekir váru. 

Ok er Þorvaldr kom heim af þingi, safnar hann brátt mönnum um allan Ísafjörð ok fekk hundrað manna. Margir fóru nauðgir í þá för. Kolbeinn hét fylgdarmaðr Þorvalds. Hann sendi Þorvaldr til fundar við einn fátækan bónda, er Ámundi hét. Hann var ómagamaðr mikill ok þingmaðr Hrafns. Þorvaldr mælti svá við Kolbein ok hans förunauta, at þeir skyldi beiða Ámunda at fara með þeim ok vera í heimsókn með Þorvaldi til fundar við Hrafn. En ef hann vildi eigi þat, þá mælti Þorvaldr, at þeir skyldi taka hann af lífi. Þeir Kolbeinn fundu Ámunda á heyteig, þar er hann sló, en kona hans rakaði ljá eftir honum ok bar reifabarn á baki sér, þat er hon fæddi á brjósti sér. Þeir Kolbeinn beiddu Ámunda, at hann færi með Þorvaldi á Eyri til Hrafns. 

Ámundi kveðst í engri þeiri för mundu vera, er Hrafni væri til óþykktar. 

Þá vágu þeir Kolbeinn Ámunda ok fóru síðan til fundar við Þorvald ok sögðu honum vígit. 

Þá er Þorvaldr kom í Dýrafjörð, fór kona nökkur af skyndingu til Eyrar ok sagði Hrafni til ferða Þorvalds. Ok þegar sendi Hrafn menn Eyvindi í Selárdal ok bað hann koma til liðs við sik. Hrafn sendi ok menn á Barðaströnd Steinólfi presti Ljótssyni ok Gelli Þorsteinssyni. Þeir kómu með þá menn, er þeir fengu. Hrafn hafði látit gera virki ór grjóti um bæ sinn. 

Síðan kom Þorvaldr á Eyri með hundrað manna, ok er hann sér viðbúning Hrafns, leizt honum torsóttligr. Settist hann þá niðr með flokk sinn á brekku einni skammt frá virkinu. 

Eyvindr Þórarinsson hafði safnat liði um Tálknafjörð ok dali í Arnarfirði ok fór skipaliði til Eyrar. 

Nú er Þorvaldr sér, hvar skipin fara, ferr hann til sævar með flokk sinn. 

Eyvindr sér, hvar flokkr Þorvalds er í vörum fyrir, ok mælti við sína menn, at þeir skyldi eigi at landi leggja. 

Þorvaldr spyrr, hverr fyrir skipunum réði. En honum var sagt, at Eyvindr Þórarinsson réð fyrir. 

Þorvaldr kallaði á Eyvind ok bað hann leggja at landi skipin, — "ok vil ek tala við þik." 

Eyvindr bað hann þaðan tala, ef hann ætti nökkut vanmælt við hann, — "en ekki á ek við þik vanmælt." 

Þorvaldr svarar þá engu. 

Ok er þeir sáu, er í virkinu váru, flokk Þorvalds ok svá skipamennina, þá ganga þeir bræðr Eyvindar, Tómas ok Halldórr, ór virkinu með miklum flokki á móti Eyvindi. 

Ok er Þorvaldr sér þeira för, gengr hann brott ór fjörunni. 

Þá leggja þeir Eyvindr at landi ok ganga í flokk þeira Tómass ok fara með þeim í virkit til Hrafns. Hafði hann þá þrjú hundruð manna. 

Þá mæltu nökkurir við Hrafn, at þeir skyldi ganga at Þorvaldi ok drepa hann, kváðu eigi komast mundu í betra færi. 

En Hrafn kvaðst virða vilja til inn heilaga Jakob postula at berjast eigi við Þorvald. Þetta var um aftaninn fyrir Jakobsmessu. 

Þá kallaði Þorvaldr á Steinólf prest, at hann skyldi koma til hans. 

Hann fór til fundar við hann, ok töluðu þeir lengi hljótt. Síðan fór Steinólfr prestr í virkit ok leitaði þaðan frá um sættir. Um morgininn eftir kom Áli Oddsson inn auðgi ok leitaði um sættir með Steinólfi. Ok þá sættust þeir Hrafn ok Þorvaldr. 

Sú var sætt þeira, at um öll þeira málaferli skyldi gera Þorvaldr Gizurarson ok Þórðr Sturluson. 

Þorvaldr þakkaði þá öllum mönnum, þeim er um sættir höfðu leitat. "Em ek," sagði Þorvaldr, "feginn orðinn, er vit erum sáttir. Sýnist mér sem vit munim eigi uppnæmir fyrir einum höfðingja, ef vit erum báðir at einu ráði." 

Þeir Þorvaldr höfðu þar allir dagverð at boði Hrafns. Hann fekk þeim fararskjóta norðr til heiði til Dýrafjarðar. Þorvaldr minntist til Hrafns, áðr þeir skildu. 

Þá váru málaferli þeira kyrr um sumarit ok vetrinn eftir.