ÞH ch. 31

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Eftir þenna atburð var leitat um sættirnar enn á nýja leik af vitrum mönnum ok góðgjörnum, ok var Hallr torsóttari í öllu málinu en Hafliði. En þó varð sætt þeira, at Hafliði skyldi gera fé svá mikit sem hann vildi fyrir áverkana, en frá skildar sektir allar ok goðorð ok staðfesta, sem boðit var í fyrstunni. Ok þat fylgdi með, at hverr þeira manna þriggja, er til handsala gengu, unnu fimmtardómseið at gjalda slíkt fé, sem gert væri. En þessir menn gengu til handsala: Þorsteinn Gellisson frá Fróðá, auðmaðr mikill ok mágr Þorgils, ‑ hann átti Steinvöru, dóttur Þorsteins Arasonar, ‑ annarr maðr Styrmir Hreinsson af Gilsbakka, mágr Þorgils, ‑ Þuríðr, dóttir Þorgeirs Galtasonar, var móðir Styrmis, en Styrmir Þorgeirsson var faðir Halls, föður Kolfinnu, ‑ þriði maðrinn gekk til handsala Þorsteinn ranglátr, ‑ at því sem mik minnir.

Ok þá er lokit var málum þessum, þá var sjá vísa kveðin:

Máttit seigum sáttum

Sandkorn fyrir standa,

þó latti mjök mága,

mál at greiða tæki.

Betr kvað hlymbjóðrhjörva

hyrmildr, at þá skyldi

til eggþrimu, ósa,

öll þjóð fara bráðla.



Máttit mága sáttum,

mál dragask ljót til bóta,

geigr varð við svað, seigum

Sandkorn fyrir standa.

Hraðslöngvir bað hringa

hugstríðr fara síðan

alla þjóð, hins olli,

allskjótt, meginþrjózku.

Þess hafði á kennt í meðalgöngu mannanna, þá er um sættirnar var talat, at Halli þótti eigi þurfa at draga allmikit lið saman, nema Hafliði neytti þess um sinnsakir um nauðsynjamál sín eða réði einn ella óskorat, ok lét Hafliða ærit fé hafa á gamals aldri, ef hann heldi virðing sinni.

Inn þriðja dag fyrir þinglausnir gengu menn til með fjölmenni hvárirtveggja, er sættin skyldi vera upp sögð. Hafliði gerði fyrir áverka átta tigu hundraða þriggja álna aura, vöruvirt fé: lönd í Norðlendingafjórðungi, gull ok silfr, austrænan varning, járnsmíði, rífligir gripir, þeir er eigi tæki minna en kúgildi, geldir hestar, ‑ því at einu graðr hestr, ef merr fylgdi, ok því at einu merhross, at hestr fylgir, ekki hross ellra en tólf vetra ok eigi yngra en þrévett, ‑ gjalddagi á fénu skyldi vera fyrir búðardurum Hafliða eða færa honum heim gjaldit á sumu fénu, en hann sjálfr virða allt féit.

Þá er Hafliði sagði upp vöxt fjárins, þá svaraði Skafti Þórarinsson: "Dýrr myndi Hafliði allr, ef svá skyldi hverr limr."

Þá svarar Hafliði: "Eigi myndi sjá tunga þá eftir mæla, ef þess þyrfti við, ok ferr þetta meir eftir því, sem vilja myndi Böðvarr Ásbjarnarson eða aðrir óvinir várir, er ek skal fé taka á mér, en ek hefða mér þenna hlut ætlat. Ok meir hefi ek þessa sætt gert eftir bæn vina minna en eftir fégirni einni saman."

Böðvarr mælti: "Af því at þessu er meir á mik vikit en á aðra, þá verð ek at svara, ok mun ek þetta ósanna, af því at vanhlutarins unna ek þér slíks eða meira, en fjárins eigi."

Þat hafði Böðvarr mælt, þá er Hafliði sagði upp sáttina: "Þar reis at undir króki." Ok því kvaddi Hafliði Böðvar at, enda var ávallt óþykkt með þeim.

Þorgils mælti: "Gefi menn vel hljóð máli Hafliða, því at hér hefir hvárr okkar þat, er vel má una."