ÞH ch. 25

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er at segja frá ferðum þeira feðga, Arons ok Bárðar, at þeir koma ofan um Kluftir ok sjá niðr undir Ármannsfell fjölda mikinn hrossa ok manna ok hugsa nökkut fyrir sér ráðit ok þykkir eigi ólíkligt, at þeir Hafliði myndi þar sitja fyrir ok gæta svá hvárrartveggja leiðarinnar, er önnur liggr fram undir Ármannsfell ok hjá Sleðaási, en önnur liggr austr yfir hraun undir Hrafnabjörg ok undir Reyðarmúla til Gjábakka ok svá austan um hraun til búða.

Þeir Aron gera þat ráð með sér, at þeir ríða at hitta þessa menn, ‑ "ok veit ek oss í engum sökum við menn, en nökkurir förunautar várir skulu ríða síðar ok hugleiða um, hvat hverju verðr, ok segja Þorgilsi, hvat sem í gerist, ef nökkut er tálmat um ferð vára. Ok felmtið eigi allmjök, ok vitið með sannleik áðr, hvat þér skuluð segja." 

Ok nú ríða þeir Bárðr inn svarti ok Aron, sonr hans, ok nökkurir förunautar þeira þar at fram, er flokkrinn var fyrir. Ok hinir standa á fætr, er fyrir váru, með vápnum. Ok er síns vegar hvárr þeira leiddr, ok var þröng mikil at ger, svá at hinir máttu eigi sjá fyrir þrönginni, hvat um sik var, ok höfðu þat fyrir satt, at þeir væri allir gervir handteknir, ok bundu eigi lengi síðan byr við ok riðu aftr síðan skyndiliga til fundar við Þorgils ok sögðu snara sögu mikla, at eigi mun tíðendalaust vera. 

Þorgils mælti: "Frá hverjum er tíðendum at segja?" 

"Vér kunnum frá engum tíðendum at segja vísliga," ‑ en sögðu frá því, hvar þeir Bárðr skildust, ‑ "ok þar var mikill fjöldi manna fyrir ofan Sleðaás, ok þangat riðu þeir Bárðr til, ok þat þóttumst vér sjá, at menn spruttu upp í flokkinum með vápnum ok gerðu þá handtekna alla at minnsta kosti." 

Þorgils mælti: "Þóttuzt þér nökkut vita, hvárra flokkr þat myndi vera, eða kennduð þér nökkut menn eða búning þeira eða fararskjóta?" 

Sendimenn mæltu: "Eigi viljum vér þat víst segja, en þat hugsuðum vér, at flokkr Hafliða myndi vera, ok kenna þóttumst ek Kinnskjóna, fóstra þinn, er þú gaft Böðvari, mági þínum, í fyrra sumar á þingi. Eigi kann ek at kenna ok, ef eigi var þar spjótit þat it gullrekna, er þú gaft honum." 

Margir tóku undir, at þetta myndi víst tíðendum gegna ok einsætt væri at þiggja heldr virðingarheimboð at Þórðar heldr en at leggja sjálfan sik í slíka mannhættu ok menn sína, at ganga til bardaga í móti svá miklu ofrefli ok sýna svá mikinn ofsa at gæta eigi sómans, fyrir því at hættulaust myndi at ríða um morgininn eða á tveggja nátta fresti, ‑ ok tóku upp allt hjal Þórðar.