ÞH ch. 16

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat er sagt, at Pétrsmessudagsmorgin um þingit gengu flokkarnir allir til kirkju um messu um guðspjall ok stóðu með vápnum fyrir framan kirkjuna, ok stóðu sínum megin kirkjuduranna hvárir. Hafliða flokkr stóð fyrir norðan kirkjudyrr, ‑ ok þar var hjá Hallr Fáluson, ‑ en fyrir sunnan kirkjudyrr Þórðr ór Vatnsfirði ok hans sveitungar ok þar suðr frá Hallr Teitsson ok margir menn með honum. En fyrir vestan kirkju, gegnt kirkjudurum, stóðu þeir Þorgils Oddason ok Böðvarr Ásbjarnarson, ok þar váru margir flokkar hjá þeim.

Þá mælti Þorgils Oddason til Böðvars Ásbjarnarsonar: "Taka mun nú öx mín til Hafliða Mássonar," sagði hann, "ok mun þá um meira at mæla en átta kúgildi." 

Böðvarr mælti: "Ærr ertu," sagði hann ok fekk nökkut svá til hans og mælti harðliga til hans. 

Þorgils mælti: "Ekki em ek ærr," sagði hann. 

"Þetta er satt," segir Böðvarr. 

"Fyrir hvat?" segir Þorgils. 

[Böðvarr mælti]: „Eigi lítr þú rétt á. Hygg at þú, hvar vér erum komnir, at þetta skal vera sáttarfundr við guð, er vér höfum á kirkjuhelgi sótt, ok biðjum oss miskunnar. Nú er í þessu ok kirkjufrið raskat, ok er þetta fyrir þá sök ódæmaverk. Hitt er ok annat, at yfir stendr dagshelgrin, er vér höfum alla hjálp af hlotit, ok sjálfr guð almáttigr lét sína mildi ok miskunn svá mikla skína ok birta á þessum deginum. Þat er ok til at telja, at grið ok friðr er settr um þingit ok þinghelgrin stendr yfir, ok er þetta fyrir því it mesta lagabrot." 

Ok er þeir höfðu þetta við mælzt, þá heftist hann at því Þorgils, ok réð hann eigi til Hafliða. 

Ok er þeir gengu heim til búða, þá mælti Þorgils til Böðvars: "Þat mæla menn, at þú sér trúlauss, mágr, ok meðallagi góðgjarn, ‑ en eigi lýstir þú nú þat." 

Böðvarr mælti: "Þat er ok satt, er þú segir, ok ekki gekk mér trúa til þess, er ek latta þik tilræðis við Hafliða, heldr hugða ek at fleira en at hjali okkru, ok sá ek, at flokkarnir stóðu á tvær hendr okkr, en vér várum í kvínni. Ok sá ek þat, ef þetta færi fram, at þegar myndi slá í bardaga ok myndi hverr várr félaga drepinn vera á fætr öðrum. En því sagða ek þér þat eigi til, at ek kunna skap þitt at því, at þú myndir engan gaum at gefa, ef ek fynda þat til. En ef eigi væri þat, þá hirta ek aldrigi, þótt þú dræpir hann í kirkjufriði eða í þinghelginni." 

Nú biðja þeir hvárirtveggja liðs til dóma, ok fjölmenna mjök hvárirtveggja eftir föngum. Þá tekr Hafliði öxi í hönd sér, áðr hann gengr frá búð sinni til dóma, en þat hafði ekki verit vandi hans fyrr at gera þat, því at hann réð náliga einn jafnan fyrir öllum málum, við hverja sem at skipta var, því at Hafliði var bæði fjölmennr ok frændgöfigr. 

Þá mælti kona hans, Rannveig: "Hvat er í þessu, Hafliði," sagði hon, "at bera nú vápn heldr en fyrr ertu vanr at gera? Ok halt þú háttum þínum." Hon var vitr kona ok vel at sér um margt. 

Hann svaraði nökkut styggliga ok kvað þat ekki til hennar koma ok kastaði at henni nökkurum orðum. 

Þorgils gekk at dómum með miklu fjölmenni ok hafði fram sökina um víg Óláfs Hildissonar. Þorgils var svá búinn, at hann var í selskinnskufli yfir brynjunni utan ok var gyrðr í brækr ok hafði öxi sína í hendi sér.