ÞH ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Á því sama hausti keypti Þorgils Oddason Múlaland at Grími Snorrasyni ok móður hans. Ok með því fé kaupa þau Tunguland í Svínadal ok búa þó í sama stað þau missiri.

Nú takast leikar upp í Bænum, ok sækir Grímr leik á Staðarhól, ok eigast þeir leika við oft Óláfr Hildisson ok Grímr Snorrason. Ólafr var góðr leikmaðr, harðleikinn ok kappsamr. En Grímr var eigi aflmikill ok linr ok ákafliga sækinn. Verðr hann því oft vanhluti ok hrakligr fyrir Óláfi, ok leggja þeir á ofan gár ok gys. Grímr ræðir, at þeim væri þat lítilmennska at gera hann at athafnarmanni ok gera leika til hans. Þeim þótti þess at brosligra, ok réðust engar bætr á at heldr. 

Þá ferr Grímr heiman ok suðr yfir heiði í Sælingsdalstungu. Þar bjó Már prestr Þormóðarson, frændi Hafliða Mássonar. Ok sagði Grímr honum, hvat títt var. 

Már bauð Grími með sér at vera um jólin ok mælti: "Ek mun fara norðr á bak jólum til Hafliða, frænda míns, ok far þú þá með mér norðr þangat, ok seg þú honum þá til vandræða þinna." 

Þetta þekkist Grímr, ok er hann þar fram um jól. Ok fara síðan norðr bak jólum ok koma nú til Hafliða, ok eru þar góðar viðtökur. Var þar mannfjöldi mikill ok gleði góð. 

Þeir áttu oft hjal sín í milli, Hafliði ok Már prestr, ok þá er þeir bjuggust í brott, leiddi Hafliði þá á götu ok mælti við þá at skilnaði. 

Þá spurði Már Grím, hversu honum hefði þar hugnat. 

Hann lét vel yfir, ‑ "ok hér hefi ek svá verit," segir Grímr, "at mér hefir bezt þótt, ok vel væri sá maðr kominn, er hér skyldi lengi vera. En fleira ætlaða ek at mæla við Hafliða en orðit hefir." 

"Hverf þú aftr þá," sagði Már, "ok mæl við Hafliða slíkt, sem þér sýnist, af því at hann tók ávallt vel þínu máli." 

Grímr hvarf þá aftr ok kallar á Hafliða. Ok veik hann aftr á móti honum ok fagnar honum. Ok segir Grímr, at hann vill ræða við hann. Ok setjast niðr, ok sagði Grímr, hvat þeir ætti um at vera vestr þar í sveitunum, ok þat með, at honum hugnaðist eigi, ‑ kveðst því hafa þangat sótt erfiðliga um langan veg, at hann vænti fyrir frændsemi sakir þar nökkurrar ásjá, ‑ sagði engan veita sér slíkan ágang sem Óláf Hildisson. 

"Skil ek, hvat þú segir," kvað Hafliði, "en eigi vil ek eggja þik fram til ónýtra hluta, en halda mun ek þik sem son minn, hvat sem þér berst á hendr." 

Síðan stígr Grímr á hest sinn ok biðr Hafliða vel lifa. 

Kemr Grímr heim vestr í Saurbæ. Ok nú taka þeir at gabba hann ok segja, at hann hafi hlaupit undan leikum ok þorat eigi við at verða. Hann gefr at því engan gaum. Ok líðr á fram á langaföstu. 

Þorgils átti heimanför ok ræðir við Óláf, segir, at hann vill, at Óláfr sé jafnan heima, "því at þat mun þá nökkut vandara en þá er ek em heima. Þú skalt ok einnig geyma hrossa minna." Hann sagði ok sín heim ván í efstu viku föstu. Líðr nú sú stund, ok kemr Þorgils eigi heim. Óláfr vinnr heima í bænum, sem honum var boðit. 

Þat er sagt, þá er kemr at dymbildögum, þá sækja menn þangat fjölmennt tíðir skírdagsmorgin. 

Grímr var þá kominn ok gekk at Óláfi eftir náttsöng ok mælti: "Skaltu nökkut geyma hrossa Þorgils? Nú eru þau í váru landi ok er engi gaumr at gefinn." 

Óláfr svaraði: "Við mik mun þat metit, ok ek skal ok eftir fara." 

Ganga síðan báðir saman, ok hefir Óláfr öxi í hendi, en Grímr staf. 

Þá mælti Óláfr: "Óvarliga fer ek nú, er ek geng einn saman úti á nóttum með þér, en með okkr er heldr ótítt, ok veit eigi, hvar manni mætir eða hverju heilli út gengr." 

Grímr svarar: "Ekki er nú hættligt um, ‑ ek hefi sprota í hendi, en þú hefir öxi. Ok þat hefi ek á fundit, þótt vit værim jafnbúnir, at þér myndi vit eigi glíkt vígligir þykkja." 

Óláfr svaraði: "Vit skulum þat nú niðr leggja, er menn eigu saman í leikum, ok eru nú þær tíðir, at eigi þarf á slíkt at minnast." 

Fara nú báðir saman til Laxár, ok hefir þar fjöldi hrossa gengit um vetrinn á mýrunum. Vill Óláfr henda hross Þorgils ok vill slá beizli við hestinn. En Grímr safnar at hrossunum öðrum ok á götuna. Hestrinn gerist órór, er hann sér önnur hrossin, ok fær Óláfr varla haldit honum. Ok í sveiðum hestsins fellr niðr öxin ór hendi honum. Þá gengr Grímr þangat at ok þrífr upp öxina ok veitir Óláfi banasár ok ríðr heim síðan ok þykkist nú þat fyrir sjá, at eigi muni þarvist hans mega vera töluverðar stundir, ok ferr þegar af skyndingu norðr yfir heiði til Bitru ok svá til Hrútafjarðar ok kemr þváttdaginn fyrir páska á fund Hafliða, ok tekr hann við honum vel. 

Ok eftir páskaviku sendir Hafliði Grím austr í fjörðu í Hofsteig til Finns Hallssonar lögsögumanns, ‑ hann hafði átt Halldísi, dóttur Bergþórs Mássonar, bróður Hafliða, ‑ ok kemr Finnr honum utan. 

Ok þá er Grímr kemr út, staðfestist hann austr þar í fjörðunum ok þótti vera mannhafnarmaðr ok var veginn af húskarli sínum.