ÞH ch. 5

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Óláfr Hildisson ferr á burt ór Ávík ok hefir misst alls fjár síns. Hann kemr í Saurbæ á Staðarhól. Ok var þat kveld, er hann kom á Staðarhól, ósvást veðr, ok sitr Þorgils bóndi við eld ok húskarlar hans.

Óláfr kemr inn, ok sér Þorgils manninn ok kennir ok býðr honum þar at vera, lætr fjár nú vita, er hann selt hefir vápn sín ok klæði. "Munum vér eigi annars staðar," segir Þorgils, "þurfa veiðiskap at kaupa en at þér." 

"Verr er en því sæti," segir Óláfr. 

Hann er þar um nóttina ok segir Þorgilsi vandræði sín ok biðr hann ásjá. 

Þorgils lætr hann þar vera ok biðr húsfreyju fá honum klæði nökkur. 

Ok þá leitar Óláfr eftir, hvert ráð Þorgils legði helzt til með honum. 

Hann sagði, at honum hæfði at leita eftir við Má, at hann næði fé sínu. 

Óláfr sagðist þess ófúss, ‑ "ok vænti ek þar illra orða." 

"Þetta er þó mitt ráð, at þú leitir eftir sæmd þinni. En þat sé ek, at þik skortir vápn." Ok fekk Þorgils mikla öxi í hönd honum ok sagði: "Eigi værir þú óflugumannligr," sagði hann. Ok skilja at því, ok ferr Óláfr norðr, unz hann kemr í Ávík. Þat var ekki síð dags. Hneitir var eigi heima, en húsfreyja sat á palli, ok gengr Óláfr á pallinn til húsfreyju. Hon frétti tíðenda. 

Már lá útar í bekk ok hafði lagt höfuð sitt í kné Rannveigar, dóttur Hneitis bónda. Hann settist þá upp, er hann heyrði til Óláfs, ok hafði annan fótinn niðr fyrir bekknum. Hann var í loðkápu. 

Óláfr snýr af pallinum ok utar fyrir Má ok spyrr: "Hversu máttu, Már, eða hvé líkar þér?" 

Hann sagði: "Hvat mun þér undir vera? Fyrir þat mun þér ganga sem ek mega illa ok mér líki ok illa." 

Síðan mælti Óláfr linliga til, ef hann myndi vilja bæta honum fyrir fjárupptökuna, ok mælti til vel. 

Már svarar illa ok sagði ekki mundu tjá um orð né tillögur Þorgils Oddasonar. 

Síðan heggr Óláfr til Más, ok verðr þat svöðusár ok eigi beinhögg. Síðan gengr Óláfr út, en Már vill hlaupa eftir honum. Þorsteinn hleypr upp ok heldr Mávi ok þægir honum í bekkinn. Már verðr ákafliga óðr við ok lézt mundu Þorsteini slíkan vilja velja, ef hann bannaði honum at hefna sín. En Þorsteinn gaf engan gaum at orðum hans. Þá eggjaði Már sonu Hneitis at ganga út ok hefna sín. En sveinarnir hljópu út, en móðir þeira eftir þeim ok bað, at þeir hlypi eigi í þessi vandræði. Óláfr fór nú leiðar sinnar, en konur bundu sár Más. Hann þiggr þat illa. Ok litlu síðar sprettr Már upp ok at Þorsteini ok vegr hann. Ok hneig Þorsteinn í faðm móður sinnar. Nú kom Hneitir heim ok rak þegar Má í burt ok kvað margt illt af honum standa. 

"Þat mun ok nú vera at sinni," sagði Már, "en lítinn gaum, væntir mik, at ek gera at orðum þínum um þat." 

Síðan fór Már á fund Hafliða, frænda síns, ok sagði honum víg Þorsteins ok þar at allan atburð eftir því, sem málavöxtr stóð til. 

Hafliði lét illa yfir verkinu ok kvað Má lengi hafa verit mikinn ónytjung ok kallaði slíka menn helzt mega heita frændaskömm.