ÞH ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Maðr sá fæddist upp í Breiðafirði, er Óláfr hét ok var Hildisson. Faðir hans varð sekr skógarmaðr, en sveinninn var færðr til féránsdóms ok gerr at fjórðungsómaga og héraðsfara um Breiðafjörð. Ok ferr svá fram, unz hann var tólf vetra. Hann var heldr óvænn maðr, nökkut kjötvaxinn, hærðr vel, ok fell mjök hárit í lokka. Þá var hann talinn af þessi vist ok var þá löngum með Þorgilsi á Staðarhóli. Hann átti fátt í fémunum. Hross nökkur átti hann ok var óhrakligr at klæðum, eina fatakistu ok öxi mjök góða.

Hann leitar þá við Þorgils, hvert ráð hann sæi fyrir honum liggja. 

Hann svarar, kvað þat vænst, at hann færi norðr á Strandir ok aflaði þar fjár, sagði þat margra manna siðvenju. 

Síðan fór hann norðr á Strandir með gagn sitt ok kemr niðr í Ávík til Hneitis. 

Þess er enn við getit, at Már Bergþórsson vekr til við Þorstein, ef hann myndi vera á skipi með honum. ‑ "Þú ert maðr hægr viðreignar, en þyrfta ek þess manns mest." 

Hann sagði: "Ek hefi lengi verit með Hneiti, ok hefir mér gott til hags orðit, ok er mér vandbreytt um þat." 

Már segir, kvaðst ok ætla, at hann myndi vel við hann lúka, ok sækir mjök eftir. Ok þar kemr, at Þorsteinn neitar eigi skipvist með Mávi. 

Þá skorar hann til mjök, ef Hneitir legði leyfi til, at Þorsteinn réðist frá skipi hans ok í sveit með Mávi. 

Hneitir sagði: "Þykkir honum einsætt at skilja við mik?" 

Már svarar: "Þat lætr honum nú, at honum þykkir þat ekki síðr hent." 

Hneitir sagði hann ráða mundu ‑ ok skilja at því. 

Óláfr Hildisson vekr til við Hneiti, ef hann mætti veita honum skipun. 

Hann sagðist hafa ráðit menn til skips síns, en sagði Már hefði eigi enn ráðit fulla skipun. 

Óláfr svarar: "Þat sem okkr hefir at orðum orðit, þá verðr mér sá maðr torsóttr. Vilda ek nú, at þú vektir til fyrir mína hönd." 

Hann hét því ok vekr síðan til við Má, ef hann vildi taka við Óláfi. 

Már lézt vilja tala við manninn, áðr hann héti honum skipun. 

Síðan kemr Hneitir máli þeira saman, ok ræðir Óláfr til skipunar við Má. 

Már fréttir: "Hvar eru veiðarfæri þín ok vistir? Er þat siðr manna at fá sér slíka hluti, áðr sér taka skipun." 

Hann sagðist ekki hafa þeira hluta. 

Már segist eigi munu við þeim mönnum taka, er svá fólsliga hafa búit sína ferð, kveðst ok þann veg á hann lítast sem hann myndi glæpamaðr nökkurr vera. 

Hneitir átti nú hlut í, at hann varni honum eigi skipunar, en hann ráði mjök fyrir kostum sjálfr. Már sagðist eigi mundu við honum taka, nema hann ynni honum allt ok hann réði kaupi hans. Ok þann kost tekr Óláfr upp, ok réðst hann í skip með Mávi. 

Þat var eitt sinn um sumarit, at Óláfr er óslyngr við þat, sem hann átti at gera, enda þiggr Már illa. Verðr oft þeira í millum at standa um sumarit. Kemr þar svá, at Óláfr svarar illa. En þó fá þeir mikit fang ok koma í Ávík at hausti til Hneitis bónda. 

Þá vekr Óláfr til, hvat hann skyldi kaups hafa. 

Már kvað hann ekki hafa munu ok kvað hann einskis verðan. 

Óláfr kvaðst oft hafa góða menn heimsótt ok kvað öllum hafa vel til sín orðit öðrum en honum ok kvað hann í mesta lagi ór sinni ætt, ‑ sagði engan mundu jafnilla við sik lokit hafa. 

"Heyr þar á endemi," sagði Már, "ok eru þat mikil firn, ef ek skal taka af þér ill orð." 

Síðan tekr Már allt upp fyrir Óláfi, er hann átti í fémunum, bæði kistu hans ok klæði ok svá vápn hans sem annat. 

Óláfr sagði Hneiti til svá búins. 

Hann segir, at Már myndi þat eigi gera vilja, ok ræddi Hneitir til við Má, at hann láti rakna fémuni hans ok kistu, segir þó hlut hans yfrit harðan, at hann missi kaupsins. 

Már kvað eigi tjá hans umræðu um þenna hlut. 

Hneiti þótti verr, ‑ ok skilja við þat. 

Litlu síðar sagði Hneitir Mávi, at vistir hans myndi þar eigi verða lengr at hans leyfi. En þat var raunar, at Hneiti þótti Már gera of margtalat við dóttur sína. 

Már kvaðst eigi hirða, hvat þeir búkarlar ræddi þar á Ströndum um vistir hans, ok lézt þar mundu engan gaum at gefa.