Geir ch. 6

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Geirmundr bjó á Geirmundarstöðum til elli ævi sinnar.

En sá var einn hvammr í landi Geirmundar, at hann kvaðst vildu kjósa á brott ór landinu, ef hann mætti ráða, ok mest fyrir því, ‑ "at sá er einn staðr í hvamminum, at ávallt, er ek lít þangat, þá skrámir þat ljós fyrir augu mér, at mér verðr ekki at skapi. Ok þat ljós er ávallt yfir reynilundi þeim, er þar er vaxinn einn samt undir brekkunni." 

Ok þat fylgdi, ef nökkuru sinni varð búfé hans statt í hvamminum, þá lét hann ónýta nyt undan á því dægri. 

Ok eitt sinn er frá því sagt, at búsmali hans hafði þar komit niðr um nótt eina. Ok er smalamaðr reis upp ok sá féit í hvamminum, varð hann ákafliga hræddr ok hleypr sem hann má ok eltir féit ór hvamminum ok rífr ór reynirunninum vönd einn ok keyrir féit með ok rekr féit heim til Geirmundarstaða. En Geirmundr var út genginn ór hvílu sinni um morgininn ok sér, hvar smalamaðrinn eltir féit ofan ór hvamminum. Ok verðr honum eigi vel at skapi, er féit hefir þar verit, ok snýr á móti smalamanninum ok þekkir brátt, at hann hefir reynivöndinn í hendi ok keyrir féit með. Ok hér verðr honum svá ills kalt við hvárttveggja saman, at hann hleypr at smalamanninum ok hýðir ákafliga mjök ok biðr hann aldrigi gera oftar at berja fé hans með þeim viði, er í þeim hvammi er vaxinn, en þó eínna sízt ór reynirunninum. En Geirmundr mátti því auðveldliga kenna viðinn, at þar ateins var þá reyniviðr vaxinn í hans landeign, ‑ í þeim sama stað, er nú stendr kirkja at Skarði, at því er vér höfum heyrt sannfróða menn frá segja. Geirmundr lét taka vöndinn ok brenna í eldi, en búfé sitt lét hann reka í haga ok ónýta nyt undan á þeim degi.