Martin Chase (ed.) 2007, ‘Anonymous Poems, Lilja 97’ in Margaret Clunies Ross (ed.), Poetry on Christian Subjects. Skaldic Poetry of the Scandinavian Middle Ages 7. Turnhout: Brepols, pp. 672-3.
Veri kátar nú, virða sveitir;
vætti þess, í kvæðis hætti,
várkunni, að verka þenna
vanda eg minnr, en þætti standa.
Varðar mest, að allra orða
undirstaðan sie riettlig fundin,
eigi glögg þó að eddu regla
undan hljóti að víkja stundum.
Sveitir virða, veri nú kátar; vætti þess várkunni, að eg vanda verka þenna minnr í hætti kvæðis, en þætti standa. Varðar mest, að riettlig undirstaðan allra orða sie fundin, þó að eigi glögg regla eddu hljóti stundum að víkja undan.
‘Hosts of men, be glad now; I expect this, that they will excuse, that I execute this poem less well in poetic form than it would seem to merit. It is of great importance that the right meaning of all words be found, even though the obscuring rule of the Edda must at times give way.’
Peter Foote (1982, 122-3) comments on this st. and the following, ‘Eysteinn is not a solitary pioneer but represents a movement: a similar reaction is voiced less explicitly by Abbot Arngrímr Brandsson (died 1361) in st. 2 of Guðmundar kvæði and more explicitly by Abbot Árni Jónsson (died c. 1380) in st. 78 of Guðmundar drápa’.
Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.
Veri kátar nú, virða sveitir;
vætti þess, í kvæðis hætti,
várkunnigr, að verka þinna
vanda eg minnr, en þætti standa.
Varðar mest, að allra orða
undirstaðan sie riettlig fundin,
eigi glögg þó að eddu regla
undan verði að víkja stundum.
Veri katar nu uirda sueitir uættí þess j kuædiss | hættí uarkunnigr at uerka þinna uannda ek mí | nr en þætti standa uardar mest ath allra | o᷎rda undir stadan se riettlíg funndín eígí glogg | þott eddu regla unndan uerdi ath uikia stu ⸝⸝ nndum |
(VEÞ)
Veri kátar nú, virða sveitir;
því vænti eg þess, í kvæðis hætti,
várkynnið, þó verknað þennan
vandi eg miðr, en †þikki til† standa.
Varðar mest, að allra orða
undirstaðan sie riettlig fundin,
eigi er glögg þó eddu regla
undan hlýtr að víkja stundum.
veri kátar nű virda sű | eitir þui vænti eg þess j kűædis hætti | þier vorky̋nnid þo verknad þenan | vandi eg midur en þiki til standa // | vardar mest til allra orda vndir stadann | sie riettilig fundin eigi er glogg þo ed | dű regla at vndan hly̋tur at vijkia ⸝⸝ stundum / ||
(VEÞ)
Verið kátir nú, virða sveitir;
vænti eg þess, í kvæðis hætti,
vera kann hið, að verknað þenna
vanda eg miðr, en þætti standa.
það varðar mest, til allra orða
að undirstaða sie riettlig fundin,
eigi er glöggt þó að eddu reglan
undan verði að víkja stundum.
Verit katir nü virda sueitir . væntti eg þess j kuædís | hætti , vera kann hítt ad verknad þenna : vanda eg midur | enn þætti standa : Þat vardaʀ mest til allra orda | ad vndir stada síe ʀíettlig fundínn : eigi eʀ glogt þo | ad eddü ʀeglann , vndann verdi ad víckía stündüm : ||
(VEÞ)
Veri kátir nú, virða sveitir;
vætti eg þess, í kvæðis hætti,
várkynnið, þó að verkan þenna
vanda eg miðr, en þætti standa.
Varðar mest, til allra orða
undirstaðan sie riettlig fundin,
eigi glögg þó að eddu regla
undan hljóti að víkja stundum.
Vere katir nu uirda sueítir . vætte eg þess j kvædis hætte […]⸌or⸍kynne ⸌⸌ þo at | verkann þenna . vanda eg mídur en þæ[…] standa / var[…]r mest til allra or ⸝⸝ da || [...] stadan se ríettlig fvndenn . eigi er glo᷎gt þo ⸌at⸍ eddu regla . vndan hlíote ⸝⸝ at vikía stundum . // // |
(VEÞ)
Verði kátar nú, virða sveitir;
vænti eg þess, í kvæðis hætti,
várkynnið, mier verknað þennan
þó vandi eg miðr, en †þikki til† standa.
Varðar mest, til allra orða
undirstaðan sie riettlig fundin,
eigi glögg þó eddu reglan
undan hljóti víkja stundum.
Verði kátar nú, virða sveitir;
vænti eg þess, í kvæðis hætti,
várkynnið, mier verknað þennan
þó vandi eg miðr, en †þikki til† standa.
Varðar mest, til allra orða
undirstaðan sie riettlig fundin,
eigi glögg þó eddu reglan
undan hljóti að víkja stundum.
Verde katar nu virda sveiter, vænte eg þess J qv | ædis hætte, þier vorkenned mier verknad þennan, þő | vande eg midur enn þijke til standa. | Vardar mest til allra orda, under stadan sie rietteleg || fundinn, eige glógg þo eddu Reglann undan verdi | ad vijkia stundum.
(VEÞ)
Veri kátar nú, virða sveitir;
vænti þess eg, í kvæðis hætti,
várkynnið, þó að verka þenna
vanda eg miðr, en †þikki til† standa.
Varðar mest, til allra orða
undirstaðan sie riettlig fundin,
eigi er glögg því eddu regla
að undan hlýtr að víkja stundum.
Veri katar nu virda sveiter | vænti þess eg i kvædis hætti | þier vor kynnit þo at verka þenna | vandi eg midur en þiki til standa: | Vardar mest til allra orda | understadan sie rettilig fundin | eigi er glógg þvi eddu regla | at undan hlytur at vykia stundum.
(EB)
Verið kátar nú, virða sveitir;
vænti eg þess, í kvæðis hætti,
várkynnið, verknað þennan
þó vandi eg miðr, en †þikki til† standa.
það varðar mest, til allra orða
undirstaðan sie riettlig fundin,
eigi glögg þó eddu regla
undan hljóti að víkja stundum.
Verit catar nu virda sueitir vǫnti ec þess i quǫdiz hǫtti vorcinnit mi[…] vercnat þennann, þo vande ec midr enn þicce til standa Þat vardar mest til allra orda vndirstadann sie riettlig fundinn eige glougg þo Eddo regla, vndann verdat vycia stundom
(EB)
Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.
The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.
This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.
This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.