Gramm1, FGT ch. 1

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Í flestum lǫndum setja menn á bœkr
annat tveggja þann fróðleik, er þar innanlands hefir gǫrzk,
eða þann annan, er minnisamligstr þykkir, þó at annars sta[ðar hafi
h]eldr gǫrzk, eða lǫg sín setja menn á bœkr, hver þjóð á
sína tungu. En af því at tungurnar eru [ó]líkar hver
annarri, þær þegar er ór einni ok inni sǫmu tungu gafa gengizk eða
greinzk, þá þarf ólíka stafi í at hafa, en eigi ina sǫmu
alla í ǫllum, sem eigi ríta grikkir látínustǫfum girzkuna ok
eigi látinumenn girzkum stǫfum látínu, né enn heldr ebreskir menn
ebreskuna hvárki girzkum stǫfum né látínu, heldr rítr sínum
stǫfum hver þjóð sína tungu.

Hveriga tungu er maðr skal ríta annarar tungu stǫfum, þá
verðr sumra stafa vant, af því […] at eigi finnsk þat hljóð
í tungunni, sem stafirnir hafa, þeir er af ganga. En þó ríta enskir menn
enskuna látínustǫfum, ǫllum þeim er réttræðir verða í
enskunni, en þar er þeir vinnask eigi til, þá hafa þeir við
aðra stafi, svá marga ok þesskonar sem þarf, en hina taka þeir ór, er
eigi eru réttræðir í máli þeira.

Nú eptir þeira dœmum, alls vér erum einnar tungu, þó at gǫrzk hafi
mjǫk ǫnnur tveggja eða nǫkkut báðar, til þess at hœgra
verði at ríta ok lesa, sem nú tíðisk ok á þessu landi, bæði
lǫg ok áttvísi eða þýðingar helgar, eða svá þau in spakligu frœði, er
Ari þórgilsson hefir á bœkr sett af skynsamligu viti, þá
hefi ek ok ritit oss íslendingum stafróf, bæði látínustǫfum
ǫllum þeim er mér þótti gegna til várs máls vel, svá at
réttræðir mætti verða, ok þeim ǫðrum, er mér þótti í þurfa
at vera, en ór váru teknir þeir, er eigi gegna atkvæðum
várrar tungu. Ór eru teknir samhljóðendr nǫkkurir ór
látínustafrófi, en nǫkkurir í gǫrvir. Raddarstafir e[ru]
engir ór teknir, en í gǫrvir mjǫk margir, því at vár tunga
hefir flesta alla hljóðs eða raddar.

Nú af því, at samhljóðendr megu ekki mál eða atkvæði
gøra einir við sik, eigi svá at þeir megi nafn hafa án raddarstafi, en
at raddarstafnum einum sér hverjum má kveða, sem hann
heitir, ok at honum kveðr í hverju máli, ok þeir bera svá
tígn af samhljóðundum sem almætti af hálfmætti, þá hefi ek
af því fyrri setta þá bæði í stafrófi ok í umrœðu hér nú.