OSnorr, ÓTOdd ch. 37

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ok nú er svá mikinnn framgang hǫfðu haft dýrðarverk Óláfs konungs, þá ǫfundaði þat óvinr alls mannskyns, er ávallt sitr um menn at gera þeim nǫkkura meinsamliga hluti. Ok er Óláfr konungr tók veizlu á Ǫgvaldsnesi jólaaptaninn, þá kom þar einn maðr síð um kveld, gamall ok eldiligr, einsýnn, ok kunni frá mǫrgu at segja, ok var þat konungi sagt. Ok hann rœddi mart við hann, ok kunni hann at segja mǫrg tíðendi af orrostum ok fornum atburðum.

Konungr mælti: ‘Kanntu nǫkkut at segja frá konungi, Ǫgvaldi, er byggt hafir nesit þetta?’

Hann mælti: ‘Ek veit hverr hann var. Hér réð hann fyrir ok elskaði mjǫk kú eina, ok fór hon með honum á veizlur, ok drakk hann mjólk hennar, ok því er þat mælt at allt ferr saman kýr ok karl. En þá, konungr’, sagði hann, ‘átti hann ófrið við konunginn Várin á Skǫrustrǫnd, ok bǫrðusk þeir, ok fell Ǫgvaldr konungr, ok er hann hér heygðr á nesinu, ok í ǫðrum haugi er kýr hans.’

Ok er hann hafði frá þessu sagt mǫtuðusk menn drukku.

Ok er konungr kom í rekkju kallaði hann til sín gestinn ok spurði hann tiðenda. Hann sagði langt á kveldit fram, ok sofnuðu menn, en hann gestrinn hjá konungi. Byskup minnti konung á at mál var at sofa ok kvað eigi víst við hvern hann mælti. Ok er á leið stundina, þá sofnaði konungr. Ok er hann vaknaði, þá mælti hann: ‘hvar er gestrinn?’ Þá var leitat, ok fannsk hann eigi.

Þá mælti konuungr: ‘Kalli til mín hǫfuðsteikarann.’ Ok svá var gert.

Konungr mælti: ‘Kom nǫkkurr maðr til þín er þú bjótt vistir til matar oss?’

Hann kvað koma mann til sín ok mæla: ‘Eigi eru þessi konunglig atfǫng, er mǫgr ein slátr eru, ok gakk með mér,’ sagði hann. ‘Ok svá gerða ek. Vit kómum í eitt hús, ok sá ek þar kýrslátr svá feit at slíkt hefi ek aldregi sét, ok hefi ek þat nú brytjat á diska.’

Konungr mælti: ‘Drag út, tú, ok gef engum manni þat.’

Ok er hundr var til látinn, dó hann þegar. Síðan var þat brennt, ok eptir þat váru tíðir ok þrjár messur.

...

Ok síðan var leitat til haugsins, ok fannsk þar kýrbein í ǫðrum haugi.

Þá mælti konungr: ‘Mjǫk hefir Guð leyst oss af miklum háska, en auðsætt er at fjándinn hefir brugðizk í líki Óðins ok vildi blekkja oss: fyrst at taka vǫku frá oss um tíðir ok sofa ǫndverða nótt, en síðan at fœra oss þetta djǫfuliga eitr, at þat fengi oss bana hǫrmuligan, ok eigum vér þetta mjǫk Guði at þakka.’

Byskup sannaði þat ok kvazk þat hugr um segja, þá er gestrinn mælti við hann lengst um kveldu.