Vápnf ch. 17

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Litlu síðar sendir Þorkell menn í Fljótsdalshérað eftir
frændum sínum, Helga og Grími Droplaugarsonum, að þeir skyldu
koma í Krossavík og þeir fara þegar með sendimönnum Þorkels.
Og er þeir komu í Krossavík var við þeim tekið vel og spyr
Helgi hvað að skyldi hafast er hann hefði honum orð sent.

"Fyrir skömmu fór eg þá ferð er eg uni illa við svo búið,"
segir Þorkell. "Gerði eg mig beran í því að eg vildi Bjarna
feigan og kom eg engu fram. Nú vildi eg brátt fara til Hofs
og veita Bjarna heimsókn og sækja hann með eldi ef vér getum
eigi með vopnum."

Helgi lét vel yfir þessari ætlan. Sofa þeir nú af nóttina
fyrst. Þorkell var lítt heill jafnan og tók oft bráða sótt.

Helgi vaknar þegar í elding og klæðist og gengur til
lokrekkju Þorkels og mælti: "Mál er upp að standa ef nú er
slíkt í hug sem í gær fyrir því að sjaldan vegur sofandi
maður sigur."

Þorkell svarar: "Litla athöfn mun eg drýgja daglangt fyrir
sakar vanheilsu minnar."

Helgi bauðst til ferðar þessarar og gera að slíkt sem áður
var ætlað.

Þorkell svarar: "Ekki þykir mér það annarra manna en mín að
vera foringinn þessarar ferðar."

Helgi mælti og tók þá að styttast: "Eigi þarftu mér orð oftar
að senda er þú skræfist nú, er eg em hér kominn til liðs við
þig enda viltu eigi að aðrir fari."

Skiljast þeir nú síðan með styttingi. Fara þeir bræður nú
heim og er nú kyrrt um hríð og fundust þeir Bjarni og Þorkell
ekki í þessu sinni.