Vápnf ch. 14

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

... er féþurfi er og vill nokkuð ... en ... utanferð ... var
máli lokið að bráðla skyldi gera svo mikið í ... Guðmundar
Eyjólfssonar til alþingis. Mæltar voru í fyrstu að fyrirmun
greinir þær að Tjörvi hinn mikli skyldi sitja á búi sínu þau
misseri en vera í brottu fyrir hinn fyrsta fardag og þar
aldrei eiga héraðsvært síðan. Nú fara þeir til alþingis og
semur Guðmundur sátt þeirra. Gerir hann fyrir dráp
Brodd-Helga hundrað silfurs og þrjá tigi um fram. Geitir
spurði Guðmund ef Bjarni mundi við una.

"Sjálfur mun hann halda sáttina," segir hann.

Fara þeir síðan heim af þingi og er nú allt kyrrt.

Bjarni býr þau misseri með Þorgerði silfru stjúpmóður sinni
... og upp systkin, Bjarni og börn Þorgerðar. Þeir finnast
oft frændur og galt Geitir hundrað silfurs sem skilið var en
þrír tigir stóðu eftir. Bauð Geitir það ekki fram enda heimti
Bjarni það ekki.

Nú líður að fardögum og hefir Tjörvi hinn mikli lógað landi
sínu og allt lið ... Það var á þvottdagsmorgun. Hestur Tjörva
var heftur hjá garði og ætlaði hann að fara á laun síðar og
ríða laus.

Í þetta mund kom smalamaður inn að Hofi og spurði Bjarni hvað
hann segði tíðinda.

En hann svarar: "Nú leysist varningur Tjörva."

Bjarni stendur upp og tekur skjöld sinn og spjót og stígur á
bak smalahestinum og kemur á Guðmundarstaði. Tjörvi var
farinn að sækja hest sinn og sér hann nú för Bjarna og snýr
hann þegar heim hvatlega. Sá verður misfari þeirra að þá
ríður Tjörvi í túnið að Bjarni kemur að tún- garðinum. Hann
strýkur eftir honum og rekur í gegnum hann spjótið og ríður
heim eftir það og segir Þorgerði víg Tjörva.

Hún segir: "Betra er það en ekki."

Geitir spyr víg Tjörva og lætur jarða hann og gaf ekki Bjarna
skuld fyrir þetta. Þeir voru að veislum báðir saman og var
Bjarni að heimboðum í Krossavík og voru þar ráð hans öll er
Geitir var. Nú fer svo fram lengi að ... var kyrrt um hríð.

Bjarni kvongaðist og fékk konu þeirrar er Rannveig hét og var
dóttir Þorgeirs Eiríkssonar úr Guðdölum. Hana hafði átt
Ingimundur Úlfsson og var þeirra son Skíði hinn prúði.
Rannveig var væn kona og vel að sér og hafði hún auð fjár.

Frá því er að segja þessu næst að Bjarni var að boði í
Krossavík og sátu menn við elda. En þeir frændur lágu í
svefnbúri nokkuru í einni sæng báðir. Bjórþili var á húsinu
og voru gluggar tveir á. Geitir leit út um glugginn. Bjarni
spurði hvað hann sæi.

Geitir segir: "Kynlegt er það er fyrir mig bar. Mér sýndist
sem klæði væri fest fyrir blóði drifið og er roði svo mikill
af klæðinu að mér þykir allt ... hingað í húsið."

"Ekki sé eg af því," segir Bjarni, "og mun síga blóð í augu
þér fyrir sakir elds."

"Vera má það," segir Geitir.

Nú ganga þeir inn eftir það og var ... lat var. Bjarni fer
heim síðan og er nú enn kyrrt allt nokkura hríð.

Það var þar vandi í héraði að menn höfðu samkomu í öndverðan
einmánuð á bæ þeim er á Þorbrandsstöðum heitir. Skyldi þar
skipta vinnum á bændur, mæla þeim málum öllum er þá þótti
nauðsyn til og sk ... millum voru. Geitir var maður skilríkur
og áttu margir menn við hann málþarfir og sat hann ... en
eigi drífan á mikil og spurði Bjarni hvað hann skyldi yfir
sér hafa.

... í hönd Bjarna. Hann tekur við og rekur í sundur og var
hún bæði ... og í sundur höggvin:

Bjarni laust til hennar og mælti: "Sel þú allra kvenna
örmust."

Bjarni var þá rauður sem blóð ... gengur út skyndilega.

Hún segir: "Eigi þarftu að snarast á brott fyrir því að ...
er ekki var minni garpur en þú og ... mundi sá ..."

... gaf engan gaum að orðum hennar. Hann hefir í hendi sér
viðaröxi litla. En er hann kemur til fundarins var þar
fjölmenni. Geitir sat á hurð lítilli við túngarðinn sjálfan
... bað ... Bjarni heilsar á fyrirmenn og heldur fálega.

"Svo líst mér á þig," segir Geitir, "sem muni hávaðar ...
fyrir þér áður þú fórst heiman að þér mun í skap hafa runnið
við oss og vildum vér það þó eigi."

Bjarni var fámálugur mjög. Kolfinnur fór heiman með Bjarna.

Hann tók til orða illu heilli og mælti og sá í himininn upp:
"Nú er margháttað um veðrin, í morgun þótti mér nokkuð éllegt
vera og var afar kalt en nú þykir mér þvílíkt gera sem þeyja
muni."

Bjarni segir: "Þá mun ávallt þeyja ef þetta verður að þey."

Bjarni stóð þá upp og mælti: "Dofinn er mér fótur minn."

"Ligg þú þá kyrr á," segir Geitir.

Bjarni hjó þá í höfuð Geiti og fékk hann þegar bana. Og
jafnskjótt sem hann hafði höggið iðraðist hann og settist
undir höfuð Geiti og andaðist hann í knjám Bjarna. Geitir var
nú jarðaður síðan. Eftir þetta fara menn á brott. Var þar
ekki mælt til líka.

Þetta verk mæltist illa fyrir og þótti ómannlegt orðið
verkið. Bjarni fór heim til Hofs. Og er hann kom heim rak
hann á brott Þorgerði silfru og mælti að hún skyldi aldrei
koma í augsýn honum.

Þorkell son Geitis var eigi á Íslandi er faðir hans var
veginn en Blængur varðveitti bú í Krossavík með umsjá
Egilssona er þá voru mágar Þorkels Geitissonar.

Um vorið tóku bændur af þingið og vildu eigi hafa og þótti
óvænt í millum að ganga þeirra manna er í slíkum stórmælum
áttu hlut.

Það er sagt að Bjarni setti til mann er Birningur hét að hafa
njósn af ef nokkurs ófriðar væri von og gera Bjarna varan við
svo að eigi mætti honum á óvart koma.

Þorvarður hét maður. Hann var vinsæll og var þá kallað að
hann væri bestur læknir þar í héraði. Hann bjó á
Síreksstöðum.

Nú kemur Þorkell Geitisson út og fer hann þegar til bús síns
til Krossavíkur og lætur sem hann eigi ekki um að vera. Þá
sendir Bjarni menn á fund Þorkels, þá er beggja þeirra vinir
voru, að bjóða Þorkatli sætt og sæmd og sjálfdæmi. En er þeir
báru þessi erindi upp fyrir Þorkel lét hann sem hann heyrði
eigi og eigi brá hann tali sínu því er hann hafði áður. Nú
fara sendimenn aftur að segja Bjarna svo búið. Svo virtu menn
að hann mundi til hefnda hyggja.

Bjarni var vanur hvert haust að fara á fjall sem faðir hans
hafði gert og treysti þá engi öðrum rangt að gera. Þorvarður
læknir varð var að Þorkell bjóst til fjallgöngu og valdi menn
með sér til brautargengis. Þorvarður gerði Bjarna varan við.
Bjarni settist aftur og fær aðra menn í stað sinn. Nú gengu
menn á fjallið. Fundur þeirra Bjarna varð eigi sem Þorkell
hafði ætlað og sátu þeir um kyrrt um veturinn.