Vápnf ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Maður hét Svartur er kom út hingað og gerði bú í Vopnafirði.
Hið næsta honum bjó sá maður er Skíði hét. Hann var félítill.
Svartur var mikill maður og rammur að afli og vel vígur og
óeirðarmaður hinn mesti. Þá Svart og Skíða skildi á um
beitingar og lauk því svo að Svartur vó Skíða. En Brodd-Helgi
mælti eftir vígið og gerði Svart sekan. Þá var Brodd-Helgi
tólf vetra gamall.

Eftir það lagðist Svartur út á heiði þá er vér köllum
Smjörvatnsheiði skammt frá Sunnudal og leggst á fé Hofsverja
og gerði miklu meira að en honum var nauðsyn til.

Sauðamaður að Hofi kom inn einn aftan og gekk inn í
lokrekkjugólf Þorsteins karls þar sem hann lá sjónlaus.

Og mælti Þorsteinn: "Hversu hefir að farið í dag félagi?"
segir hann.

"Sem verst," segir hinn, "horfinn er geldingurinn þinn hinn
besti " segir sauðamaður, "og þrír aðrir."

"Komnir munu til sauða annarra manna," segir hann, "og munu
aftur koma."

"Nei, nei," segir sauðamaður, "þeir munu aldrei aftur koma."

"Mæl við mig slíkt er þér líkar," segir Þorsteinn, "en tala
ekki slíkt við Brodd-Helga," segir hann.

Brodd-Helgi spurði sauðamanninn hversu flakkað hefði, um
daginn eftir. En hann hafði öll hin sömu svör við hann sem
við Þorstein. Brodd-Helgi lét sem hann heyrði eigi og fór í
rekkju um kveldið.

Og er aðrir menn voru sofnaðir reis hann upp og tók skjöld
sinn og gekk hann síðan út. Þess er getið að hann tók upp
einn hellustein mikinn og þunnan og lét annan enda í brækur
sínar en annan fyrir brjóst. Hann hafði í hendi bolöxi mikla
á hávu skafti. Hann fer uns hann kemur í sauðahús og rekur
þaðan spor því að snjór var á jörðu. Hann kemur á
Smjörvatnsheiði upp frá Sunnudal. Svartur gekk út og sá mann
knálegan kominn og spurði hver þar væri. Brodd-Helgi sagði
til sín.

"Þú munt ætla að fara á fund minn og eigi erindislaust,"
segir hann.

Svartur hljóp að honum og leggur til hans með höggspjóti
miklu en Brodd-Helgi brá við skildinum og kom á utanverðan
skjöldinn og kemur í helluna og sneiddi af hellunni svo hart
að hann féll eftir laginu. En Brodd-Helgi höggur á fótinn svo
að af tók.

Þá mælti Svartur: "Nú gerði gæfumun okkar," segir hann, "og
muntu verða banamaður minn en sá ættangur mun verða í kyni
yðru héðan af að alla ævi mun uppi vera meðan landið er
byggt."

Eftir þetta hjó Helgi hann banahögg.

Nú vaknar Þorsteinn karl heima á Hofi og gengur af rekkju
sinni og tekur í rúm Brodd-Helga. Var það kalt orðið. Hann
vekur upp húskarla sína og biður þá fara að leita
Brodd-Helga. Og er þeir komu út röktu þeir spor hans alla
leið og fundu hann þar sem Svartur lá dauður. Síðan huldu
þeir hræ Svarts og höfðu með sér allt það sem fémætt var.

Varð Brodd-Helgi víðfrægur og lofaður mjög af alþýðu fyrir
þetta þrekvirki er hann hafði unnið, jafn ungur sem hann var
enn að aldri.