Vígl ch. 11

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til að taka er þeir bræður, Víglundur og Trausti,
gengu einn dag til hrossa sinna og er þeir komu í afréttina
til hrossanna þá sakna þeir hestsins og leituðu víða og fundu
hann um síðir undir einum klett stórum, dauðan. Finna þeir á
honum stór sár og mörg. Hafði hann verið lagður á hol.
Þóttust þeir Víglundur vita að þeir Fossverjar mundu gert
hafa. Gengu þeir bræður heim og sögðu að hestur þeirra var
dauður og Fossverjar mundu gert hafa.

Þorgrímur bað þá láta vera kyrrt: "Hafa þeir misst sinn hest
áður. Mun yður og nokkuð til verða annað ef svo fer sem eg
ætla þótt þetta líði um."

Létu þeir þá kyrrt fyrst að sinni.

Eigi löngu síðar var sagt Þorgrími að í burtu væru uxar hans
hinir góðu, Brandkrossarnir, þeir sem hann hafði mest mæti á,
og það með að menn hugðu af mannavöldum vera. Þorgrímur gaf
sér fátt um þetta en sagði þó meiri von að þjófar mundu
liggja úti á fjöllum þeir sem slíku yllu. Lét hann ekki leita
uxanna.

Spyrst nú þetta víða og þykir mönnum þeir á Ingjaldshvoli
verða fyrir miklum sköðum. Þorbjörg að Fossi hefir þetta í
miklum fleymingi. Hún lætur neyta sláturuxanna. En er
Hólmkell bóndi verður þess var hvar uxarnir eru niður komnir
er Þorgrímur bóndi átti, tekur hann einn dag hest sinn og
ríður til Ingjaldshvols. En er hann finnur Þorgrím bónda,
segir Hólmkell honum að hann hyggur að þar muni niður komnir
uxar hans hinir góðu hjá honum og synir hans muni valda.

"Vil eg," segir hann, "lúka verð fyrir uxana svo mikið sem þú
vilt sjálfur hafa ef þú sækir þá eigi saksóknum."

Þorgrímur segir að svo skyldi vera. Tók hann þá svo mikla
peninga sem honum vel líkaði og skildu þeir Hólmkell og
Þorgrímur með mikilli vináttu.