Vígl ch. 7

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hólmkell hét maður. Hann bjó á Fossi á Snæfellsnesi við
Hólmkelsá. Hann átti þá konu er Þorbjörg hét. Hann átti tvo
sonu með henni. Hét annar Jökull en annar Einar. Hólmkell var
Álfarinsson Valasonar. Bróðir hans var Ingjaldur að
Ingjaldshvoli og Höskuldur að Höskuldsstöðum og Goti á
Gotalæk.

Þorgrímur hinn prúði keypti land að Ingjaldshvoli en
Ingjaldur fór kaupferðum í annan stað og kemur hann ekki við
þessa sögu. Þorgrímur gerðist brátt höfðingi mikill og hinn
mesti risnarmaður. Þeir gerðust vinir miklir og Hólmkell að
Fossi.

Það er sagt að Þorgrímur gerði brúðlaup til Ólafar. Hinn
næsta vetur er þau bjuggu að Ingjaldshvoli fæddi Ólöf barn og
var það sveinn og var nefndur Trausti. Vetri síðar fæddi Ólöf
annan svein og var sá Víglundur nefndur. Hann var snemma bæði
mikill og vænn. Og á því sama ári fæddi Þorbjörg meybarn og
var nefnd Ketilríður. Þau voru jafngömul og Víglundur en
Trausti vetri eldri. Þau eru upp fædd í héraðinu og var það
allra manna mál að eigi karl né kona fæddist fegri upp og að
öllu kurteisari í sveitum en þau Víglundur og Ketilríður.
Hólmkell unni dóttur sinni mikið svo að hann mátti ekki í
móti henni láta en Þorbjörg munum minna.

Þá er Víglundur var tíu vetra en Trausti ellefu voru öngvir
þar í sveitum jafnsterkir og var Víglundur sterkari. Þar fóru
eftir aðrar þeirra listir enda sparði Þorgrímur ekki af að
kenna sonum sínum.

Öngvar hannyrðir vildi Þorbjörg að Fossi kenna dóttur sinni.
Það þótti Hólmkeli bónda mikill skaði, tekur síðan það ráð að
hann ríður til Ingjaldshvols með dóttur sína. Fagnar
Þorgrímur honum vel því að vinátta mikil var með þeim.
Leitaði Hólmkell þangað fósturs dóttur sinni til Ólafar að
hún kenndi henni hannyrðir því að Ólöf var kölluð best mennt
allra kvenna á Íslandi. Tók hún og fegin við henni og lagði
við hana ástfóstur. Þá átti hún Ólöf og unga dóttur er Helga
hét. Var hún vetri yngri en Ketilríður. Löðuðust þau öll
saman með gleði og skemmtan þessir ungu menn. En að hverju
gamni sem þau voru hlotnaðist svo til jafnan að þau voru sér,
Víglundur og Ketilríður, en þau systkin sér, Trausti og
Helga. Festi nú hvort þeirra Víglundar og Ketilríðar mikla
ást til annars. Töluðu það og margir að það þætti jafnræði
fyrir flestra hluta sakir. Það var jafnan er þau voru bæði
saman að hvorki gáði annars en horfa upp á annað.

Talaði Víglundur það einn tíma að hann vildi að þau byndu
sína ást með fastmælum en Ketilríður gaf sér fátt að: "Eru
þar," segir hún, "margir hlutir í móti. Það fyrst að þér megi
þetta ekki í hug vera er þú ert fulltíða. Verðið þér jafnan
hverflyndir karlmenn um slíka hluti. Þá er annað að mér
stendur það ekki, enda vil eg það ekki, að fara eigi ráðum
föður míns fram. En það hið þriðja að fyrir má bíta að eg sé
mín eigi ráðandi og veit eg að þar ganga mest að ráð móður
minnar. Hefir hún lítið ástríki á mér. En öngvan veit eg þann
að eg vildi heldur eiga en þig ef eg skyldi ráða en hitt
segir mér hugur um að þar muni meinbugir stórir við liggja
hversu sem að lyktum gengur."

Oft kom Víglundur á þetta mál við Ketilríði en hún svarar æ
hinu sama en þó segja menn að þau muni eiðum hafa bundið sitt
eiginorð.