Reykd ch. 28

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Maður er nefndur Auðgísl. Hann var frændi Þorbergs
höggvinkinna og hinn mesti ónytjungur þótti hann vera. Hann
kemur einhverju sinni á fund Þorbergs frænda síns og skorar á
hann til nokkurra tillaga við sig. En Þorbergur kvað hann
eigi verr til fallinn að afla sér fjár en sig ef hann hefði
þrifnað til en fá kveðst hann mundu til utanferðar honum ef
hann vægi Skútu. En Auðgísl kveðst litlu verra eiga að launa
Skútu en honum en kvaðst þó nær mundu honum leggja ef hann
vildi. Og nú setti hann sjálfur þau ráð til að hann mun
brjóta fatakistu Þorbergs og taka á brott feld hans og kyrtil
og sverð en ganga síðan fyrir hann og heitast við hann
sjálfan og taka meira ef hann vildi eigi þetta gefa honum en
fara síðan til Skútu og biðja hann ásjá og sagði hann eigi
gruna mundu ef hann færi þann veg með. Þorbergur kvaðst þetta
þykja féfrekt en kveður þó líklegt að svo mundi ganga og vill
hann fyrir því þenna kost.

Svo fer Auðgísl með sínu máli sem áður var frá sagt og kemur
á fund Skútu og beiddi hann viðtöku og ásjá. Spurt hafði
Skúta að sönn var saga hans og tók hann við honum.

Svo er sagt að Skúta hafði látið gera sér lokrekkju. En þar
var svo um búið að ketill var upp yfir rekkjuna og reist upp
haddan yfir katlinum og voru þar á festir hringar til þess að
eigi mætti svo að koma rekkjunni að Skúta yrði ekki var við.
Af því var haddan upp reist að hann vaknaði við ef hún félli.
Og jarðhús átti hann undir rúmi sínu og annan jarðhússmunna í
sauðahúsum sínum. Ekki vissu þetta fleiri menn en Skúta og
fóstra hans er Sigríður hét að væri þann veg um búið. Og svo
unni hann henni mikið að hann trúði henni einni að vita með
sér slíka hluti.

En er Auðgísl hafði þar verið hálfan mánuð var það eina nátt
að Skúta gekk úr rúmi sínu og læsir hlemminn er hann kemur
aftur til rúmsins og leggst nú niður. Síðan réð Auðgísl til
er hann var sofnaður og sté í rekkjugólfið og þegar hljóp
niður gólfið undir honum. Þá féll haddan á katlinum því að
hann hafði komið við festina. Og nú vaknar Skúta í því bili
við þetta allt saman og nú leggur hann á Skútu miðjan en
Skúta bregður upp fætinum og leggur hann í fótinn á honum. Nú
hljóp hann þegar upp og veitti honum banasár en tekur nú til
sín gripina þá er Þorbergur hafði átt.

Og eftir leitar hann við Þorberg ef þetta væri nokkuð af hans
ráðum en hann kvað það fjarri fara og kvað Auðgísl hafa
stolið frá sér gripunum og barið á honum á svo gert ofan. Nú
bjó Skúta þetta mál ekki til og féll þetta þar niður.