Reykd ch. 27

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er það fyrst að segja að Þorbergur höggvinkinni gerir
heiman ferð sína til fundar við þann mann er Arnór hét, hann
var að og smíðaði skot um skála Skútu, og gaf honum hálft
hundrað silfurs til að hann skyldi leyna þeim mönnum þar í
skotinu hjá sér er annar hét Játgeir en annar Eyjólfur. Þeir
voru sekir menn og hafði Þorbergur þá sent til að vinna á
Skútu. Og nú var þetta kaup þeirra Arnórs og Þorbergs. Eigi
var Skúta heima þá er Þorbergur hafði þar komið. Hann kemur
nú heim og var honum vel fagnað sem líklegt var. Gengur Skúta
nú til og lítur á smíðina Arnórs og hefir hann ekki vopna í
hendi. Arnór telgdi þá með hnífi en tálgöxin lá þar hjá
honum. Nú hleypur ofan þilið og mennirnir fram. Þykist Skúta
nú sjá bragð þeirra. Varð honum nú það fyrir að hann þreif
upp tálgöxina og hjó hann Arnór banahögg og kvað hann eigi
oftar sig svíkja skulu. Og nú kallar Skúta á sína menn og
segir þeim hvert vélræði var fyrir hann sett en húskarlar
hans hlupu til og drápu flugumennina en Skúta hefir silfrið
það er Arnór hafði haft af Þorbergi höggvinkinna.

Þetta mál var til búið á hönd Þorbergi til Eyjarþings og var
þar sæst á málið. Skal Þorbergur gjalda fyrir fjörráðið hálft
hundrað silfurs en Þorbergur skal fara á brott þaðan úr
sveitinni og til Lundarbrekku í Bárðardal og þótti þá
líklegra til að af mundi taka óþokkann milli þeirra ef þeir
sætust eigi svo nær sem áður hafði verið. Og færir Þorbergur
þegar bú sitt.