Reykd ch. 26

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Ásbjörn hét maður. Hann var frændi Þórlaugar og ónytjungur
mikill. Hann varð sekur á vorþingi í Skagafirði. Hann kemur
nú á fund Skútu og biður hann dugnaðar því að þau Þórlaug
höfðu veitt honum fyrri ásjá og Skúta hét honum ásjá ef hann
færi sendiför hans til Glúms. Ásbjörn kveðst eigi vilja vera
flugumaður.

Skúta sagði það eigi vera hans færi: "Þú skalt fara á hans
fund og mæla þessum orðum að þú þykist þurfandi að hann
gerist forsjámaður ráðs þíns og seg að þitt vandræði er mikið
er þú hefir beðið af vígaferlinu. Og get eg að þann veg beri
til um fund ykkarn að Glúmur sé í þingreið. En hans skaplyndi
er það að hann er maður þrautgóður ef menn þurfa hans og enn
mætti svo verða ef þú gerir þitt mál líklegt, enda viti hann
að þú ert hjálplaus, að hann mælir að þú farir til Þverár og
bíðir hans þar til þess er hann kemur heim af þinginu. Þá
skaltu svo svara að "meir er þrengt mínu máli með því að
hugur býr lítill í brjósti, seg að þú hræðist mennina og
vildir heldur koma á hans fund er þú hittir hann einn saman.
Og með því að Glúmur er armvitigur og vel skapi farinn kann
vera að þar leggi hann til nokkuð ráð. Og þess skaltu biðja
að finna hann í Mjaðmárdal er gengur upp frá bænum að Þverá
og sel hans standa. Lát það þar sýnast sem þú munt hugboðið
hafa að finna hann að ákveðnum degi og stund. Og ef þetta
gengur fram skaltu þess njóta frá mér og mun eg þá veita þér
dugnað enda vinnur þú það eina til að þér samir vel."

Og þessu játtar Ásbjörn.

Svo er sagt að hann hittir nú Glúm þá er hann var kominn á
leið á Öxnadalsheiði og ríður hjá honum og segir sitt erindi
og þau orð öll er áður voru sögð.

Glúmur kveðst eigi það vita að hann ætti honum góða hluti að
launa "en fyrir þá sök að þú sýnir þig vinlausan og lætur að
hér liggi við líf þitt þá vil eg að þú farir norður til
Þverár og bíðir þar minnar heimkomu."

Hann svarar: "Vel er leyst vandræðið og mikilmannlega. En þó
hefi eg eigi dirfð til að sækja þangað er margir menn eru
fyrir og aldrei örvænt hvar óvinum mætir."

Glúmur svarar: "Þú ert blauthugaður. En að þú skiljir að eg
vil þér hjálpir veita þá kom þú í Mjaðmárdal að ákveðinni
stundu til selja minna því að þar mun eigi fjölmenni fyrir."

Hann svarar: "Þann kost hefir þú boðið er mér líkar."

Skiljast þeir nú. Fer Glúmur til þings en Ásbjörn fer til
Skútu og segir honum hvar komið er.

Skúta segir: "Vel hefir þú leyst þitt erindi og ver nú með
mér."

En er að líður þessum tíma þá býst Skúta heiman og þeir Arnór
með þrjá tigu manna. Þeir ríða nú norðan og koma vestur yfir
Vöðlaheiði og á hjalla þann er heitir Rauðahjalli. Þar stíga
þeir af baki.

Þá mælti Skúta til Arnórs: "Nú munuð þér eiga hér dvöl um
hríð en eg mun ríða inn með hlíðum og vita ef nokkuð verður
til fengjar. Langt hefir nú verið síðan vér höfum hitt menn
úr héruðum."

Hann ríður með vopnum sínum og sér er hann reið í dalinn að
maður ríður neðan eftir dalnum upp frá Þverá, mikill í kápu
grænni, og kennir hann þar Glúm. Þá stígur Skúta af hestinum.
Hann hafði vesl yfir sér tvískipt, svart og hvítt. Hann lét
hestinn í rjóður eitt og gengur síðan upp til selsins og var
Glúmur þá kominn í selið. Það var þann dag er þeir skyldu
finnast Glúmur og sendimaður Skútu. Skúta hafði Flugu í hendi
og hjálm á höfði. Þar segja menn eigi einn veg frá. Sumir
segja svo sem hér er sagt að það væri öx og héti Fluga en
sumir segja að það væri sverð og héti Fluga. En hvort sem
heldur var þá hafði Skúta það vopn jafnan í hendi og svo var
nú þetta sinn.

Nú gengur Skúta að selsdyrunum og laust á vegginn og víkur
síðan hjá selinu aftur. Glúmur gekk þá út og hafði ekki í
hendinni og sér nú eigi manninn. Hann snýr þá hjá selinu og
kom í hug að maðurinn var ódjarfur, að hann mundi eigi traust
til bera að ganga að selsdyrunum. Nú víkur Skúta milli hans
og dyranna og er Glúmur sér það og kennir manninn þá hopar
hann undan. En árgljúfur voru nær selinu. Skúta biður hann
bíða.

Glúmur segir að það mundi mælt að eigi væri fjarri hvor
þeirra betur væri vígur ef þeir eru jafnbúnir til "en eigi
vil eg ganga á vopn þín."

Og hopar hann að gljúfrinu en Skúta sækir nú að honum. Og er
Glúmur kom að fram þá steyptist hann ofan fyrir gljúfrin. En
Skúta leitar þar ofan er ganga mátti og sér í gljúfrinu hvar
kápuna rak ofan. Hann hleypur að og leggur til kápunnar.

Þá heyrir hann að mælt er yfir honum uppi: "Það er lítil
fremd," segir sá, "að spilla klæðum manna."

Skúta leit upp og kennir þar Glúm. Hafði hann vitað raunar að
þar var tó undir er hann fór ofan og réð hann því til að hann
sá eigi færi að bíða.

Þá mælti Skúta: "Á það áttu að minnast Glúmur að nú hefir þú
runnið og beðið eigi Skútu."

"Satt er það," segir Glúmur, "en vilja mundi eg að þú rynnir
eigi skemmra áður sól settist í kveld."

Þá kvað Glúmur þetta:

Hálfs eyris met eg hverjan

hrísrunn fyr á sunnan.

Vel hafa viðir skógar

vargfæðanda borgið.

Þar skilur með þeim. Fer Glúmur heim og safnar liði og segir
hvert vélræði var fyrir hann sett af óvina hendi, lést og
vilja að það mætti brátt gjaldast. Hann fær á lítilli stundu
sex tigu manna og ríða síðan upp í dalinn.

Skúta gekk til hests síns og reið með hlíðinni og gat nú að
sjá hvar fjöldi manna reið og veit að það má honum eigi
endast ef þeir fá staðið hann, leitar nú ráðs, brýtur af
skaftinu spjótið og hefir fyrir staf, tekur af hestinum
söðulinn en snýr veslinu og reið nú að sauðum og hóar fast á
féið. Nú koma þeir eftir honum förunautar Glúms og spyrja ef
hann hefði séð mann nokkurn skörulegan og með vopnum ríða
fram um leitið. Skúta kvaðst víst séð hafa manninn ríða fram
um leitið. Hann kvaðst sjá að maðurinn fór hvatlega og dró þá
í sundur er leitið bar í milli þeirra. Þeir spyrja hvað er
hann hét.

Skúta segir: "Eg heiti Margur að Mývatni en Fár í
Fiskilækjarhverfi."

Þeir sögðu: "Af skætingu viltu svara oss og spotti."

Skúta segir: "Eg kann aldrei sannara að segja."

Og þá skilur með þeim. Það er sagt að Skúta tekur nú vopn sín
og reið hvatlega til sinna manna.

En hinir finna Glúm og segja honum að þeir fundu þann mann er
þeim svaraði með spotti og kvaðst heita Margur í
Mývatnshverfi en Fár í Fiskilækjarhverfi.

Glúmur segir: "Nú hefir yður orðið ráðfátt nokkuð. Þar hafið
þér hitt Skútu. Eða hvað mátti hann sannara segja því að í
Mývatnshverfi er hver skúti við annan en í Fiskilækjarhverfi
hittir hvergi skúta? Og hefir nú nær lagt með oss og eftir
skulum vér enn ríða."

Og koma nú að hjallanum og eru þeir Skúta þar fyrir. En þar
var einstigi upp að ganga og er þar betra að verja með þrjá
tigu manna en sækja að með sex tigu.

Þá mælti Skúta: "Svo er nú Glúmur að þú hefir kost til gefið
að sækja eftir mér. Má nú vera að þú þykist þín eiga í að
hefna fyrir undanhaldið því að allknálega hélstu undan og
barst gott áræði til að hlaupa í gilið."

Glúmur segir: "Satt er það að mér leist það ráð. En kunnir þú
og hræddur að verða þá er þú lést vera sauðamaður Eyfirðinga
og leyndir vopnum þínum og ætla eg að eigi rynnir þú skemmri
leið."

Skúta segir: "Hversu sem hér til hefir verið þá sæk nú að með
hálfu fleira lið en vér munum hér bíða og eltast eigi
lengra."

Glúmur segir: "Eg ætla að vér munum nú skilja að sinni.
Verður nú virt sem má í hvorn stað."

Nú ríður Glúmur heim til Þverár með sínum mönnum og ekki bjó
hann þetta mál til. Skúta kveðst ætla að eigi mundi honum
auðið verða að koma Glúmi fyrir og sagði að það mundi undan
bera að hann yrði honum að skaða. Og fer hann nú heim við
sínum mönnum.