Reykd ch. 25

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er það fyrst að segja að Þorgeir son Þóris flatnefs kemur
að máli einhverju sinni við Þórodd goða af Hjalla í Ölfusi
frænda sinn, að hann gæfi honum nokkuð ráð til þess að koma
Skútu til alþingis og þóttist Þorgeir eiga að sjá þar til
föðurhefnda við Skútu.

Þóroddur kvað eigi mundu batna við hans komu en sjá þykist
hann bragð til þessa, segir að búðir þeirra standa hið næsta
fyrir vestan á og nú gaf hann það ráðið til að þeir skulu
hafa búðartóft Skútu fyrir gang um sumarið og svo bað hann
Þorgeir reisa þar upp ás og skera á karlhöfða á endanum "og
væntir mig," segir Þóroddur, "að Skúta mundi koma til
þingsins að sumri ef þann veg er með farið því að svívirðing
mun honum að þykja þá er hann veit."

Þessa meðferð hefir Þorgeir sem nú var frá sagt og er menn
koma heim á héruð var mjög fjölrætt um þetta hvort Skúta mun
þola Þorgeiri þessa svívirðing. Og þykir það hvergi ólíkara
að hann mundi hefna vilja svo sem hann er áður farinn við
flesta menn þó að minna væri til gert en nú var.

Það er sagt að kemur þetta til eyrna Skútu og lét hann sem
hann vissi eigi allt þar til er menn búast til þings annað
sumar eftir. Þá fer hann á fund Arnórs úr Reykjahlíð og segir
honum að hann vill að þeir ríði til þings um sumarið. Og nú
safna þeir að sér mönnum, ríða heiman sem leiðir liggja til
þingsins. En er þeir koma á völluna efri þá bað Skúta Arnór
ríða til búðar með liðinu en hann kveðst eiga annað erindi af
út að snúa. Nú reið Arnór með flokkinn til búðar Skútu og
tjalda búðina.

En Skúta snýr þangað sem hann sá mann ganga með viðarbyrði og
nú skiptir hann klæðum við þenna mann en tekur upp byrðina og
gengur vestur yfir á með og hefir viðaröxina í hendi sér.
Þeir hlupu nú að menn Þorgeirs og föluðu viðinn en færa hann
í reikuð. Og nú sér hann Þorgeir og bað þá vera láta. Og þá
er hann átti hlut í þessu þá féll ofan byrðurin og í því
reiðir hann upp öxina, Skúta, og veitti Þorgeiri þegar
banasár. Nú hljóp Skúta þegar til sinna manna og fara þeir á
bak og riðu brott af þinginu, fara nú þar til er Skúta var
kominn úr allri hættu. Þá ríður Skúta heim til bús síns en
Arnór snýr aftur til þingsins með allan flokkinn og svo til
búðarinnar.

Mál eru nú til búin á hönd Skútu og Glúmur galt fyrir hann
hundrað silfurs þar á þinginu. Fara menn nú heimleiðis. Og er
þeir finnast Skúta og Glúmur sagði Glúmur honum hvar þá var
komið, að sæst var á málið og hann hafði goldið fyrir vígið.
Skúta sagði að það mundi hann aldrei gert hafa ef hann hefði
ráðið og kveðst honum eigi þökk fyrir kunna. Glúmur kvað hann
meiri svívirðing af mundu hafa fengið ef eigi hefði þetta
verið að gert sem nú var frá sagt. Og þótti sinn veg hvorum
sem jafnan. Voru þeir eigi samlyndir mágar.

Eldjárn hinn mildi Áskelsson kom út á skipi sínu í Eyjafjörð
nokkuru síðar. Hann var farmaður mikill. Og hann kemur á fund
Glúms og sitja þeir á tali allan dag svo að engi vissi hvað
þeir töluðu. Og litlu síðar sendi Glúmur mann til Mývatns og
bauð hann Þórlaugu dóttur sinni til boðs og bað hana hafa
gripi sína með sér og svo nokkuð lausafé. En sumir menn vilja
það segja að Skúta sendi hana heim til Glúms þá er versnaði
með þeim og þóttist Skúta gera það til svívirðingar Glúmi. En
hin frásögn er hér höfð að Skúta væri eigi heima þá er
sendimaðurinn kom eftir Þórlaugu og var hann farinn norður á
Strandir að rekum. Hún fer nú á fund föður síns að hans
orðsendingu.

Nú urðu menn brátt varir við hvað verið hafði í talinu þeirra
Glúms og Eldjárns því að þá gifti hann Þórlaugu dóttur sína
Eldjárni og fóru þau þegar á brott og utan. Og þótti mönnum
þetta vera mikil tíðindi og þóttust vita að Skúta mundi þessa
hefna ef hann mætti því við koma.