Reykd ch. 15

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Svo er sagt að Helga Granadóttir hljóp nú frá búi Háls bónda
síns og heim til föður síns og hitti ekki Áskel. Háls fer nú
á fund Áskels og biður hann eiga hlut að við Helgu að hún
færi heim aftur til bús síns en Áskell sagðist mundu engan
hlut að eiga með þeim svo ferlega sem þau létu jafnan og kvað
þau ekki vilja af því hafa er þeim var ráðlagt.

Vémundur fer nú einhvern dag á Jarlsstaði til fundar við
Örnólf rellu og falar gripi að honum. Og svo beiddist hann að
taka mál af honum á hönd Steingrími um hálfa mörk silfurs þá
er eftir hafði verið öxnaverðsins, þeirra er hann hafði selt
Steingrími, en Örnólfur segist eigi munu selja honum málið
nema Áskell vilji það. Þá beiddist Vémundur að Örnólfur færi
á fund Áskels með honum og vildi hann gjarna við taka málinu.
Og nú fara þeir á hans fund og bera upp fyrir honum. Áskell
kveðst eigi vilja að Vémundur tæki við málinu af Örnólfi og
bauð Áskell nú að taka við málinu af Örnólfi á hönd
Steingrími og kvaðst vildu að þeir Vémundur og Steingrímur
ættust ekki illt við ef svo mætti vera. Örnólfur bað Áskel
með fara sem hann vildi. Og nú lét Áskell hann hafa tvær
merkur silfurs og skiljast nú við svo búið.

Það er sagt að Vémundur kom að máli við konu sína einnhvern
dag og segir að hann mundi fara á brott erinda sinna og
kvaðst ekki heim mundu koma í bráð, sagðist þá mundu fara til
Vöðlaþings með Áskatli. Hann fer nú heiman og þar til er hann
kemur í Kaupang til manns er Þórður hét. Hann bjó á Völlum og
var góður bóndi. En nú nefndist Vémundur Björn og kvaðst vera
reikunarmaður einn og sagðist þar vildu bíða þings og beiddi
hann bónda viðtöku þessa stund. Þórður bóndi bað hann kaupa
sér mat með sverðinu því er hann hafði í hendi sinni.
Hattarmaður vill eigi vera vopnlaus og vill heldur vinna til
matar sér torfverk. Bóndi þóttist þurfa að láta gera garð um
tún sitt fyrir þingmönnum að eigi beittu þeir upp völlinn.
Tók Björn nú við verkfærum. En bóndi átti heimanferð fyrir
höndum og vísar hann nú gestinum á verkið og sagði honum hvað
hann skyldi vinna.

Og nú felldi Björn gaflhlað í búðartóft Steingríms og síðan
rak hann þangað naut í búðartóftina og gerði þar sem hann
mátti óhreinlegast. Nú koma þangað húskarlar Steingríms og
skyldi tjalda búðina en þeir höfðu engi verkfæri haft með
sér. Nú þótti þeim eigi vel í hendur sér búið að tóftin var
full af torfi og grjóti. Björn bauð að ljá þeim verkfærin er
hann fór með en þeir vildu það gjarna. Nú segir hann þeim að
þar var rétt að grafa torfið á vellinum til búðarinnar en
þeir tóku það ráð og þykir það starfminna en sækja til lengra
og gera nú svo þar til er upp var ger tóftin.

Nú kom bóndi heim og taldi mjög á hönd Birni er þetta hafði
af hans völdum verið og sagði þar gert mikið jarðarspell og
lagabrot í þeima hlut. En Björn kvað svo mundu um verða búið
að bóndi mætti þessu vel una, tók nú ofan höttinn og kenndi
bóndi þar Vémund kögur. Og bauð hann að taka málið til
meðferðar og eftirkæru, segir að þetta hefir af honum hlotist
og væri það maklegast að hann rétti hlut bónda. Og nú
handsalaði bóndi honum landið og er nú við hann að eiga um
þetta mál.

Húskarlarnir segja nú Steingrími til þessa og hann þóttist
þegar vita að þetta voru ráð Vémundar.

Nú koma menn á þing, Áskell og frændur hans. Þar kom og
Steingrímur.

Svo var sagt að Steingrímur átti þann bróður er Þorvarður
hét. Hann var Örnólfs son og Yngvildar og kölluð allrasystir.
Hann bjó á þeim bæ er í Kristnesi heitir. Hann var vitur
maður en miðlungi þótti hann góðgjarn.

Nú finnast þeir á þinginu, Áskell og Steingrímur, og segir
Áskell Steingrími að hann hafði tekið sök á hönd honum en
Steingrímur sagði það mundu með engum vandræðum verða skulu
sinna vegna og bað Áskel fyrir ráða þann veg sem hann vildi
og galt Áskatli tvær merkur silfurs. En Áskell bauð Vémundi
að hafa fé það en hann vill eigi hafa fé Áskels. Áskell vill
nú að niður falli sökin Vémundar við Steingrím og þetta lét
Vémundur sér líka fyrir bæn Áskels og fara nú heim sáttir af
þinginu.