Reykd ch. 12

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Svo er sagt að eitthvert sumar skyldi Steingrímur etja hesti
sínum á Ljósvetningaleið við fnjóskdælskan mann nokkurn. Þar
koma þeir Reykdælir, Áskell og Vémundur og Fjörleifarsynir.

Þeir Vémundur og Háls komu til þeirra manna er að soðning
voru og beiddi Vémundur þá að þeir mundu gefa honum
hrútshöfuð hvítt er var hjá þeim. Þeir spyrja hvað honum skal
það en kváðust þó eigi mundu spara við hann ef honum þætti
máli varða að hann næði því. Hann kvað þeim fara vel. Og nú
svíður hann lítt um höfuðið og varðveitir það síðan sem honum
sýndist.

Þeir fara nú á brott þaðan, finna þann mann er Þorgeir er
nefndur og er kallaður smjörhringur. Frá honum er það sagt að
engi fæða væri jafngóð sem smjör og brauð. Hann var kallaður
lítill skilamaður.

Og nú segir Vémundur til Þorgeirs: "Það er vel að eg hefi þig
fundið" og kallar hann frænda sinn: "Vil eg gjarna gefa þér
mat meðan við erum hér" og kvað það maklegast vera að hann
rækist ekki þar á öðrum mönnum.

En Þorgeir tekur því vel og kvað Vémund mundu góðan dreng
vera.

Það er sagt að Áskell varð var við þetta og kvaðst eigi vita
von í að Þorgeir væri þeim nokkuð skyldur og kvað það
óvitsamlegt að gefa slíkum óvendismanni mat sinn sem Þorgeir
var, kvaðst eigi vita hvað undir slíku bjó. En Vémundur gaf
engan gaum að orðum hans og situr nú á tali við Þorgeir svo
sem hann væri dugandismaður.

Og það varð í ráðum þeirra að Vémundur gerði honum kaupakost.
Þorgeir spurði hver sá væri, kvaðst gjarna vilja við hann
kaupa. Vémundur kögur svarar að hann mun fá honum veturvist
ef Þorgeir vill það vinna til að ljósta Steingrím um daginn
með sauðarhöfði fyrir augum öllum mönnum. Þorgeir bað hann
gefa ráðið til en kvað sér eigi munu áræðið bila. Vémundur
kvað svo vera skyldu.

Og nú segir hann Þorgeiri að þar skal etja hestum um daginn
og Steingrímur á hesti að etja: "Skal eg nú ráð til leggja
með þér að þú dragir sauðarhöfuðið það er eg fæ þér á stöng
þína og gangir mjög að hestavígunum sem þú ert vanur" en kvað
Steingrím fylgja hesti sínum og vera í hvítri skyrtu og hafa
hlaðbúna húfu á höfði og kvað hann vera skrautmenni hið
mesta. Og þá bað hann Þorgeir láta ríða stöng sína að höfði
Steingríms svo að sauðarhöfuðið kæmi á háls honum sem harðast
"en eg mun vera nær að duga þér," segir Vémundur.

Þorgeir svarar: "Vitur maður ertu og er þetta ráð af mikilli
fyrirhyggju sett."

Og nú er þetta kaup ráðið með þeim.

Það er sagt að Áskell mælti við Vémund áður hestarnir voru
fram leiddir að hann sæti hjá kyrr um daginn og ætti engan
hlut í um hestakeyrslurnar og þótti það þá líkara ef hann
sæti hjá og skipti sér ekki af.

Vémundur segir: "Oft þykir þér eg ekki ráðþægur um þá hluti
er þú vilt mér kenna þótt mér væri það betra að hafa. Og nú
finn eg hversu óviturlegt það er og nú vil eg svo gera, sem
eg ætti jafnan, að taka með þökkum þín heilræði," kvað svo
vera skyldu sem hann vildi.

Ekki vissi Áskell kaup þeirra Vémundar og Þorgeirs.

Og nú leiða menn saman hestana og fór það eftir því sem
Vémundur gat til að Steingrímur keyrði hest sinn sjálfur og
er vígið gott. Hleypur Þorgeir þar hjá og er málóði mjög.
Menn gefa að því engan gaum og þykir eigi nýtt um það. Og í
einhverri hvíld þá er menn varði minnst þá lýstur Þorgeir
Steingrím mikið högg með sauðarhöfðinu á hálsinn og kallar nú
á Vémund að hann skyldi duga honum. En Steingrímur hleypur
eftir honum og mágar hans með honum, Steinn og Helgi, og vó
Steingrímur Þorgeir og fékk honum nú veturvistina og tók þar
nú starf af Vémundi. Nú snýr hann aftur og kvaðst þessa höggs
hefnt hafa.

Vémundur hafði nú vel hlýtt ráðum Áskels og hafði setið kyrr
hjá um daginn. En nú þóttust allir vita að þetta voru hans
ráð er Þorgeir bað hann dugnaðar eftir höggið. Nú var þar
þröng af mönnum og býður nú Áskell enn sætt fyrir þetta en
Steingrímur segir að jafnan hafði hann sæst og kvað þá enga
sætt halda vilja og segir að nú muni ekki af verða sættinni
og kvað eigi mega þá verr verða en áður þá er þeir voru
sáttir kallaðir. Og nú vill Áskell gefa Steingrími þrjá
gripi, sverð og skikkju og gullhring, og voru það miklar
gersemar en hann vill engan þiggja. Nú hefir Eyjólfur tekið
við gripunum er Áskell bauð honum því að Steingrímur vildi
eigi við taka.

Fara menn heim af leiðinni með engri sætt og una nú hvorigir
vel við sinn hlut. Þóttist Steingrímur enga sætt hafa haft
fyrir skömm þá er honum var ger en Vémundur þóttist nú verr
vera orðinn í miklum óþokka við Steingrím. Og þó telur hann
ekki að því og það líkar honum illa ef eigi skulu bætur koma
fyrir Þorgeir og kallar hann fyrir sér drepinn hafa verið.
Áskell bað hann það aldrei gera að heimta bætur fyrir
mannfýlu þá og kvað hann svo mega gera sig berastan að því að
Þorgeir hefði hans ráðum fram farið. Og unir Áskell illa við
það er honum þykir Vémundur jafnan valda því er illa er en
þótti það þó illa er hann fékk engum sáttum á komið í millum
þeirra. Og skilja þeir nú að sinni.