Reykd ch. 8

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

En að vori bað Vémundur Áskel ferju sinnar til Grímseyjar á
reka þeirra Áskels. Sá maður er nefndur Máni er geymdi rekann
þann er Áskell átti þar. Og nú segir Áskell Vémundi að hann
hefði mælt við Mána á vorþingi að hann skyldi selja rekana ef
hann gæti en ef nú væri eigi selt þá skyldi Vémundur með
fara. Vémundur kom nú til Grímseyjar og dró upp skip í varar
Áskels. En þar lá skip fyrir og tekur Vémundur það ráð að
hann hratt út skipinu og lét fljóta um íla, gengur síðan til
Mána og spyr eftir fanginu. En Máni kvaðst selt hafa sem
Áskell skipaði áður. Vémundur segir að hann var nú eftir
sendur fanginu og kveður Mána nú illa hafa með farið. Og vill
hann þá enn eigi fara erindislaust, tekur síðan hval fram á
ferjuna er þeir áttu feðgarnir úr Árskógi. Og í því bili kom
þar Steinn í eyna og mæltust þeir við nokkur orð og vill
Steinn eigi róa eftir honum og skiljast þeir nú að sinni.

Nú kemur Vémundur kögur á fund Áskels og segir honum hversu
farið hafði og bauð honum af fanginu slíkt er hann vildi. Lét
Áskell illa yfir ferðinni og kvaðst engan hlut vilja hafa af
því er Vémundur stæli en sagði Mána svo hafa með farið sem
hann hafði skipað honum og segir að Vémundur vill það oft
ónýta sem hann leggur til með honum þótt honum gegndi hvergi
verr það að hafa. Og nú segir Vémundur að eigi skal hann utan
hafa flutt farminn til þess að engi njóti, lætur flytja í bú
sitt, segir að nýta skal hann fangið þó að Áskell vilji eigi
hafa.

Nú kemur Steinn að hitta Steingrím mág sinn og segir honum
þau óskil er þeim feðgum voru ger af Vémundi um hvaltökuna.
Steingrímur kveður þá skulu gera eftir dæmum Áskels og segir
að þá skuli ekki á skilja um hvalfjósir nokkurar og bað þá
láta vera kyrrt.