Reykd ch. 4

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hánefur hét maður. Hann bjó í Óþveginstungu. Fátt verður frá
honum vel sagt í þessari sögu og var hann óorðsæll maður.
Hann græddi mikið fé en þó héldust lítt hjónin hjá honum.

Svo er sagt að Hánefur fer til fundar við Vémund og bauð heim
til fósturs Þórkötlu dóttur hans og ætlaði hann sér það mjög
til trausts við aðra menn. Vémundur var engi jafnaðarmaður
kallaður og vænti Hánefur af slíku að hans hlutur mundi eigi
fyrir borð borinn verða þó að honum bæri eigi ávallt gott mál
til handa. Það er nú að segja að Vémundur þá barnfóstrið. Fer
Hánefur nú heim og þykir sín för allgóð orðin.

Nú verður Áskell var við þetta og þótti kynlegt að hann vildi
þiggja barnfóstur að svo skitlegum manni sem hann kvaðst
hyggja að Hánefur væri, lét og það líklegt þykja að hann
mundi af honum nokkuð illt hljóta. Vémundur kvað þetta eigi
svo vera sem hann talaði, lét Hánef vera vingóðan mann og
kvað hann hafa sér marga góða gripi gefna og kallaði sér líka
vel við hann og kvað hann vera góðan dreng.

Áskell kvað eigi mundu langt líða áður en hann mundi vita
"hversu góður drengur hann er. En hann þykist nú hafa fengið
sér öruggt traust."

Og nú hætta þeir umræðunni.

Þorleifur hét maður. Hann var kallaður melrakki. Hann kemur
til Hánefs og skorar á hann til vistar. Þá hafði húskarl
Hánefs í brott hlaupið litlu áður og tekur Hánefur við
Þorleifi. Það var siðvani Hánefs að hann lét hvern dag ganga
í haga til sauða sinna og lét telja.

Maður hét Hrafn. Hann bjó að Lundarbrekku í Bárðardal. Hann
var góður bóndi. Svo er sagt að Hrafni hurfu geldingar sextán
og spurði ekki til og þóttust menn eigi vita hvað af var
orðið.

Það er að segja að Þorleifur melrakki varð var við að Hánefur
hvarf margoft úr hvílu sinni um nætur og þar kom að hann
forvitnaðist hverju gegna mundi. Fer hann nú út og leitar
hans. Og í einni brekku fellur hann og er hann stóð upp er
blóð á hendi honum. Og nú hyggur hann að hvar hann væri
skeindur er hann sá að hann var blóðigur og varð hann eigi
þess var. Og nú grunar hann hverju gegna mundi. Þar voru
hrísrunnar nokkurir sem hann var og þar hittir hann
jarðhússmunna. Þar var þann veg um búið að þar var borinn
fyrir hrísflekkur og stungið í gegnum hríslum og var svo að
sjá sem heilir runnar stæðu ef eigi var allt að gengið. Nú
fer hann í jarðhúsið og þreifast þar fyrir. Hann hittir þar
gærur og sauðarhöfuð grábíldótt fann hann þar eitt og var það
mjög auðkennt. Það tekur hann á brott og byrgir aftur eftir
sér þann veg sem áður var. Síðan kenndi hann reykjarþef og
því næst sá hann eld og var ketill yfir eldinum og var þar
maður hjá og kennir hann Hánef húsbónda sinn og gengur nú
fram að eldinum og lætur illa að Hánef er hann er að slíku um
nætur. Hánefur kvað húsfreyju rekkjuilla en sagði sér annt um
daga svo að hann mátti þá eigi að vera og nú býður hann
Þorleifi til elds. En hann kvaðst eigi það vilja og segir að
hann mundi eigi lengur með Hánef vera og kvað sér vera illan
grun á hans máli. Og þar skilja þeir.

Fer hann nú þar til er hann kemur til Hrafns og varðveitti
áður höfuðið það sem hann fór með. Vel fagnar Hrafn honum og
spurði hví hann færi frá Hánef. Þorleifur taldi hvorntveggja
þeirra geðlausan og því hefði hann í brott farið.

Nú varð Hrafni rætt um sauðahvarfið og varð þann veg í orðum
Þorleifs að honum þótti menn engan gaum að gefa slíkum hlutum
"er ekki skal eftir leita þvílíkum hvörfum er svo eru stödd."

Hrafn spurði ef hann vissi nokkuð til hvert eftir mundi vera
að leita. Ekki vildi hann þó segja Hrafni greinilega til áður
en Hrafn gaf honum hundrað silfurs. Og nú sýnir Þorleifur
honum höfuðið og markið og kenndist Hrafn það. Fara þeir nú
til jarðhússins og fundu þar ekki. Þeir þóttust vita að Hánef
mundi hafa grunað að Þorleifur mundi var við orðið hafa og
hafði nú á brott borið. Þeir Hrafn hitta nú Hánef og bera
þetta á brýn honum að hann mun vera nokkurs af valdur um
sauðatökuna en hann duldi alls um það. Þorleifur segir Hánef
þann grun er hann þóttist af hafa og eigi dylur Hánefur að
síður. Hrafn bauð það að hafa jafnmarga sauði aftur sem
Hánefur hafði tekið frá honum. Eigi vildi Hánefur það og nú
skiljast þeir. Fara þeir Hrafn heim og þykist hann nú víst
vita að Hánefur hefir stolið frá honum geldingunum.

Það er nú að segja að Hánefur fer til fundar við Vémund vin
sinn og segir honum illmæli það sem haft var að honum.
Vémundur spyr ef hann væri nokkurs af valdur um þetta mál. En
Hánefur kvað því fjarri fara og biður nú Vémund styðja sitt
mál. Hann kvað svo vera skyldu.