Reykd ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Svo er sagt að Háls Fjörleifarson gerði bú að Tjörnum í
Ljósavatnsskarði og þar gerðist vinátta mikil í millum og
Eysteins í Rauðaskriðu.

Björn hét maður. Hann var frændi þeirra Fjörleifarsona. Hann
kemur einhverju sinni að hitta Háls Fjörleifarson og beiddi
hann nokkurs tilbeina um ómegð sína og svo að gefa nokkuð til
utanferðar sér. Háls sagði að hann mun annast ómegð hans ef
frændur hans vildu beina til utanferðar honum. Björn réð það
nú af að hann fer nú til Reykjadals að finna frændur sína.
Kemur hann að kveldi til Eysteins og varð þeim margt talað og
ræddu um hinar og aðrar tiltekjur er Björn ætlaði að hafa. Og
þá spurði hann Eystein hverju hann ætlaði að beina til
utanferðar hans.

"Viltu til vinna nokkuð það er hæfilegt er eða nenna?"

Eigi kvaðst hann flugumaður vilja vera þó að Eysteinn vildi
það.

Eysteinn segir: "Eg skal gera þér kost einn fullgóðan. Þú
skalt reka fimmtán geldinga til Háls frænda þíns, þá sem eg
á, og þó með leynd á þessari nóttu og setja þar inn og byrgja
en kasta vöttum þínum og staf hjá vökinni þar á tjörninni."

Björn fór með eftir ráðum Eysteins og rak fimmtán geldinga
til Háls frænda síns á laun um nóttina. En Eysteinn fékk
honum farbeina og fór hann utan austur í Fjörðum með ráði
Eysteins. En frá því er nú að segja hvað Eysteini gekk til
þess er hann bauð honum að kasta niður stafnum og vöttunum
hjá vökinni en hann hugði að menn skyldu það ætla að hann
væri drukknaður og að hvarf hans mundi af því vera.

Um morguninn eftir fór Eysteinn í rannsókn og með honum
Þorkell Þorgeirsson frá Ljósavatni. Og er þeir komu til Háls
báðu þeir hann rannsóknar. Var þeim það uppi látið. Og er
Eysteinn rannsakaði fann hann geldinga sína fimmtán inni
byrgða í geldingahúsi Háls og beiddist sjálfdæmis af honum.
En Háls brást ókunnigur við þetta og vildi fyrir engan mun
festa grið fyrir þetta mál er hann hafði engan grun um sauði
Eysteins, þessa er þar voru komnir, eða hverju faraldi þeir
hefðu þar komið. Og var það nú hans erindi að fara á fund
frænda sinna, Áskels goða og Hávarðs, og segir þeim til þessa
það sem hann mátti af vita.

Þeir svöruðu og sögðu honum að nú hafði svo farið vinátta
þeirra Eysteins sem von var "að hann mundi eigi vel gefast
hvorki öðrum né þér." Kváðu þeir mjög í bætur bera er hann
hafði einskis mátt á leið koma um þenna áburð. Og nú var sú
ráðagerð Áskels að þeir mundu utan fara báðir, Háls og
Vémundur, í Eyjafirði.

Þess var eigi langt að bíða áður en fréttist hvarf Bjarnar og
þótti mönnum það með undarlegu móti vera. Ætluðu margir að
það mundi hafa saman borið, hvarfið Bjarnar og sauðanna
Eysteins, kváðu það nokkuð íhugavert og óreynt, að eigi væri
örvænt við féþurfi Bjarnar og grunnsæi en við slægð Eysteins
og illgirni, þeir mundu með nokkuru móti verið báðir að einu
ráði, töldu eigi ólíklegt að þann veg mundi Eysteinn helst
mega þykjast reka svívirðingar sinnar er hann fékk af
Þorsteini bolstöng að láta frænda hans verða fyrir þvílíku
ámæli sem meir mundi þykja líklegt vera að Háls fengi af þeim
hlut. Þótti það og undarlegt ef hann færi svo djarflega með
og gengi svo gegnt að um rannsóknina nema hann vissi nokkuð
til áður. Nú fer málið til þings og lauk því svo að Háls varð
sekur um sauðatökuna fyrir því að Áskell vildi eigi svara
fyrir hann.