Martin Chase (ed.) 2007, ‘Anonymous Poems, Lilja 26’ in Margaret Clunies Ross (ed.), Poetry on Christian Subjects. Skaldic Poetry of the Scandinavian Middle Ages 7. Turnhout: Brepols, pp. 592-3.
Eingin sé eg, að jarðlig tunga,
inn háleiti stjörnu reitar
drottinn, þier, sem verðugt væri,
vandað fái nú stef til handa.
Sie þier dýrð með sannri prýði
sunginn heiðr af öllum tungum
eilífliga með sigri og sælu;
sæmd og vald það minkaz aldri.
Eg sé, {inn háleiti drottinn {reitar stjörnu}}, að eingin jarðlig tunga fái nú vandað stef þier til handa, sem verðugt væri. Sie þier dýrð með sannri prýði, heiðr sunginn af öllum tungum, eilífliga með sigri og sælu; sæmd og það vald minkaz aldri.
‘I see, the sublime Lord of the path of the star [SKY/HEAVEN > = God], that no earthly tongue could now work out a stef for you that would be worthy. Let there be to you glory with true beauty, honour sung from all tongues, eternally with victory and blessing; honour and that power will never be diminished.’
This st. begins the section of stefjabálkar. There is a cross within a square in the left-hand margin of fol. 114rb of Bb marking the beginning of the first stef at l. 5. — [5-8]: The stef is reminiscent of Rev. V.11-13: et vidi et audivi vocem angelorum multorum in circuitu throni et animalium et seniorum et erat numerus eorum milia milium dicentium voce magna dignus est agnus qui occisus est accipere virtutem et divinitatem et sapientiam et fortitudinem et honorem et gloriam et benedictionem … audivi dicentes sedenti in throno et agno benedictio et honor et gloria et potestas in saecula saeculorum ‘And I beheld, and I heard the voice of many angels round about the throne and the living creatures and the ancients (and the number of them was thousands of thousands), Saying with a loud voice: The Lamb that was slain is worthy to receive power and divinity and wisdom and strength and honour and glory and benediction ... I heard all saying: To him that sitteth on the throne and to the Lamb, benediction and honour and glory and power, for ever and ever’ (cf. Hið Nya Testament 1540 [Sigurður Nordal 1933]: Lof, heiður og dýrð og vald um aldir og að eilífu) and 1 Chr. XXIX.11: tua est Domine magnificentia et potentia et gloria atque victoria et tibi laus cuncta enim quae in caelo sunt et in terra tua sunt tuum Domine regnum et tu es super omnes principes ‘Thine, O Lord, is magnificence, and power, and glory, and victory: and to thee is praise: for all that is in heaven, and in earth, is thine: thine is the kingdom, O Lord, and thou art above all princes’.
Text is based on reconstruction from the base text and variant apparatus and may contain alternative spellings and other normalisations not visible in the manuscript text. Transcriptions may not have been checked and should not be cited.
Eingin sé eg, að jarðlig tunga,
inn háleiti stjörnu reitar
drottinn, þier, sem verðugt væri,
vandað fái nú stef til handa.
Sie þier dýrð með sannri prýði
sunginn heiðr af öllum tungum
æfinliga með sigri og sælu;
sæmd og vald það minkaz aldri.
Eíngín se ek ath iardligh tunga enn haleítí stiornu re ⸌⸌ itar drott | ínn þer sem verdugt uærí uanndat faí nu stef til | hannda ; Se þer dyrd med sannrí prydí sungínn heidr | af o᷎llum tungum æfínlígha med sigrí ok salu sæmd ok | ualld þat mínkazt alldrí ჻ |
(VEÞ)
Eingin sé eg, að jarðlig tunga,
inn háleita stjörnu reita
drottinn, þar, sem verðugt væri,
vanda fái eg nú stef til handa.
Sie þier dýrð með sannri prýði
sunginn heiðr af öllum tungum
eilífliga með sigr og sælu;
sæmd og vald það minkaz aldri.
Eingin seig ek at iardleg tunga en haleita stiornu reita drottenn þar sem uerdugt ueri uanda fæ ek nu stef til handa se þer dyrd med sanre prydi sungen heidr aaf ollum ollum tungum æfinlega med sigr ok sælu sæmd ok ualld þitt minkest alldri.
(EB)
Eingin trú eg, að jarðlig tunga,
inn háleiti stjörnu reita
drottinn, þier, sem verðugt væri,
vandað fái nú stef til handa.
Sie þier dýrð með sannri prýði
og sunginn heiðr af öllum tungum
eilífliga með sigr og sælu;
sæmd og vald það minkaz aldri.
Eingin trű eg | at iardlig tunga · hinn háleiti stior | nű reita drottinn þier sem verdűgt | væri vandat fáe nű stef til han | da : // Sie þier dy̋rd med sannre prýdi | og sűnginn heidur af aűllum tungum . eili | fliga med sigur og sælű · sæmd og valld | þitt minkist alldri : //
(VEÞ)
Eingin sé eg, að jarðlig tunga,
inn háleiti stjörnu reitar
drottinn, þier, sem verðugt væri,
vandað fái nú stef til handa.
Sie þier dýrð með sannri prýði
sunginn heiðr af öllum tungum
eilífliga með sigr og sælu;
sæmd og vald þitt minkaz aldri.
Eingin síe eg ad jardlig tunga , hínn haleiti stíornnü ʀeítar | drottínnþier sem verdugt væri vandat fꜳ̋ nü stef til | handa · Síe þier dyrd med sannre prydi sungínn heiduʀ | af ollum tungum , Eilifliga med sígur og sælü , sæmd og valld ⸝⸝ þítt minckízt alldri ||
(VEÞ)
Eingi segi eg, að †iardnesk† tunga,
inn háleitir stjörnu reitar
drottinn, þier, sem verðugt væri,
vandað fái nú stef til handa.
Sie þier dýrð með sannri prýði
sunginn heiðr af öllum tungum
†ilífliga† með sigri og sælu;
sæmd og vald þitt minkiz aldri.
Eínge seíge eg at iardnesk tunga . enn haleitir stiornu // | reitar . drottenn þier sem verdugt uærí . uandat fae nu stef til handa . // | Se þier dyrd med sannre prydi sungenn heidur af ollum tungum . ilífliga med | sígre og sælu . sæmd og valld þítt minkízt alldre // |
(VEÞ)
Eingin seg eg, að †iardnesk† tungan,
nie háleitri stjörnu reitar
drottinn, þier, sem verðugt væri,
vandað fáist stef til handa.
Sie þier dýrð með sannri prýði
sunginn heiðr af öllum tungum
eilífliga með sigri og sælu;
sæmd og vald þitt minkiz aldri.
Eingin seg eg, að †iardnesk† tungan,
nie háleitri stjörnu reitar
drottinn, þier, sem verðugt væri,
vandað fáist nú stef til handa.
Sie þier dýrð með sannri prýði
sunginn heiðr af öllum tungum
eilífliga með sigri og sælu;
sæmd og vald þitt minkiz aldri.
Eingenn seig eg ad jardnesk Tungan, ne | ha̋leitre stiornu reitar. Drottenn þier sem | verdugt være, vandad fa̋est stef til handa. | Sie þier dijrd med sannre Prijde, su | ngenn heidur af óllum Tungum, eilijflega med sig | re og sælu, sæmd og valld þitt minkest al | ldrei.
(VEÞ)
Eingin segi eg, að jarðlig tunga,
inn háleiti stjörnu reita
drottinn, þier, sem verðugt væri,
vandað fái nú stef til handa.
Sie þier dýrð með sannri prýði
og sunginn heiðr af öllum tungum
eilífliga með sigr og sælu;
sæmd og vald þitt minkiz aldri.
Einginn segi eg at Jardlig tunga | hinn haleiti stiornureita || drottinn þier sem verdugt væri | vandat fai nu stef til handa: | Sie þier dyrd med sanri prydi | og sunginn heidur af ollum tungum | eilifliga med sigur og salu | sæmd og valld þitt minkist alldri.
(EB)
Eingin segi , að †jarþnesc† tunga,
og ei háleitr stjörnu reitir
drottinn, þier, sem verðugt væri,
vandað fái nú stef til handa.
Sie þier dýrð með sannri prýði
sunginn heiðr af öllum tungum
ælífliga með sigri og sælu;
sæmd og vald þitt minkiz aldri.
Eingenn seige jardresc tunga og ei haaleitr stiaurno reitir drottinn þier sem verdugt vǫri vandat fai nu stef til handa Sie þier dyrk med sannri pryde sungenn heidr af aullom tungom, Ælyfliga med sigri oc sǫlo, sǫmd oc valld þitt mincist alldri
(EB)
Use the buttons at the top of the page to navigate between stanzas in a poem.
The text and translation are given here, with buttons to toggle whether the text is shown in the verse order or prose word order. Clicking on indiviudal words gives dictionary links, variant readings, kennings and notes, where relevant.
This is the text of the edition in a similar format to how the edition appears in the printed volumes.
This view is also used for chapters and other text segments. Not all the headings shown are relevant to such sections.