Glúm ch. 27

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Narfi hét maður er bjó í Hrísey. Hann hafði átt Úlfeiði
dóttur Ingjalds Helgasonar hins magra. Þeirra synir voru þeir
Eyjólfur og Klængur, Þorbrandur og Þorvaldur. Allir voru þeir
mikilhæfir menn, frændur Glúms. Þeir Klængur og Eyjólfur
bjuggu eftir föður sinn í Hrísey.

Sá maður bjó í Haga er Þorvaldur hét og var kallaður menni og
átti dóttur Þórðar Hrafnssonar frá Stokkahlöðu er Helga hét.

Eitt vor kom Þorvaldur úr Haga við Hrísey á byrðingi og
ætlaði að halda til fengjar. Og er Klængur varð var við réðst
hann til ferðar með honum. En er þeir komu út úr firðinum
fundu þeir reyði nýdauða, keyrðu í festar og sigldu með inn
eftir firðinum um daginn. Vildi Klængur flytja til Hríseyjar
því að það var skemmra en í Haga en Þorvaldur vildi til Haga
flytja og lét það jafnrétt. Klængur segir að eigi séu það lög
að flytja eigi þangað er næst eiga flutningarmenn land.

Þorvaldur kveðst hafa rétt að mæla og lét þá frændur Glúms
ekki þurfa að ganga á réttan hlut við þá "og hvað sem lög eru
þá munu hinir ríkari nú ráða."

Þorvaldur var fjölmennri því sinni og tóku þeir af Klængi
rekaldið nauðgum en hvortveggi þeirra var landeigandi.
Klængur fór heim og undi illa við. Þorvaldur og þeir hlógu að
þeim Klængi og töldu að þeir treystu eigi á að halda.

Einn morgun reis Klængur snemma upp og fór við fjórða mann
inn í Haga, kom þar snemma svo er menn voru í svefni.

Þá mælti Klængur: "Ráðs skulum vér nú leita. Hér eru naut hjá
garði og skulum vér þau reka á húsin þar sem Þorvaldur hvílir
undir og teygjum hann svo út."

Þeir gerðu svo og vaknar Þorvaldur, hleypur út. Klængur
hleypur að honum og veitti honum banasár, fór brátt síðan og
treystist eigi þar að lýsa víginu því að þar var fyrir
mannmart, fór heim út til eyjar og lýsti þar víginu.

Nú eiga eftirmálið Þórarinn og Þórður. Þeir kölluðu morð
verið hafa. Og er þessi mál komu til þings sat Glúmur heima.
En um þingið fór hann út í Fljót og í Svarfaðardal og bað
liðs til féránsdóms og þó bað hann leyna þessi fyrirætlan.

Klaufi að Barði segir: "Víst viljum vér veita Glúmi lið."

Hann átti Halldóru dóttur Arnórs rauðkinns.

Og margir hétu aðrir Glúmi sínu liði. Nú fór Glúmur heim.

Mál fóru fram á þingi. En eftir þingið búast þeir til
féránsdóms og höfðu fjögur skip og þrjá tigu manna á hverju
og réðu þeir Einar og Þórarinn og Þórður fyrir skipunum og
komu innan að eyjunni í næturelding og sáu reyk yfir húsunum
og spurði Einar hvort þeim sýndist svo sem honum að reykurinn
væri eigi allblár. Þeir sögðu að þeim sýndist svo.

Einar sagði: "Svo líst mér á reykinn sem fjölmennt muni vera
í húsunum og mun af mönnum leggja reykinn. En ef það er þá
munum vér gera raun til og róa undan eyjunni þjóðsýnilega og
munum vér þá vísir verða ef fjölmenni er í eyjunni."

Og svo gerðu þeir. En er eyjarmenn sáu þetta þá hljópu þeir
út og til skipanna og lögðu eftir þeim. Og var Glúmur þar
kominn með tvö hundruð manna og eltu þá inn allt að Oddaeyri
og varð eigi háinn féránsdómurinn og fengu þeir af óvirðing
Eyfirðingar.

Situr Glúmur um sumarið í búi sínu. Hann átti og að helga
haustþing en þingstöðin er fyrir austan fjörðinn skammt frá
Kaupangi og fjölmenntu Eyfirðingar mjög en Glúmur hafði þrjá
tigu eina manna. Margir töluðu við Glúm að hann skyldi eigi
fámennur fara.

Hann segir: "Lifað mun nú hið fegursta en við það uni eg að
ekki hafa þeir eltan mig svo að eigi færi eg réttleiðis."

Glúmur fór á skipi inn eftir firði og gekk á land og til
búða. En þar eru melar brattir og lausgrýttir á milli
fjarðarins og búðanna. En er Glúmur kom gagnvert búð þeirri
er Einar átti þá hlupu menn frá búðunum og báru skjöldu að
þeim og hrundu þeim af melunum og féll Glúmur og veltist með
skjöld sinn á eyrina ofan og varð ekki sár en þrjú spjót
hafði fest í skildi hans. Þorvaldur tasaldi var þá kominn að
landi og sá að Glúmi horfði þá óvænt og hljóp svo á land að
hann tók ár í hönd sér og rann í melinn upp og skaut árinni
til Guðmundar ríka og kom á skjöldinn og gekk hann í sundur
og kom árarhluturinn fyrir brjóst honum og féll hann í óvit
og var borinn í fjórum skautum til búðar. Síðan eggjuðu
hvorir aðra atgöngu og skutust á og börðust grjóti og varð
hörð hríð og urðu margir sárir. Og allir sögðu á eina lund að
eigi mættu fáir menn vasklegar verjast en þeir Glúmur. Þeir
Einar sóttu að fast. Þá gengu menn í milli og lauk svo að
tveir menn féllu af Glúmi, Klængur Narfason og Grímur
eyrarleggur bróðir Halldóru konu Glúms.

Þá kvað Brúsi Hallason vísu þessa:

Höfum vér af vígum,

veit eg orð á því, borða

stóðs við stýrimeiða,

stafn-Göndul, hlut jafnan.

Þó hygg fúrviðu fóru

fleygarðs en mig varði,

beiði-Hlökk, fyr brekku,

bliks, harðara miklu.

Einar kvað vísu:

Þröngvir varð á þingi

þremja linns að rinna,

varat í Ála éli

auðlattr, fyr mel brattan.

Þá er marstéttar máttit

Mævils við þröm sævar

geira njótr á grjóti

estils klauf of festa.

Þá kvað Glúmur vísu í móti:

Lattist her með höttu

hanga-Týs að ganga,

þó tjáir þeim að hætta

þekkilegt, fyr brekku.

Þá er dynfúsar dísir

dreyra svells á eyri,

breið óx brögnum mæða

blóðs, skjaldaðir stóðum.

Svo var sett málum að í faðma féllst víg Klængs og Þorvalds
úr Haga. Það var og jafnt látið víg Gríms eyrarleggs og
áverki við Guðmund og undi Glúmur illa við málalok sem hann
kvað í vísu þeirri er hann orti síðan:

Illt er á jörð of orðið.

Aldr bölvar mjög skaldi.

Liðið er mest hið meira

mitt líf Héðins drífu.

Er óvægins eigi

eyrarleggs fyr seggjum

Gríms í Göndlar flaumi

Gefnar má eg of hefna.