Glúm ch. 24

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Einn dag er menn voru að Hrafnagilslaugu kom þar Þorvarður.
Hann var gleðimaður mikill og henti að mörgu gaman.

Hann mælti: "Hvað er komið þeirra manna er skemmta kunni
nýjum fræðum?"

Þeir segja: "Þar er skemmtun öll og gaman er þú ert."

Hann segir: "Ekki þykir mér nú meira gaman en kveða vísur
Glúms en þar hygg eg að hvað honum þykir vantalið í einni
vísu að hann mundi skorta á um vígin. Hvað skulum vér ætla
hvert það muni vera eða hvort er líkara að Guðbrandur muni
vegið hafa Þorvald eða Glúmur?"

Þetta þykir mörgum áræðilegt.

Hann reið nú á fund Þórarins og mælti: "Hugleitt hefi eg
nokkuð og sýnist mér sem eigi muni hið sanna uppi um víg
Þorvalds króks því að hittast mun í kveðskap Glúms að nokkuð
þykir honum vantalið vera um vígin."

Þórarinn svarar: "Varla kann eg nú upp að taka málið öðru
sinni þótt þetta væri satt. Mun nú vera kyrrt."

"Það er óráðlegt og þó mætti kyrrt vera ef eigi hefði um
verið grafið en nú mun eg bera upp fyrir menn og munuð þér
svívirðing af fá svo að engi mun önnur meiri orðið hafa."

Þórarinn svarar: "Óhóglegt líst mér málið að flytja til
alþingis við frændaafla Glúms."

Þorvarður segir: "Þar kann eg ráð til leggja. Stefn honum til
Hegranessþings. Þar áttu frændaafla og mun þar torsótt að
verja málið."

Þórarinn svarar: "Það ráð mun haft verða."

Skiljast að því.

Nú vorar illa og verður torsótt allt að fá. Um vorið bjó
Þórarinn mál á hönd Glúmi til Hegranessþings því að allir
samþingisgoðar þeir er því þingi áttu að halda voru bundnir í
nauðleytum við Þórarin. En hestum mátti trautt koma yfir
heiðar fyrir snjó. Glúmur tók það til ráðs að hann fékk
byrðing einn mikinn í hönd Þorsteini bróður sínum og skal
hann halda vestur fyrir og koma til þings með herklæði og
vistir. En er þeir koma fyrir Úlfsdali þá brutu þeir skipið í
spón og týndist þar allt saman, menn og fjárhlutur. Glúmur
gekk til þings með hundrað manna og náði eigi nær að tjalda
en í fjörbaugsgarði. Þar var kominn Einar Eyjólfsson með þeim
Esphælingum. Voru Glúmi send orð að hann skyldi til fara og
færa fram lögvörn fyrir sig. Nú gengur Glúmur en eigi var
meira rúm gefið en einn maður mátti ganga en þar var fylkt
liði tveim megin hjá en Glúmi var boðið að ganga í kvíarnar
ef hann vildi til dómsins.

En það sýndist honum óráðlegt og mælti til sinna manna:
"Auðsætt er nú það að þeir þykjast í hendi hafa vort ráð. Má
og vera að svo sé. Nú vil eg þó að þér snúið eigi aftur. Mun
eg ganga fyrstur en þá tveir næst mér jafnfram en þeim fjórir
jafnfram og skulum vér renna að og hafa spjótin fyrir oss og
mun klambrarveggurinn ganga ef fast er fylgt."

Þeir gerðu svo og runnu að í einu skeiði í dómhringinn og var
lengi nætur áður þeim varð bægt frá í brott og gerðist þar
svo mikil þröng og föst og varð það um síðir að dómurinn var
settur í annað sinn. Og er þeir tóku að reifa málið þá gengur
Glúmur í þingbrekku og nefnir votta að sól væri þá komin á
þingvöll. Síðan varði hann mönnum í dóm lýriti að dæma um
sakarnar og varð þar niður að falla hvert mál sem þá var
komið. Ríða menn í brott og undu Esphælingar stórilla við.
Kallar Þórarinn hann hraklegt gert hafa fyrir þeim.

Einar segir: "Eigi líst mér svo stórljótt sem þér því að þar
er til máls að taka sem frá var horfið."

Síðan ríða þeir til alþingis Esphælingar með Einari og margir
vinir þeirra er þeim höfðu heitið liðveislu í móti Glúmi.
Frændur Glúms veita honum að málum til réttra laga og er það
af gert með vitra manna ráði ef Glúmur vill vinna eið fyrir
málið að eigi vægi hann Þorvald krók. Og er margir áttu hlut
í þá sættust þeir að því að Glúmur skyldi vinna eið að hann
hefði eigi vegið Þorvald krók og var á kveðið nær eiðurinn
skyldi unninn vera, um haustið að fimm vikum. Og er nú svo
ríkt fylgt málinu að þeir skuli fram hafa málið eða hann
vinni eiða í þremur hofum í Eyjafirði og eiðfall ef þá kemur
eigi fram. Margrætt var um þetta mál hversu eiðar Glúms mundu
vera eða fram fara.