Glúm ch. 20

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Nú er þar til máls að taka er þeir vaxa upp fóstbræður
Arngrímur og Steinólfur. En þá er Þorgrímur andaðist í
Möðrufelli fór Arngrímur til bús síns og Steinólfur með honum
og var þá svo ástúðigt með þeim sem þá er best hafði verið.
Arngrímur kvongaðist og átti Þórdísi Bjarnardóttur systur
Arnórs kerlingarnefs. Steinólfur var í kaupförum en var með
Arngrími er hann var út hér.

Það var eitt sumar er hann kom út í Eyjafirði að Arngrímur
bauð honum eigi til sín og mælti ekki við hann þótt þeir
sæjust og fann það til saka að hann hefði fleira talað við
Þórdísi konu hans en skaplegt væri. En það er flestra manna
sögn að lítið væri til haft eða ekki. Þá bauð Glúmur honum
til sín og var svo þá nokkur misseri að hann var með honum að
hann var út hér og var ástúðigt í frændsemi þeirra.
Steinólfur var atgervimaður mikill.

Eitt sumar bauð Glúmur honum eigi til sín og kvaðst vilja að
hann væri að Uppsölum með föður sínum "en því býð eg þér eigi
að mér þykja eigi góðar húsgöngur. En ef þú ert með föður
þínum þá muntu hingað ganga til Þverár og verð eg þá feginn
er við finnumst."

Nú fer því fram nokkura vetur að Vigfús var að Uppsölum með
Arnóri rauðkinn þá er hann í sekt var enda var Steinólfur
þar.

Eitt haust gifti dóttur sína búandi í Öxnafelli og bauð til
öllum búöndum þeim er mestháttar voru í Eyjafirði. Steinólfi
var og boðið. Hann kom til Þverár og vildi fara með Glúmi.
Hann lést eigi mundu fara.

Steinólfur mælti: "Það þykir mér að er þú ert lausmáll."

Glúmur svarar: "Minna mein mun að lausmælgi minni en að
óvarleik þínum og kem eg þar eigi. Mikið ráð," segir Glúmur,
"einum búanda að kalla til sín svo marga stóreflismenn og
fylgi því engi slægð. Er mér á grunur hvað undir býr þessu
boði. Eigi tekur búandi þetta af sjálfum sér og betur þykir
mér að mínir vinir fari eigi."

Fór Steinólfur til boðsins og þeir er boðið var utan Glúmur.
Þeim var tíðrætt Einari Eyjólfssyni og Þorvaldi og Arngrími.

Þann dag er menn skyldu á brott ríða þá talaði Einar langt
erindi um héraðsstjórn og kvað hæfa jafnan að fjölmenni kæmi
saman að nokkuð væri það mælt er þá væri mest nauðsyn til og
þá væri betur "en hefir lengi ófriður á legið með
ofurkappsmönnum. En mín orð koma þar til er þeir frændur eru
Arngrímur og Steinólfur. Fæð hefir verið á með þeim en vér
hyggjum að lygi hafi verið og óvina mál. Nú vill Arngrímur
bjóða Steinólfi til sín og gera för hans sæmilega ef hann
vill þiggja og leggið niður óvingan."

Steinólfur kveðst það vilja gjarna, lést enga sök vita sér á
hendur, kveðst Arngrími mest manna unna. Síðan fór hver til
síns heimilis en Steinólfur fór með Arngrími og var hann þar
nokkurar nætur við mikla sæmd.