Glúm ch. 14

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þorkell hét maður er bjó á Hamri. Þangað fer Ingólfur og
hittir dóttur bónda. Hún var fríð kona. Faðir hennar hafði
vel fé. Ekki var hann mikilmenni. Þó geymir Ingólfur vel
umsýslu heima en smíðar færra en var.

Már ræddi um við hann um sinn: "Nú finn eg að föður mínum
mislíkar er þú gengur frá húsi."

Ingólfur svarar vel en þó dregur til sama munar. Már talar
til öðru sinni og hið þriðja sinn og stoðar þó ekki.

Það var eitt kveld er hann kom síð heim og voru menn mettir.

Þá mælti Glúmur: "Nú skulum vér taka oss fulltrúa og skemmtum
oss. Mun eg kjósa fyrst og eru þrír mínir fulltrúar, einn er
fésjóður minn, annar öx mín, þriðji stokkabúr."

Þá kaus annar að öðrum.

Þá mælti Glúmur: "Hvern kýst þú Ingólfur?"

Hann svarar: "Þorkel að Hamri."

Hann Glúmur sprettur upp og hefir sverðshjöltin fyrir sér og
gekk að honum og mælti: "Maklegan fulltrúa kaustu þér."

Allir sáu að Glúmur var reiður. Hann gekk út og Ingólfur með
honum.

Þá mælti Glúmur við Ingólf: "Far þú nú til fulltrúa þíns og
seg að þú hafir vegið Hlöðu-Kálf."

Hann svarar: "Hví mun eg því ljúga á mig?"

"Svo skaltu gera sem eg vil."

Og nú gengu þeir báðir saman og nú víkur hann Glúmur í hlöðu
og sá þar kálf einn og höggur í höfuðið og fær honum sverðið
blóðugt: "Gakk nú suður yfir ána og seg að þú væntir þar að
eins trausts og sýn honum blóðugt sverðið að jartegnir séu
skýrar."

Hann gerir svo, finnur Þorkel og sagði honum tíðindin að hann
minntist höggs þess er Kálfur laust hann og kvaðst hafa
drepið hann "og leita eg mér hingað til trausts sem þú hefir
mælt."

Hann svarar: "Þú ert glópur mikill, drepið góðan dreng og
dragst út sem skjótast. Eigi vil eg að þú sért drepinn í
húsum mínum."

Hann fer heim og kemur á fund Glúms og spyr hann: "Hversu
gafst nú fulltrúinn?"

Ingólfur svarar: "Eigi gafst vel."

Glúmur segir: "Reyn þú nú minn fulltrúa þá" og fylgdi honum í
stokkabúr út, "vandhæfur muntu verða ef hann er drepinn
Hlöðu-Kálfur."

Annan dag eftir er sagt víg Hlöðu-Kálfs frá Stokkahlöðu. Og
nú segir Þorkell að sá maður hafði þar komið er því óhappi
lýsti á sig. Hafa allir það fyrir satt. Líður nú vetur sá.

Glúmur sendir Ingólf norður til Einars Konálssonar og fékk
honum níu hundruð vaðmála og mælti: "Þú hefir ekki kaup haft
með mér og við fégætni þína þá máttu þessu koma þér í gagn.
En mál þetta er þér er kennt mun eg annast og mun þig ekki
saka. Galt eg þér það fyrir þrályndi þína. Og ef þú kemur út
máttu mín vitja."

Ingólfur mælti: "Þess bið eg að þú látir eigi gifta konu frá
mér."

"Því væni eg þér."

Hross hans voru þar eftir. Einar Konálsson kom Ingólfi utan.
En Þorvaldur bjó mál eftir Kálf til Hegranessþings og horfði
til þess að Ingólfur mundi verða sekur. Glúmur var og þar og
frændur Ingólfs nokkurir. Þeir hitta Glúm og biðja hann ásjá
og kváðust til mundu leggja og bæta fyrir hann.

Glúmur svarar: "Eg mun á sjá þetta mál fébótalaust."

Þá er dómur fór út og til varna var boðið þá sagði Glúmur að
ónýtt var málið: "Hafið þér öðrum manni á hendur búið málið
en vegið hefir, en víginu veld eg."

Síðan nefnir hann votta að ónýtt er málið "en þó að Ingólfur
dræpi hlöðukálf gaf eg honum enga sök á því. Nú mun eg bjóða
sætt, meir eftir því sem maður var verður en eftir ofsa yðrum
Esphælinga."

Fóru menn heim af þingi.

Ingólfur var utan þann vetur og undi því eigi lengur. Ver fé
sínu og kaupir góða gripi og tjöld þau er góðir gripir voru.
Glúmur hafði gefið honum feld góðan. Þann skipti hann í
skarlatskyrtil.

Og það sumar er hann fór utan kom út sá maður er Þjóðólfur
hét. Móðir hans bjó á Æsustöðum. Hann fer til Hamars og
hittir Helgu. Einn dag hafði Glúmur riðið upp til Hóla og er
hann reið ofan til Saurbæjar kom þar í móti honum Þjóðólfur.

Þá sagði Glúmur: "Um komur þínar er mér ekki til Hamars og
ætla eg mér að annast um ráð Helgu. En ef þú lætur eigi af
mun eg bjóða þér hólmgöngu."

Hann svarar og kveðst ekki mundu keppa við Glúm og lætur af
komum.