Glúm ch. 13

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Það gerist eitt sumar á alþingi að í Fangabrekku gengust menn
að sveitum, Norðlendingar og Vestfirðingar. Gekk
Norðlendingum þyngra. Var fyrir sveit þeirra Már sonur Glúms.
Kemur þar að maður einn er Ingólfur hét sonur Þorvalds. Faðir
hans bjó á Rangárvöllum.

Már mælti: "Þú ert þreklegur maður. Muntu vera sterkur. Veit
mér að ganga til fangs."

Hann svarar: "Það mun eg gera fyrir þínar sakir."

Sá féll er í móti var, gengur til annar og hinn þriðji og fór
svo. Nú hugnaði Norðlendingum.

Þá mælti Már: "Ef þú þarft míns formælis skal eg þér að liði
verða eða hvað skal nú ráða þinna?"

Hann svarar: "Ekki hefi eg ráðið og vildi eg helst norður um
og taka verknað."

Már segir: "Það vil eg að þú farir með mér og mun eg fá þér
vist."

Ingólfur átti stóðhross góð og kallaði hestinn Snækoll. Hann
fór norður af þingi til Þverár, var þar um stund.

Einn dag spurði Már hvað Ingólfur ætlaði fyrir sér: "Hér
þyrfti verkstjóra og væri hagur nokkuð. Hér er sleði einn er
þú skalt að gera og ertu bjarghagur ef þú kannt þetta."

Ingólfur svarar: "Til þessar vistar væri eg fúsastur en það
hefir orðið stundum að mein hefir þótt að hrossum mínum í
búfjárhögum."

Már segir: "Ekki mun hér að slíku talið."

Ingólfur gerir nú að sleðanum og kemur Glúmur og lítur á
smíðið.

"Þetta er vel gert," segir Glúmur, "eða hvað er ráða þinna?"

Ingólfur svarar: "Eg hefi ekki ráðið."

Glúmur segir: "Mig vantar verkstjóra eða ertu nokkuð við það
brugðinn?"

Hann svarar: "Lítt í slíkum stöðum en fús væri eg með þér að
vera."

Glúmur segir: "Hví skal eigi það? Sé eg að þið Már leggið lag
ykkart saman."

Nú kemur Már heim og segir Ingólfur honum.

Hann svarar: "Gott þykir mér ef þetta verður vel og segja mun
eg þér þrisvar sinnum ef föður mínum mislíkar en ef þá gerir
þú eigi að mun eg hætta."

Ingólfur tekur nú til umsýslu og líkar Glúmi vel.

Einn dag fer Glúmur til hestaþings og verkstjóri hans. Ríður
hann meri en hestur hans rennur hjá. Er þar skemmtan góð. Þar
var Kálfur frá Stokkahlöðu. Hann átti hestklár einn gamlan en
hann kom hverjum hesti fyrir.

Hann mælti: "Hví skal eigi þann hér í móti leiða dýrkálkinn
þeirra Þveræinga?"

Glúmur svarar: "Það er ójafnlegt, hestur sá og klár þinn."

Hann segir: "Því munuð þér eigi vilja að engi hugur mun í
vera. Kann vera að sanni hið fornkveðna, að fé sé drottni
líkt."

Glúmur svarar: "Það mun þér ókunnigt. Mun eg og eigi neita
fyrir hans hönd en að mun vera eigi lengur en hann vill."

Kálfur segir: "Vonir má þess vita að fátt mun í móti yðrum
vilja."

Voru hestar fram leiddir og bitust vel og þótti öllum hestur
Ingólfs betur ganga og vill Glúmur þá skilja, ríða heim. Er
Ingólfur þar þau misseri og hugnar Glúmi vel við hann.

Samkoma var við Djúpadalsá. Þar kemur Glúmur og Ingólfur með
hest sinn. Kálfur kemur þar. Hann var vinur Esphælinga. Þar
var hestur hans og býður að nú skulu þeir til þrautar leggja
hestaatið. Glúmur kveður Ingólf ráða skulu. Hann lést ófús
vera en nennti eigi undan að ganga. Eru hestar fram leiddir.
Keyrir Kálfur hest sinn. Gengur hestur Ingólfs betur í öllum
lotum. Þá keyrir Kálfur stafinn við eyra hesti Ingólfs svo að
hann svimrar og þegar eftir réð hann á. Glúmur gekk þá að og
náist jafnaður og lýkur svo að hestur Kálfs gekk út. Varð þá
óp mikið. Og að skilnaði laust Kálfur Ingólf með stafnum.
Standa menn nú á milli.

Glúmur mælti: "Gefum engan gaum að slíku. Svo lýkur hér
hverju hestaþingi."

Már mælti við Ingólf: "Svo mun faðir minn til ætla að þér
verði engi svívirðing að þessu höggvi."