Vatn ch. 36

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Frá því er sagt eitt sumar að skip kom í Hrútafjörð. Þar voru
á systur tvær, Þórey og Gróa. Þær fóru báðar til vistar til
Hofs og voru þar um veturinn með Þorsteini en sóttu hann að
um vorið að hann skyldi fá þeim staðfestu nokkura. Þórey
keypti land að ráði Þorsteins og bjó þar en Gró fékk hann
bústað nær sér. Þorsteinn hafði beðið ámæli af konu sinni
Þuríði að hann legði hug á Gró fyrir sakir fjölkynngi hennar.
Gróa keypti malt og bjó til veislu og bauð Ingimundarsonum
þangað. Eigi þóttu þær systur svo lítils háttar vera. Hún
bauð og Mávi af Mársstöðum og mörgum héraðsmönnum.

Og hina þriðju nótt áður Þorsteinn skyldi heiman ríða dreymdi
hann að kona sú er fylgt hafði þeim frændum kom að honum og
bað hann hvergi fara. Hann kvaðst heitið hafa.

Hún mælti: "Það líst mér óvarlegra og þú munt og illt af
hljóta."

Og svo fór þrjár nætur að hún kom og ávítaði hann og kvað
honum eigi hlýða mundu og tók á augum hans.

Það var siðvenja þeirra þegar Þorsteinn skyldi nokkur heiman
fara að allir komu þann dag til Hofs er ríða skyldu. Komu
þeir Jökull og Þórir, Már og þeir menn aðrir er fara skyldu.
Þorsteinn bað þá heim fara. Hann kvaðst vera sjúkur. Þeir
gera svo.

Þann aftan þá er sól var undir gengin sá sauðamaður Gró að
hún gekk út og gekk andsælis um hús sín og mælti: "Erfitt mun
verða að standa í mót giftu Ingimundarsona."

Hún horfði upp í fjallið og veifði giska eða dúki þeim er hún
hafði knýtt í gull mikið er hún átti og mælti: "Fari nú hvað
sem búið er."

Síðan gekk hún inn og lauk aftur hurðu. Þá hljóp aurskriða á
bæinn og dóu allir menn.

Og er þetta spurðist þá ráku þeir bræður á burt Þóreyju
systur hennar úr sveit. Þar þótti reimt jafnan síðan er byggð
Gró hafði verið og vildu menn þar eigi búa frá því upp.