Vatn ch. 33

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Bergur lýsti högginu til Húnavatnsþings og bjó þangað til
málið. Síðan komu menn til þings og leituðu um sættir.

Bergur kvaðst eigi mundu fébætur taka og því að eins sættast
að Jökull gengi undir þrjú jarðarmen sem þá var siður eftir
stórar afgerðir "og sýna svo lítillæti við mig."

Jökull kvað fyrr mundu hann tröll taka en hann lyti honum
svo.

Þorsteinn kvað þetta vera álitamál "og mun eg ganga undir
jarðarmenið."

Bergur kvað þá goldið. Hið fyrsta jarðarmen tók í öxl, annað
í bróklinda, þriðja í mitt lær. Þá gekk Þorsteinn undir hið
fyrsta.

Bergur mælti þá: "Svínbeygði eg nú þann sem æðstur var af
Vatnsdælum."

Þorsteinn svarar: "Þetta þurftir þú eigi að mæla en það mun
fyrst í mót koma þessum orðum að eg mun eigi ganga undir
fleiri."

Finnbogi mælti: "Þetta er víst eigi vel mælt en þó kemur eigi
mikið fyrir vansa Bergs er hann fékk af Jökli ef hér skal
staðar nema og þykir yður allt lágt hjá yður Vatnsdælum og
vil eg skora á þig Þorsteinn til hólmgöngu á vikufresti við
stakkgarð þann er stendur í eyjunni fyrir neðan bæ minn að
Borg."

Bergur mælti þá: "Slíkt hið sama vil eg mæla við þig Jökull
að eg býð þér hólmgöngu að á kveðnum tíma Finnboga og skuluð
þér þá lútir fara Hofverjar."

Jökull svarar: "Heyr hvað mannfýlan mælir að þú dirfir þig að
því að jafnast við oss eða bjóða mér hólmgöngu því að mér
þykir mér eigi ofætlað þótt eg berjist við ykkur Finnboga
báða. Skal og það vera og vil eg leysa undan Þorstein bróður
minn því að það er skaði að honum verði nokkuð til meins en
það er þó eigi örvænt ef þeir Finnbogi berjast því að hann er
hinn mesti ofurhugi en hér er hvoriga að spara sem vér erum.
Fór Bergur þá lútari, bikkjan, er eg sló hann svo að hann
féll við, enda kom þú nú til hólmstefnunnar ef þú hefir
heldur manns hug en merar. En ef nokkurir koma eigi þá skal
þeim reisa níð með þeim formála að hann skal vera hvers manns
níðingur og vera hvergi í samlagi góðra manna, hafa goða
gremi og griðníðings nafn."

Skilja þeir síðan við svo búið og fór hver heim til síns
heimilis. Var þetta nú gert að tíðindasögn um sveitir. Það
bar saman hólmstefnur þessar og Þorsteinn hafði vinaboð að
Hofi því að svo gerði hann hvert haust.

Helga hét kona. Hún kom út með Bergi og var frilla hans. Hún
var mikil kona og sköruleg, framsýn og forspá og margkunnig
um flesta hluti.

Hún mælti til Bergs: "Óviturlega hefir ykkur frændum orðið að
þið ætlið að þreyta hamingju við sonu Ingimundar. Það fer
eigi svo því að Þorsteinn er reyndur bæði að viti og gæfu en
það er sannmælt til Jökuls að engi berserkur er slíkur í
öllum Norðlendingafjórðungi sem hann og ertu eigi hans
jafningi þóttú sért mikill fyrir þér. Og svo mikla sneypu sem
þú hefir áður farið fyrir honum þá ferð þú nú aðra hálfu
meiri ef þið eigist nokkuð við."

Bergur svarar: "Mikið hefir Jökull um mælt svo að mér er það
eigi þolanda."

Helga svarar: "Þóttú sért svo heimskur að þú kunnir eigi
fyrir þér að sjá þá skal eg það að gera að sjá hólmganga skal
engi verða."

"Muntu eigi ráða því," sagði Bergur.

Eigi vissi Finnbogi þessi ráð.