Vatn ch. 20

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Uni fór á fund Höfða-Þórðar og sagði honum sín vandræði um
víg Odds sonar síns "og vildi eg hafa þitt liðsinni að rétta
mitt mál. Liggur þar og mjög við þín sæmd að óeirðarmenn
hefjist eigi hér í héraði."

Þórður kvað hann satt segja "og mikill vandi er oss að hendi
kominn en þó er Sæmundur skyldastur að leysa óhæfu frænda
síns og færa hann úr héraði."

Síðan fóru þeir á fund Sæmundar og báðu hann rétta málið og
sögðu honum eigi sama annað. Sæmundur kvað svo vera skyldu.
Var þá tekin upp byggð Hrolleifs og fór hann til Sæmundar og
móðir hans en menn til fengnir búsins. En á sættarfundi um
vorið lukust upp málin, að Uni tók land Hrolleifs að
sakabótum en Hrolleifur ger héraðssekur svo víða sem vötn
féllu til Skagafjarðar.

Sæmundur minntist nú á fornt vinfengi þeirra Ingimundar.

Og er þeir fundust mælti Sæmundur: "Svo er með vexti
fóstbróðir að maður sá er kominn til mín er eigi þykir dæll í
skaplyndi en hann er þó frændi minn og heitir Hrolleifur. Nú
vildi eg að þú tækir við honum og við móður hans og fáir þeim
þar ráðstafa hjá þér."

Ingimundur svarar: "Eigi hafa þau góða orðheill og er eg ófús
að taka við þeim en synsemi mun þér í þykja og eigi
stórmannlegt ef eg synja en meðallagi er oss til fallið því
að eg á sonu suma eigi mjög skaphæga."

Sæmundur svarar og kvað hann hamingjudrjúgan vera mundu og
flesta farsælast af honum. Ingimundur lét það þá reynt ef hér
tækist vel. Síðan fór Hrolleifur til Ingimundar og móðir hans
Ljót með litlum orðstír.