Vatn ch. 18

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hrolleifur hét maður og var kallaður hinn mikli. Hann kom út
í Hvítá og móðir hans er Ljót hét. Lítt var hún lofuð að
skaplyndi og ein var hún sér í lýsku og var það líklegt því
að hún var fám góðum mönnum lík. Son hennar var henni mjög
líkur í skapsmunum. Hrolleifur var bróðurson Sæmundar
fóstbróður Ingimundar. Þau fóru á fund hans til Skagafjarðar
og sögðu honum deili á sér og sögðu hann frænda sinn.

Sæmundur svarar og kvaðst eigi mega dylja frændsemi við
Hrolleif "en það er mitt hugboð að verr sé þér fengið móður
en föður og mjög er eg hræddur um að þú sért meir í hennar
ætt en föðurfrænda."

Hrolleifur kvað sér annað hallkvæmra en illar getur. Sæmundur
kvaðst mundu veita þeim veturvist. Hrolleifur var allra manna
sterkastur og fór illa með afli sínu við sér minni menn. Var
hann glettinn og ágangssamur og launaði illu gott með ráði
móður sinnar. Hann var illa við Geirmund son Sæmundar, bæði í
leikum og í öðrum hlutum og gerðist fæð á með þeim frændum.

Eitt sinn mælti Geirmundur til föður síns: "Þessi frændi
okkar leggur fram vistarlaun þau sem hann mun nægst til hafa
en öðrum séu óhaldkvæm, það er heitan og harðyrði með
óþyrmilegum meðferðum. Hafa sumir hlotið af honum beinbrot
eða önnur meiðsl og engum hlýðir um að tala."

Sæmundur kvað hann víst verr launa vistina en stofnað var "og
má eigi um það hræfa lengur."

Hrolleifur kvað það skammsamlegt að krikta um smáhluti en
rækja eigi ættmenn sína: "Nenni eg víst eigi að ölmusur
sparki í andlit mér."

Sæmundur mælti: "Svo muntu kalla en meir hefir þú skapsmuni
Ljótar móður þinnar, sem mig grunaði, en vor frænda. Nú hefi
eg hugað þér landakosti og bústað út á Höfðaströnd fyrir utan
Höfða út frá Unadal. Væri það mitt ráð að þú vægðir við þá er
þar búa næstir þér, Þórð bónda í Höfða og Una í Unadal eða
aðra byggðarmenn, og bið þér byggðarleyfis."

Hann kvaðst ætla að hann mundi eigi skríða undir skegg þeim.

Hrolleifur fór út í dalinn og móðir hans og bjuggu þar. Síðan
er þar kallaður Hrolleifsdalur. Þau vinguðust lítt við menn,
komu þar fram hót eða heitan og sýndu búum sínum óþokkasvip í
öllum búsifjum. Brátt tóku menn að hatast í móti og þótti
Sæmundur hafa sent þeim illt rekald. Þeim þótti í fyrstu
ógott að mæla í móti er hann var frændi Sæmundar. En nú er
mönnum tók að kynnast þeirra skaplyndi vildu menn færa þau í
brottu og aldrei hefðu þau komið.

Uni var auðigur maður og átti þann son er Oddur hét. Hann var
vel frumvaxta. Dóttir hans hét Hróðný. Hún var fríð kona og
vinnugóð.

Hrolleifur fór brátt á fund Una og kvað eigi vera mega kátt
eða glatt í dalverpi því þótt menn hefðu það til skemmtanar
sem mætti: "Nú kalla eg vel sama," sagði hann, "að við festum
mágsemd með okkur og eigi eg dóttur þína. Má vera að þá batni
búsifjar vorar."

Uni kvað hann eigi mundu skaplyndi til þess eiga að fá góðrar
konu "og eigi sýnir þú það af þér. En dóttir mín er eigi
ógiftusamleg kona og mun eg synja þér ráðsins."

Hrolleifur kvað hann þá það upp taka sem óráðlegra var "og
skal hún þá vera frilla mín og er henni þó fullkosta."

Síðan vandi Hrolleifur þangað göngur sínar og settist á ræður
við Hróðnýju. Fór því fram um hríð að óvilja frænda hennar.