Anon Vatn 12b^V

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Konungur svarar: "Þar kann eg þó eigi af að taka nema það sé til nokkurs gert og vilji Freyr þar láta sinn hlut niður koma er hann vill sitt sæmdarsæti setja."

Ingimundur kvað sér fýst á að vita hvort hann fyndi hlutinn eða eigi þá er grafið væri fyrir öndvegissúlum hans: "Kann og vera að það sé eigi til engis gert. Er nú og eigi því að leyna herra að eg ætla að gera eftir Finnum þeim er mér sýni héraðsvöxt og landsskipan þar sem eg skal vera og ætla eg að senda þá til Íslands."

Konungur kvað hann það mega gera "en það hygg eg að þangað munir þú koma og er það ugglegt hvort þú ferð í lofi mínu eða leynist þú sem nú tekur mjög að tíðkast."

"Það mun mér aldrei verða," segir Ingimundur, "að eg fari í banni þínu."

Síðan skildu þeir konungur. Fór Ingimundur heim og sat að búm. Hann sendir eftir Finnum og komu norðan þrír.

Ingimundur segir að hann vill kaupa að þeim "og vil eg gefa yður smjör og tin en þér farið sendiferð mína til Íslands að leita eftir hlut mínum og segja mér frá landslegi."

Þeir svara: "Semsveinum er það forsending að fara en fyrir þína áskorun viljum vér prófa. Nú skal oss byrgja eina saman í húsi og nefni oss engi maður."

Og svo var gert. Og er liðnar voru þrjár nætur kom Ingimundur til þeirra.

Þeir risu þá upp og vörpuðu fast öndinni og mæltu: "Semsveinum er erfitt og mikið starf höfum vér haft en þó munum vér með þeim jarteinum fara að þú munt kenna land, ef þú kemur, af vorri frásögn en torvelt varð oss eftir að leita hlutinum og mega mikið atkvæði Finnunnar því að vér höfum lagt oss í mikla ánauð. Þar komum vér á land sem þrír firðir gengu af landnorðri og vötn voru mikil fyrir innan einn fjörðinn. Síðan komum vér í dal einn djúpan og í dalnum undir fjalli einu voru holt nokkur. Þar var byggilegur hvammur og þar í holtinu öðru var hluturinn. Og er vér ætluðum að taka hann þá skaust hann í annað holtið og svo sem vér sóttum eftir hljóp hann æ undan og nokkur hulda lá ávallt yfir svo að vér náðum eigi og muntu sjálfur fara verða."