Vatn ch. 12

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Haraldur konungur hinn hárfagri var nú kominn í fullan frið
og kyrrsetu, er mestur hefir verið allra fornkonunga í
Norðurlöndum. Hann minntist þá þess er hann hafði játtað
vinum sínum og gerði þeim nú ríkulegar veislur með stórum
sæmdum.

Hann bauð einkum Ingimundi og er hann kom tók konungur allvel
við honum og mælti svo: "Þitt ráð spyrst mér á margan hátt
sómasamlegt en þó skortir þig einn hlut, að þú ert kvonlaus,
en þó hefi eg hugsað þér ráðakost. Var mér það í hug er þú
lagðir líf þitt í hættu fyrir mitt líf. Dóttir Þóris jarls
þegjanda heitir Vigdís. Hún er kvenna fríðust og með miklu
fé. Því ráði mun eg þér í hendur koma."

Ingimundur þakkaði konungi og kvaðst fús vera þessa ráðahags.
Konungur veitir veislu þessa með miklum ríkdóm og metnaði og
fara menn heim. Eftir þetta efnar Ingimundur til
brúðhlaupsgerðar og að því búnu kemur þar Haraldur konungur
og mart annað stórmenni. Gengur Ingimundur að eiga Vigdísi
eftir því sem stofnað var. Þetta brúðkaup var veitt með hinni
mestu virðingu. Konungur lagði þar til mikinn kost í fégjöfum
og annarri sæmd.

Ingimundur mælti til konungs: "Nú uni eg allvel við minn kost
og stór heiður er að verða fyrir yðrum góðvilja en það
stendur mér í hug er Finnan hefir mér spáð um ráðabreytni því
að eg vildi að það sannaðist eigi að eg færi af ættjörðum
mínum."

Konungur svarar: "Þar kann eg þó eigi af að taka nema það sé
til nokkurs gert og vilji Freyr þar láta sinn hlut niður koma
er hann vill sitt sæmdarsæti setja."

Ingimundur kvað sér fýst á að vita hvort hann fyndi hlutinn
eða eigi þá er grafið væri fyrir öndvegissúlum hans: "Kann og
vera að það sé eigi til engis gert. Er nú og eigi því að
leyna herra að eg ætla að gera eftir Finnum þeim er mér sýni
héraðsvöxt og landsskipan þar sem eg skal vera og ætla eg að
senda þá til Íslands."

Konungur kvað hann það mega gera "en það hygg eg að þangað
munir þú koma og er það ugglegt hvort þú ferð í lofi mínu eða
leynist þú sem nú tekur mjög að tíðkast."

"Það mun mér aldrei verða," segir Ingimundur, "að eg fari í
banni þínu."

Síðan skildu þeir konungur. Fór Ingimundur heim og sat að
búm. Hann sendir eftir Finnum og komu norðan þrír.

Ingimundur segir að hann vill kaupa að þeim "og vil eg gefa
yður smjör og tin en þér farið sendiferð mína til Íslands að
leita eftir hlut mínum og segja mér frá landslegi."

Þeir svara: "Semsveinum er það forsending að fara en fyrir
þína áskorun viljum vér prófa. Nú skal oss byrgja eina saman
í húsi og nefni oss engi maður."

Og svo var gert. Og er liðnar voru þrjár nætur kom Ingimundur
til þeirra.

Þeir risu þá upp og vörpuðu fast öndinni og mæltu:
"Semsveinum er erfitt og mikið starf höfum vér haft en þó
munum vér með þeim jarteinum fara að þú munt kenna land, ef
þú kemur, af vorri frásögn en torvelt varð oss eftir að leita
hlutinum og mega mikið atkvæði Finnunnar því að vér höfum
lagt oss í mikla ánauð. Þar komum vér á land sem þrír firðir
gengu af landnorðri og vötn voru mikil fyrir innan einn
fjörðinn. Síðan komum vér í dal einn djúpan og í dalnum undir
fjalli einu voru holt nokkur. Þar var byggilegur hvammur og
þar í holtinu öðru var hluturinn. Og er vér ætluðum að taka
hann þá skaust hann í annað holtið og svo sem vér sóttum
eftir hljóp hann æ undan og nokkur hulda lá ávallt yfir svo
að vér náðum eigi og muntu sjálfur fara verða."

Hann kvaðst þá og skyldu brátt fara og kvað eigi mundu stoða
við að sporna. Vel gerði hann við Finna og fóru þeir braut en
hann settist um kyrrt að búm sínum og var vel auðigur að fé
og góður drengur.

Síðan hitti hann konung og sagði honum sína meðferð og
fyrirætlan. Konungur kvað sér slíkt eigi á óvart koma og
sagði óhægt að gera við ákveðnu.

Ingimundur kvað það satt "og hefi eg nú alls í leitað."

Konungur mælti: "Hvar landa sem þú ert muntu sæmdarmaður
vera."

Konungur fékk honum enn sem fyrr nokkurn sæmdarhlut.

Eftir það gerði Ingimundur veislu og bauð til vinum sínum og
höfðingjum með miklum ríkdóm og að þeirri veislu kvaddi hann
sér hljóðs og mælti: "Ráðabreytni hefi eg ætlað fyrir mér og
hygg eg mig fara munu til Íslands meir af forlögum og atkvæði
rammra hluta en fýsi. En það er heimilt þeim er fara vilja
með mér. Hinum er og leyfilegt eftir að vera er það vilja
og jafnkomnir eru hvorirtveggju vorir vinir hvort sem heldur
vilja kjósa fyrir sig."

Mikill rómur varð að máli hans og sögðu mikinn skaða að slíks
manns brottferð "en þó er fátt sköpum ríkara."

Urðu og þess margir búnir að fara með Ingimundi þeir er
mikils voru virðir, bæði bændur og lausir menn.